Εκπολιτίζοντας τον Σαίξπηρ

Τις μέρες που περάσανε, ζήσαμε στην Επίδαυρο και τη Ζάκυνθο μία ακόμα παραζάλη της ελληνικής μας αυθεντιάς, σημαδιακή του πόσο μας πειράζει ο καλοκαιριάτικος καύσωνας.

Τέλος Ιουλίου, Επίδαυρος Για τρεις μόνο παραστάσεις, ανέβηκε η πλέον πολυαναμενόμενη παράσταση του φετινού καλοκαιριού. Ο Ριχάρδος Γ’ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, με πρωταγωνιστή τον έναν και μοναδικό Κέβιν Σπέισι.

Αρχές Αυγούστου, Ζάκυνθος. Το δεύτερο καλοκαιρινό ραντεβού του μεγάλου Βρετανού συγγραφέα, αυτή τη φορά στη Ζάκυνθο. Οθέλος η παράσταση, με τον Γιώργο Κιμούλη και μία σειρά γνωστών Ελλήνων ηθοποιών.

Ο Ριχάρδος Γ’ φιλοξενήθηκε, όπως είπαμε, στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, φιλοξενώντας για τρεις μέρες 9000 θεατές τη βραδιά, για μία τρίωρη, δίχως διακοπή, παράσταση. Με υπεράριθμους και διαφόρων- αμφιβόλου ποιότητας, κουλτούρας και θεατρικών εικόνων, παρευρισκόμενους. Τριπλό sold out, σε μία παράσταση που εξ’ αρχής όλοι γνώριζαν τη διάρκεια της και ότι το τέλος της προοριζόταν αρκετή ώρα μετά τα μεσάνυχτα

Το αποτέλεσμα ήταν κόσμος να αποχωρεί από τη δεύτερη ώρα της παράστασης. Ακόμα και όσοι πήγαν μόνο και μόνο για να παρακολουθήσουν τον μεγάλο πρωταγωνιστή, δεν έκαναν καν την τιμή να μείνουν ως το τέλος για να τον χειροκροτήσουν. Θες η υπερβολική ζέστη και η αποπνικτική πολυκοσμία; Ο παγκόσμιος Κέβιν έγινε μάρτυρας της αποχώρησης του εγκόσμιου ελληνικού κοινού. Ήταν, φαίνεται πολύ σκληρές οι ιστορικές πέτρες. Σκληρότερες από όσο υπολόγιζαν…

Από την άλλη, η ασυνήθιστη και ακραία προσέγγιση του Οθέλο, από τον Κιμούλη και τους συμπρωταγωνιστές του και η εκτός παραδοσιακών ορίων προσέγγιση του έργου, που συνοδεύτηκε από γιουχαΐσματα και αποδοκιμασίες.

Έρχομαι λοιπόν και ρωτώ. Πού συναντάς καλύτερες και βιωσιμότερες συνθήκες; Στο κλαμπ των πέντε χιλιάδων ορθίων, ιδρωμένων, πιωμένων, κολλημένων ο ένας πάνω στον άλλο θαμώνων ή στην Επίδαυρο; Τι μπορείς να αντέξεις περισσότερο; Τη γαϊδοροφωνάρικη τσιρίδα της ημίγυμνης τραγουδιάρας, που ξέχασε το κιλοτάκι της στο καμαρίνι, ή την πρωχό διασκευή του Σαίξπηρ; Και το κλαμπ και το σκυλάδικο, μέχρι το ξημέρωμα θα είναι τίγκα. Παρά τη ζέστη μέχρι λιποθυμίας, ασχέτου αν για να τη βγάλεις καθαρή από το βιασμό των αυτιών σου, κατεβάζεις μια μπουκάλα ουίσκι.

Φταίει ο άξεστος, καράβλαχος Ελληνάρας που αντέχει για πέντε ώρες σερί, να κρατά στο χέρι το ποτό του όρθιος, σουρώνοντας από τη ζέστη; Φταίει ο απολίτιστος, γλοιώδης ηδονοβλεψίας που πληρώνει τη μπόμπα δύο κατοστάρικα για να χαζεύει το κωλαράκι της τραγουδιάρας;

Ναι, φταίει. Θα προτιμούσε να “εκπολιτίσει” τον ίδιο το Σαίξπηρ αν τον είχε μπροστά του, στα δικά του χούγια, παρά να κρατήσει το στοματάκι του κλειστό και τον πισινό του χάμο, για μία ριμάδο- ώρα παραπάνω.