Τρεμοκρατία

Η Γη έχει πάρει ανάποδες για τα καλά. Έφτασε επιτέλους η ώρα να πάρει πίσω κάτι χρωστούμενα από την αδηφάγα και παμφάγα ανατολική ακτή των ΗΠΑ, χτυπώντας τα μιλιούνια των κατοίκων της, εκεί που πονάνε. Στο φόβο.

God bless America τραγουδούν με φουσκωμένα από περηφάνια στήθη, κάθε 4^η Ιουλίου, σε κάθε τελικό ΝΒΑ και σούπερμπολ και στο τέλος της ετήσιας τελετής ορισμού των όσκαρ τους. God bless Americans, σιγοψιθυρίζουν όμως, κάθε πρωινό από τις 11 Σεπτεμβρίου 2001 μέχρι και τους τελευταίους απόπλους των καραβανιών των μαρίνς και των κομάντο τους, προς αναζήτηση των φανταστικών πυρηνικών του Σαντάμ και του ξετρυπώματος του Μπιν Λάντεν και των Ταλιμπάν του, που καθόλου δεν έμοιαζαν τελικά στον Σπύρο το Φωκά, του Ράμπο ΙΙΙ.

Έκτοτε, τα πάντα φάνηκε πως έχουν έρθει τούμπα. Ο Σαντάμ κρεμάστηκε, ο God ευλόγησε το America και η ελπίδα Ομπάμα, φέγγισε τις καρδιές των ξεχασμένων αμερικανών φορολογούμενων φαντάρων, στα άγρια βουνά της Σογδιανής και τις παγωμένες στέπες της Βακτριανής.

Ποτέ όμως δεν μπορείς να τα προβλέψεις όλα, εκτός και αν είσαι ο ίδιος ο Θεός των Αμερικανών, που ευλογά πρώτα αυτούς και αν περισσέψει καμιά ευχούλα και για μας τους υπόλοιπους, έχει καλώς. Έτσι απλά, λοιπόν, κάτι τόσο συνηθισμένα αναπάντεχο, ήρθε να κτυπήσει τις ζωές των καλοθρεμμένων ανατολικοαμερικανών ενοίκων του Μανχάταν, της Ουάσιγκτον και των γύρω περιοχών: Η αθάνατη μνήμη του τρόμου.

Οι μήνες του απόλυτου φόβου της 9/11, που και εξάτμιση από μηχανάκι να έσκαγε στο δρόμο, όλοι έτρεχαν να κρυφτούν, καταλάγιασε από τη ριμάδα την παγκόσμια οικονομική κρίση, τον νέο μαύρο Πρόεδρο και φυσικά το θάνατο του «σατανικού» Μπιν Λάντεν. Όλα αυτά, μέχρι που η φύση ήρθε να τους υπενθυμίσει για μία ακόμη φορά, το αυτονόητο. Όταν κτίζεις την κυριαρχία σου πάνω στο φόβο των άλλων, πρέπει πρώτος από όλους εσύ, να ξέρεις τι σημαίνει πραγματικός φόβος. Ο σεισμός της 23^ης Αυγούστου στην Ουάσιγκτον, επαλήθευσε και πάλι, τη φρενήρη αμερικανική αίσθηση τρεμοκρατίας: Οτιδήποτε απροσδιόριστο ταράζει τη στατική και ηχητική τους ηρεμία, κάθε αγνώστου ταυτότητας  τρέμουλο, είναι αποτέλεσμα τρομοκρατικής επίθεσης.

Τα αμέτρητα ερασιτεχνικά βίντεο και τα γλαφυρότατα ζωντανά των ταρακουνημένων τηλεοπτικών στούντιο, με τον κίτρινο από το φόβο του παρουσιαστή, να λέει και να ξαναλέει μπροστά στην κάμερα, με το «στριφογυριστό» καλωδιωμένο τηλέφωνο κολλημένο στο αυτί –κινητά και 3g είχαν καταρρεύσει-, πως το ταρακούνημα αυτό δεν ήταν τρομοκρατική επίθεση αλλά ένας απλός σεισμός, έκαναν μέσα σε δευτερόλεπτα το γύρο του κόσμου. Μάλιστα ήταν, κυριολεκτικά, τόσο μεγάλος ο φόβος τους, που το έλεγαν και ξανάλεγαν μεταξύ τους, μπας και το πιστέψουν.

Η δημοκρατική κοινωνία, της πιο ελεύθερης χώρας του πλανήτη, ποντάρει με περισσότερες πιθανότητες ένα «ταρακούνημα» της, στην ανατίναξη ενός ουρανοξύστη από κάποιον φανατικό ζωσμένο με εκρηκτικά, Ισλαμιστή, παρά στο κτύπημα της εξώπορτας της, από τον τιτάνα Εγκέλαδο.

Η δημοκρατία της τρεμοκρατίας σε όλο τη το μεγαλείο, καθώς, τούτες τις στιγμές που μιλάμε, η ανατολική ακτή υποδέχεται μία ακόμη οργισμένη βίζιτα της μητέρας φύσης, που ακούει στο άκρως ειρωνικό όνομα τυφώνας «Ειρήνη», με την πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, να βυθίζεται ακόμη μία φορά, στο απόλυτο σκοτάδι...