Τα 101 posts της Μπανανίας

Ήταν αρχές του Ιουλίου όταν μου καρφώθηκε στο μυαλό η ιδέα να μπουκάρει η αφεντιά μου στον κόσμο των μπλογκ. Μου πήρε μια βδομαδούλα συνεχών αλλαγών στη σελίδα και την 6^η Ιουλίου ξεκίνησα να γράφω ό,τι μου κατέβαινε στο κεφάλι! 

Από την Ελλάδα και τους συμμάχους της, δημοσιευμένο στα κουτσουρεμένα αγγλικά που ξέρω φάνηκε να πέρασε τόσος πολύς καιρός. Από τη μέρα εκείνη μέχρι σήμερα, η Ελλαδίτσα μας αλλά και ο υπόλοιπος κόσμος ζει μια άνευ προηγουμένου καλοκαιρινή τρέλα. Δεν ξέρω πόσο πιο κομψά να το θέσω, αλλά ειλικρινά μέσα σε τρεις σκάρτους μήνες συνουσιάζεται ο Δίας καθημερινώς και ανυπερθέτως...

Με τα 3.000 χημικά του Συντάγματος να είναι ακόμη κολλημένα στα πνευμόνια και τα ρουθούνια μας, με τις εικόνες του Εθ(ελ)νικιστή και των δημοσιουπαλληλικών μπαχαλάκηδων των 13.30, φάνηκε ότι ο Ιούλιος αυτός δεν θα είναι απλά καυτός. Θα καίει και θα τσουρουφλάει. Όπως και έγινε...

Οι δέκα μικροί φύρερ έτρωγαν για μέρες τα λυσσακά τους ενάντια στον βάρβαρο συνταξιούχο, μισθωτό, δημόσιο και ιδιωτικό υπάλληλο, που αντί να κάτσει σπίτι του να πλύνει κανένα πιάτο, έβγαινε στους δρόμους και διεκδικούσε τα δικαιώματα του. Αλλά υπάρχει ένα αλλά: οι πολλοί ήταν ακόμη κλεισμένοι σπίτια τους, αδιάφοροι του τι συμβαίνει γύρω τους, ασπαζόμενοι το δόγμα του ραγιά που πάντα έκρυβαν μέσα τους.

Ενώ όμως η Ελλάδα, σύμφωνα με τα κανάλια, «αγανακτούσε», η Κύπρος ζούσε μία ακόμη από τις πολλές της τραγωδίες. Η έκρηξη του κοντέινερ της «πυρίτιδας» και οι ψεύτικες «τελευταίες φορές» που ακούστηκαν από τα χείλη των πραγματικών δολοφόνων των παιδιών που χάθηκαν, έριξαν σήμερα μία ολόκληρη κυβέρνηση, στρίμωξαν στη γωνία των πρόεδρο, αλλά ευθύνη ακόμη, καμία...

Φυσικά οι αιώνιοι σοσιαλιστές της στέγης εδώ πέρα συνέχιζαν ακάθεκτοι το σχέδιο «σωτηρίας» της χώρας μας, σώζοντας την δια παντός –έτσι μας είπαν τότε- την 21^η Ιουλίου. Στην ουσία, φυσικά, για το μόνο πράγμα που δεσμεύτηκαν, ήταν για την εξασφαλισμένη, υποχρεωτική και άνευ όρων υποτέλεια όλων μας στα κάστρα των αγορών και των οίκων περιορισμένης ανοχής τους.

Αυτή η Ευρώπη του Κόλ(ου) όμως, ένιωσε και πάλι στο πετσί της τον τρόμο και τα κατάλοιπα ξενοφοβίας με τις εξόφθαλμες συμπτώσεις της σφαγής της Νορβηγίας και της τραγωδίας της Μεγαλονήσου. Οι δικοί μας στην κοσμάρα τους, όπως πάντα, γιόρταζαν την επόμενη μέρα ενός ακόμη ξεπουλήματος μας με high five και χοροπηδητά πάνω στα πανάκριβα χαλιά του Μαξίμου.

Το γερμανικό σχέδιο «Αρτέμης Μάτσας» πήρε το δρόμο του, η πίσω πόρτα διαφυγής των τελευταίων λαμογιών του προηγούμενου καθεστώτος άνοιγε διάπλατα και με την υπόσχεση ενός δημοψηφίσματος μαϊμού, έκλεισαν το μαγαζί, χαιρέτησαν τα αγάλματα της αυλής και τράβηξαν κύριοι και κυρίες για τα καλοκαιρινά τους μπανάκια...

Φρόντισαν, βέβαια, πριν φύγουν να «σώσουν» το μύθο των κακόμοιρων τουριστών που τόσο πολύ τους ταλαιπωρήσαμε όλοι μας, εμποδίζοντας τους να χαρούν τον λατρεμένο αρχαίο μας πολιτισμό.

