Επαρχιακή κρίση

Είναι πια κοινώς αποδεκτό, πως ο μεγαλύτερος όγκος διαδηλωτών κατά τη διάρκεια του διήμερου των εγκαινίων της ΔΕΘ, αποτελείτο από τα τρένα των Αθηναϊκών συνδικάτων, τους ταξιτζήδες ολόκληρης της Ελλάδας και τους οπαδούς του Ηρακλή. Σε αυτό ήρθαν να συμπληρωθούν λιγοστές χιλιάδες απλών Θεσσαλονικιών, που με εξαίρεση κάποιων εκατοντάδων, αποδείχτηκαν ευάλωτοι στα δακρυγόνα της αστυνομίας. 

Έχω μιλήσει σε άλλο κείμενο μου, για την κρίση που μισεί την αποκέντρωση και εξακολουθεί να τη βρίσκει μόνο με την Αθήνα. Οι ανά καιρούς έρευνες, όμως, θέλουν την επαρχία και κυρίως τη Δυτική Ελλάδα και τη Θράκη, να μαστίζονται από ποσοστά ανεργίας, πολλάκις χειρότερα από αυτά της πρωτεύουσας. Σε ένα διήμερο, που όχι μόνο ερημώθηκε μία ολόκληρη πόλη από τα μπλόκα μισθοφόρων με αστυνομικές στολές, όχι μόνο οι αναίτιες προσαγωγές και οι απαγορεύσεις συναθροίσεων στα περισσότερα κεντρικά σημεία, ήταν ρουτίνα, αλλά και που ένα τέταρτο κατά σειρά δολοφονικό χαράτσι στην ακίνητη περιουσία ανακοινώθηκε μεταξύ τυριού και αχλαδιού, χωρίς μάλιστα να ανοίξει μύτη. Σε ένα διήμερο που για δύο φορές, αντιπρόεδρος και πρωθυπουργός κατέστησαν σαφές, πως κάθε πηγή εσόδων, οποιαδήποτε ιδιοκτησία, θα μειώνεται, θα φορολογείται, θα τιμωρείται, έως ότου εξαφανιστεί...

Την επόμενη μέρα,  λίγο πριν φύγω από το σπίτι, άκουσα στο ραδιόφωνο έναν ειδησεογραφικό σταθμό της Θεσσαλονίκης. Στο ξεκίνημα της εκπομπής του ο εξουθενωμένος από ένα τόσο γεμάτο διήμερο, παραγωγός, καλωσόρισε όσους συμπολίτες του επέστρεψαν από την ολιγοήμερη απόδραση του προδιαγραφόμενου εφιάλτη, που δεν απέφυγε τελικά η πόλη. Υποδέχτηκε και πάλι τους περισσότερους από τους κατοίκους της, που επέλεξαν να αποφύγουν για δύο μέρες τους μπελάδες και τις παρεξηγήσεις, με μία δόση ζήλιας, μάλιστα, για το ότι ο ίδιος αναγκάστηκε να παραμείνει, για να καλύψει τα γεγονότα.

Δεν θέλω να το πιστέψω. Δεν νομίζω ότι αντέχω να το πιστέψω. Κάποιες φορές όμως, αισθάνομαι τελείως μόνος, μπροστά σε όλο αυτό το πράγμα που συμβαίνει γύρω μου, περιτριγυρισμένος όχι από αδιαφορία, αλλά από μία εξουθενωμένη αποδοχή. Μακάρι να κάνω λάθος τώρα και τα πράγματα να είναι όπως τα περιέγραφα στη κρίση που δεν γουστάρει αποκέντρωση.

Γιατί αν δεν είναι έτσι, τη γαμήσαμε...