Αλλαγή ή θάνατος

Δεν θέλω να σχολιάσω ούτε να κρίνω μήτε θετικά μήτε αρνητικά, το υπερψηφισμένο, πια, νομοσχέδιο για την κακόμοιρη την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αυτό θα το κρίνει η καθόλα αρμόδια εκπαιδευτική και μαθητική κοινότητα και τα –ο Θεός να τα κάνει- συνταγματικά όργανα.

Συνάμα με το αποθεωτικά αοριστολογικό για τα ελληνικά δεδομένα ψήφισμα, αυτό που μου προκαλεί περαιτέρω θλίψη, δεν είναι τίποτα άλλο από τη μία ακόμη παταγώδη, ολοκληρωτική αποτυχία της λεγόμενης ελληνικής αριστεράς. Η απόλυτη ήττα στην ανοικτή βουλευτική ψηφοφορία και η ακόλουθη μίμηση των πράσινων και μπλε απειλών, του τόσο πολύ πρόσφατου παρελθόντος, εξαπολύοντας απειλές περί της εφαρμογής ή μη, του υπέρ- υπερψηφισμένου εκπαιδευτικού νόμου, μόνο απογοήτευση μπορεί να προκαλέσει.

Απογοήτευση γιατί, παρά την εποχή που τα τόσο άστοχα ταμπελοποιημένα «αριστερά ιδεώδη» του συντριπτικού συνόλου της κοινωνίας έχουν ανθίσει, παρά την τεράστια απήχηση μιας ριζοσπαστικής αμεσοδημοκρατικής ιδεολογίας σε όλες τις τάξεις να κοχλάζει εδώ και μήνες και παρά την πάντα δυναμική ιδεολογική της επιβολή στο σύνολο της νεανικής πανεπιστημιακής κοινότητας, η επίσημη αριστερά εξακολουθεί να παλεύει για το στοιχειώδες 20%, διαιρεμένο μάλιστα και αυτό δια του τρία. Με την κοινωνία, σήμερα, να της έχει γυρίσει την πλάτη, εκείνη εξακολουθεί να βολοδέρνει ξορκίζοντας δαίμονες και κυνηγώντας χίμαιρες. Με τις συνεχόμενες συντριπτικές ήττες σε όλους τους τομείς και την απόλυτη αυτό- περιθωριοποίηση.

Μπροστά σε μία καθολική απαίτηση ενός ενωμένου δυναμικού κοινωνικού πόλου, απαλλαγμένο από τα παλαιολιθικά κολλήματα και την πέτρινη γλώσσα του 19^ου αιώνα, της εκτός τόπου και χρόνου ψευτοσυναισθηματικής ψηφοθηρικής αγάπης για την πολύ- πολυτισμικότητα και της αιώνιας αοριστολογίας χωρίς ίχνος σχεδίου, δεν υπάρχει άλλη λύση.

Αλλαγή πλεύσης ή πολιτικός θάνατος.