Το μαγαζί, παρά το ταρακούνημα, τις μακάβριες συμπτώσεις και τα ατιμωτικά ευχολόγια των ξένων συμμάχων μας, δεν έφυγε ποτέ από τα χέρια της παραδοσιακότερης οικογένειας πρωθυπουργών που τέτοια δεν έχουν γνωρίσει ποτέ οι λαοί ολόκληρου του κόσμου, εξαιρουμένων των Σοβιετικών, των Αράβων «Σοσιαλιστών», της Κίνας και της Βόρειας Κορέας... Μπορεί οι σκλάβοι του σήμερα να τους κυνήγησαν από νησί σε νησί μπας και τους αποκλείσουν και δούμε έστω και μία άσπρη μέρα, αλλά τζίφος...

Φυσικά, τον Αύγουστο ζήσαμε και πάλι ηρωικές στιγμές, κάνοντας ακόμη και τα κόκαλα του Σαίξπηρ να τρίζουν συθέμελα. Στην πρωτεύουσα όμως έμπαινε έστω και με τον αυτόματο πιλότο των τροϊκανών που δεν έχουν τις διακοπές στο λεξιλόγιο τους, το σχέδιο «σωτηρίας» της 21^ης Ιουλίου: Το ΧΑΑ έφτανε για πρώτη φορά μετά από και εγώ δεν ξέρω πόσα χρόνια, σε τριψήφιο νούμερο, τα πανεπιστήμια έκλειναν το ένα πίσω από το άλλο, με τους σοσιαλιστές μαυρισμένους- μαυρισμένους να συνεχίσουν να μας «σώνουν», τη δεξιά χεσμένη στη γωνιά μη τυχόν και γίνει καμιά στραβή και τους φωνάξουν να κυβερνήσουν και την αριστερά στην κλασσική κοσμάρα της.

Κάπου εκεί ήταν που η κυβέρνηση αποφάσισε να κηρύξει τον πόλεμο ακόμα και στα καλοθρεμμένα μιντιακά μαγαζιά της. Την ίδια ακριβώς στιγμή που ο «αυθόρμητος» πόλεμος της Λιβύης έμοιαζε σαν να ξορκίζει και τα τελευταία «τέρατα» του παρελθόντος της.

Καθώς το χώμα έτρεμε και πάλι κάτω από τα πόδια των γιάνκηδων, θυμίζοντας τους ότι η πριν από δέκα χρόνια χαμένη ματαιοδοξία τους, που τόσο γρήγορα φάνηκε να κερδίζουν και πάλι, μπορεί μονομιάς να ξαναχαθεί, τα μυστικά κονδύλια των «πνευματικών» κόβονταν μαχαίρι, ενώ η Μέρκελ ψηφιζόταν η γυναίκα της χρονιάς.

Με τον Τζίγγερ να δείχνει και να ξαναδείχνει στο Γιωργάκη το δρόμο της φυγής, αυτή η πολυδιαφημισμένη σωτηρία της 21^ης Ιουλίου, δεν ήταν τελικά τίποτε άλλο παρά μια πολυεθνικοποίηση της κατάντιας μας στα μάτια όλου του κόσμου. Με τη Θεσσαλονίκη να ζει και αυτή το μύθο της, στις αρχές του Σεπτέμβρη, το Γιωργάκη να ονειρεύεται ακόμη τις καλοκαιρινές παραλίες και πέλαγα και την Άννα να μας διδάσκει δέκα καλούς λόγους που το βιβλίο δεν είναι απαραίτητο στο σχολείο του 21^ου αιώνα.

Όσο και να ρωτούν τα κακόμοιρα τα παιδάκια, απάντηση για κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να τους δώσει κανείς. Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι η επαρχία εξακολουθεί να ζει στο δικό της φανταστικό κόσμο, ενώ οι Καλά Οργανωμένες Μπίζνες συνεχίζουν να μας ρουφούν το αίμα.

Έτσι λοιπόν έφτασε ο μονόφθαλμος αντιδραστικός στα 101 posts της Μπανανίας, γνωστής και ως Ελλάδας. Οι λιγοστοί που αντέχουν ακόμη και διαβάζουν τις βλακείες μου, να είστε σίγουροι ότι τα 101 θα γίνουν 1101 και βάλε.

Εκτός, βέβαια και αν χάσω τη δουλειά μου, το σπίτι μου, μου κόψουν και το ρεύμα και το ίντερνετ, φυσήξει και πολύς ο αέρας και διαλύσει τα σήματα καπνού μου.

Ως τότε όμως, εις το επανιδείν...

Polyfimos