Η Βάρκιζα της Τρίπολης

Η 12^η Φεβρουαρίου του 1945 και η λεγόμενη Συμφωνίας της Βάρκιζας, αποτέλεσε την απαρχή ενός εγκληματικού εμφυλίου πολέμου, τις θηριωδίες και το μίσος του οποίου είτε το θέλουμε είτε όχι, πληρώνουμε ακόμα και σήμερα. Τις επόμενες ημέρες, ακόμα ένας γείτονας μας, η Λιβύη, πρόκειται να βιώσει τη δική της Βάρκιζα.

Το σκηνικό, αμέσως μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν μυθικά ενορχηστρωμένο. Οι οπλισμένοι του ΕΛΑΣ νικητές στο πλάι όλων των υπόλοιπων Ελλήνων αγωνιστών, κλήθηκαν από την κυβέρνηση Πλαστήρα και το ΕΑΜ να παραδώσουν τον οπλισμό τους και να διαλυθούν. Οι ισορροπίες που ως τότε κρατούσε ο κοινός εχθρός, έφυγαν, μαζί με τον τελευταίο Γερμανό φαντάρο που μπάρκαρε για να υπερασπιστεί τον Φύρερ του από το Γιάνκη και το Σοβιετικό.

Ένα «τέρας» ήταν αυτό που κράτησε ενωμένους τους ένοπλους Έλληνες αγωνιστές, από τις αδελφοκτονίες του παρελθόντος –η σκοτεινή εποχή Μεταξά απείχε ελάχιστα χρόνια από το τέλος του πολέμου-. Μόλις το «τέρας» έφυγε, η ενότητα χάθηκε. Μαζί της χάθηκε και η ελπίδα.

Σήμερα ένα άλλο «τέρας» κρατά ενωμένο έναν ολόκληρο λαό, με πολύ περισσότερα κοινά με μας, από όσα στην αρχή νομίζαμε. Τους Λίβυους. Το «τέρας» που ένωσε όλες αυτές τις τόσο διαφορετικές φυλές του αχανέστατου αυτού κράτους, κάτω από μία σημαία και ένα σκοπό, τη δημοκρατία. Το ίδιο ακριβώς «τέρας» που 42 ολόκληρα χρόνια πριν, οι πατέρες τους λάτρεψαν και οι ισχυροί ολόκληρου του κόσμου προσκύνησαν τα πετρέλαια του μέσα στο τσαντίρι του. Ο Μουαμάρ Καντάφι.

Τούτες είναι οι τελευταίες ώρες του τρίτου στη σειρά «μεγάλου ηγέτη» του αραβικού κόσμου της Βορείου Αφρικής. Τώρα όλοι σκίζονται να μαντέψουν ποια θα είναι η επόμενη μέρα, μίας χώρας ευλογημένης και συνάμα καταραμένης να κοιμάται και να ξυπνάει πάνω από ασύλληπτες ποσότητες πετρελαίου και φυσικού αερίου. Έπειτα από έξι μήνες εκατέρωθεν σφαγής, μίσους και θηριωδιών, το Απελευθερωτικό Συμβούλιο της «συμπρωτεύουσας» Βεγγάζης πακετάρει την πραμάτεια του για Τρίπολη.

Η μεγάλη ώρα της ειρήνης στη Λιβύη έφτασε. Τι θα συμβεί, όμως, τη στιγμή που οι δεκάδες φυλές πάψουν να βρίσκονται ενωμένες υπό την απειλή του «τέρατος» Καντάφι, όταν μάλιστα θα είναι όλοι τους οπλισμένοι μέχρι τα δόντια; Πώς θα αντιδράσουν απλοί πολίτες, δάσκαλοι, εργάτες, φοιτητές και τεχνίτες, πατεράδες και γιοι, νοικοκυραίοι άνθρωποι που μέσα σε μισό μόλις χρόνο, διδάχθηκαν την τέχνη του θανάτου; Τι θα κάνουν μόλις επιστρέψουν σπίτια τους, μόνο και μόνο για να βρουν καμένη γη και το βιος τους ολόκληρο κατεστραμμένο; Τι όρκο βαρύ θα δώσουν, μόλις θάψουν και τον τελευταίο τους νεκρό; Θα υπακούσουν τις επιταγές του Συμβουλίου, μέλη του οποίου είναι και αυτομολούντες του καθεστώτος που μάτωσαν για να ανατρέψουν ή θα διεκδικήσουν μία αιματηρά κερδισμένη συμμετοχή στην εξουσία, μιας νέας Λιβυκής δημοκρατίας;

Η φρίκη του πολέμου ενάντια σε ένα κοινό εχθρό, δεν μπορεί καν να συλλάβει τα όρια του μίσους και της κτηνωδίας ενός εμφυλίου πολέμου. Στη μεταπολεμική Ελλάδα, οι τότε μεγάλες δυνάμεις κίνησαν τα νήματα της συμφερόντων τους με απαρράμιλλη μαεστρία. Τα ίδια φρικαλέα νήματα που κινούνται εδώ και επτά σχεδόν μήνες στην, οσονούπω πρώην Μεγάλη Αραβική Λιβυκή Σοσιαλιστική Τζαμαχιρίγια –Θεέ μου και εδώ ακόμη σκάει μύτη ο σοσιαλισμός-

Όταν το «τέρας» Καντάφι εξοντωθεί, η Λιβύη θα βρεθεί μπροστά στη δική της Βάρκιζα. Η κατάληξη της θα κρίνει τις τύχες ενός ολόκληρου λαού, τις ζωές εκατομμυρίων. Και η ιστορία μάς έχει διδάξει πολύ καλά, πως τέτοιου είδους ευκαιρίες, ποτέ δεν αφήνονται στην τύχη τους.