Χρεοκοπίες και αγάλματα

Οφείλω να ομολογήσω ότι μέχρι το φετινό Μάιο, δεν είχα ποτέ μου διανοηθεί ότι θα κάνω τόσες βόλτες γύρω από τη Βουλή. Κάποιο απόγευμα, περπατώντας, χαζεύω την παράταξη των ΜΑΤ από τη Βασ. Σοφίας μέχρι την έξοδο του Μετρό στην Αμαλίας. Μια στιγμή, βρήκα τον εαυτό μου ασυναίσθητα, να παρατηρεί με προσοχή τα δύο μεγάλα αγάλματα που κοσμούν το περίβολο του κοινοβουλίου. Μιλώ για τα αγάλματα του Βενιζέλου από τη μία και του Τρικούπη από την άλλη.

Δύο χαρισματικοί ηγέτες, με όραμα και φιλοδοξίες για μία Ελλάδα "μεγάλη" και όχι πια το φτωχό συγγενή των Ευρωπαϊκών σαλονιών. Αμέσως στο μυαλό μου έρχεται το κυριότερο κοινό στοιχείο που σημάδεψε την πολιτική τους καριέρα και αποτελεί το trend των ημερών μας.

Η χρεοκοπία.

Χαρίλαος Τρικούπης το Δεκέμβριο του 1893, με το ιστορικό "Δυστυχώς επτωχεύσαμεν" και Ελευθέριος Βενιζέλος το Μάιο του 1932, "βάρεσαν διάλυση". Οι δυσθεόρατες οφειλές της χώρας στους δανειστές της, δηλαδή τις ιδιωτικές τράπεζες, έκαναν το έλλειμμα κολοσσιαίο. Δεκαετίες δανεισμού τεράστιων ποσών, με ληστρικούς τόκους, που ποτέ δεν έφταναν και ολόκληρα στα ταμεία της χώρας, έφεραν τα οικονομικά του τόπου στο αμήν. Κάθε σκέψη νέου δανεισμού, ήταν απλά ακόμα ένα καρφί στο φέρετρο. Όπως ακριβώς κάνει τώρα ο Γιωργάκης.

Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους. Όπως κάνει και τώρα Γιωργάκη.

Και η κυβέρνηση Τρικούπη και αυτή του Βενιζέλου, τελικά δεν άντεξαν και παραιτήθηκαν. Προσπάθησαν, όμως και εν μέρει πέτυχαν, να διαπραγματευτούν.  Όπως ακριβώς δεν έκανε ο Γιωργάκης.

Η κίνηση ματ, προς θεού όχι ΜΑΤ, ήταν η απειλή της αδυναμίας παύσης πληρωμών των εξωτερικών δανειστών. Και ήταν το ισχυρότερο αλλά και μοναδικό διαπραγματευτικό τους όπλο. Όπως ακριβώς δεν έκανε ο Γιωργάκης.

Η χώρα έζησε. Ο κόσμος πέρασε δύσκολα. Πολύ δύσκολα. Πόλεμοι, εμφύλιος, δικτατορίες. Και τελικά σήμερα, δύο από τους πρωθυπουργούς που επί των ημερών τους η χώρα μας "βάρεσε κανόνι", κοσμούν τη Βουλή των Ελλήνων, καμαρωτοί-καμαρωτοί.

Η ιστορία θα είχε πάρα πολύ ενδιαφέρον, αν σε ένα διαστροφικό σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ο Γιωργάκης πετούσε στα μούτρα των ετέρων μας ένα ωραιότατο «αϊ σιχτίρ», και έκανε ότι και τα "αγάλματα".

Τότε, ίσως, μετά από μερικά χρόνια, ανάμεσα στον Ελευθέριο και τον Χαρίλαο, να καμαρώναμε και τον "μαρμάρινο Γεώργιο"…