Ο Σοσιαλιστής της στέγης

Αν ζούσε σήμερα ο Δαρβίνος, σίγουρα η χαρά του θα ήταν πολύ μεγαλύτερη από τη μέρα που ανακάλυψε τα νησιά Γκαλαπάγκος. Θα είχε μπροστά του ολοζώντανο το νέο εξελιγμένο ανθρώπινο είδος, που ακούει στο όνομα Σοσιαλιστής.

Εκ πρώτης όψεως, θα παρατηρούσε ότι επρόκειτο για ένα συνηθισμένο, χωρίς καμία ιδιαιτερότητα, μέλος της γνωστής οικογένειας των θηλαστικών. Προσέχοντας το όμως λίγο καλύτερα, θα διαπίστωνε ότι έχει να κάνει με ένα φαινόμενο.

Ένα κλασσικό δείγμα ευαίσθητου, ψαγμένου ψεύτο-διανοούμενου, αναρχό-εθνικιστή προοδευτικού. Ενός θρησκόληπτου αγνωστικιστή παλαιάς κοπής, με μία δόση Παπαστράτος άφιλτρα και πούρα Αβάνας για απεριτίφ.

Αυτό το είδος είχε μέχρι πρότινος, τις εξής συνήθειες. Λάτρευε  τα ποτά, τις γυναίκες και τα αγοράκια. Φορούσε ζιβάγκο, με αξύριστο το μουστάκι, ακούρευτο το μαλλί, καμπάνα  παντελόνι, χωρίς να ξέρει ότι το πουκάμισο έχει κουμπιά και πάνω από τον αφαλό. Κάπνιζε τσιμπούκι και έπινε φτηνό ουίσκι στα μπουρδέλα και τα κωλόμπαρα. Έσπαγε πιάτα στα σκυλάδικα και άνοιγε σαμπάνιες πίστας του πεντοχίλιαρου, για να ρίξει την τραγουδιάρα που έλουζε όλη νύχτα με τις γαρδένιες του Α’ Νεκροταφείου.

Γαμούσε τις Ρωσίδες και τις Βουλγάρες για τις άδειες των μαγαζιών τους και πούλαγε τα ναρκωτικά από τα ανήλικα βαποράκια που έχωνε για δύο γραμμάρια φούντα στην ψειρού. Νομιμοποιούσε τους λαθρομετανάστες για να τον ψηφίσουν και αγόραζε με ακάλυπτες επιταγές τα μάρμαρα για το λουτρό του αυθαίρετου. Έκαιγε τα δάση για να έχει θέα το πέλαγο, τύπωνε τη φάτσα του σε σημαίες, μπλουζάκια και τασάκια για να τον φουμάρουν οι οπαδοί της ποδοσφαιρoμάδας του.

Έβγαζε από τις φυλακές dealers, managers, executives directors και κάθε λογής τιτλούχους αγγλό-σαξονικών αεριτζίδικων πόστων, γιατί ήταν progressive και cool. Έτρωγε τις αναπηρικές και αντιστασιακές συντάξεις του νεκρού του προπάππου, παρόλο που εκείνος στον πόλεμο ήταν λαντζιέρης στο Νιουγιόρκ. Γέμισε ξόγαμα την οικουμένη, τα αναγνώρισε και τα έκανε βουλευτές και υπουργούς. Κατέβηκε από το κάγκελο του Πολυτεχνείου, τσιμέντωσε την πρωτεύουσα και γέμισε σαμαράκια την Εκάλη, για να μην τον ενοχλούν οι περίεργοι.

Διόρισε, δωροδόκησε, έγλυψε, έφτυσε, πήδηξε, καθάρισε, απογείωσε, αποθέωσε, παρασημοφόρησε, ρουφιάνεψε ότι και όποιον θα τον οδηγούσαν στην καρέκλα, το χρήμα, το κοστούμι και την ξυρισμένη, ροδοκόκκινη μαγουλόφατσα. 

Και όλα αυτά πάντοτε στο όνομα του λαού...

"Τελικά όμως, για πες μου, πού θα καταλήξει αύριο αυτός ο Σοσιαλιστής αν συνεχίσει το βιολί του, κύριε Δαρβίνε;" Θα ρωτούσε εύλογα κάποιος, αν είχε μπροστά του τον πατέρα της θεωρίας της εξέλιξης. Και εκείνος θα του απαντούσε:

"Στη στέγη. Χωρίς βιολί.  Να περιμένει το ελικόπτερο…"