Αναρωτήθηκαν άραγε οι προστάτες των θεσμών και της δημοκρατίας πολιτικάντηδες και μεγαλοδημοσιογράφοι, τη συνέπεια με την οποία ξετυλίχθηκε το κουβάρι του μακελειού της πλατείας Συντάγματος από τους «μαρμαρωμένους επαναστάτες» και την αστυνομία, στις μεγάλες συγκεντρώσεις του Ιουνίου;
Είναι πράγματι άξιο προσοχής...
Την 29η Ιουνίου την πέρασα από νωρίς το πρωί στην Πλατεία Συντάγματος. Καφεδάκι, κουλούρι, βόλτες δεξιά και αριστερά. Από το «δημοκρατικό τείχος» της Βασιλίσσης Σοφίας μέχρι την Καπνικαρέα και από τα προπύλαια ως το Πανεπιστήμιο.
Όταν έπεσαν οι πρώτες ψιλές στον Ευαγγελισμό και το Καλλιμάρμαρο, έτρεξα προς τα εκεί να δω τι τρέχει. Φυσικά δεν είχα καμία ανησυχία ότι πρόκειται για επεισόδια με τα «παλληκάρια μας», τους «αγωνιστές των μαύρων φούτερ και της ασφυξιογόνος μάσκας του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου». Απλοί πολίτες-σάκοι του μποξ ήταν, έτσι για να πάει καλά η μέρα του προστάτη της δημοκρατίας.
Του υπαλλήλου του υπουργείου ΠΡΟ.ΠΟ, φυσικά…
Ήταν άλλωστε ακόμη πολύ νωρίς, για τα στάνταρ των γνήσιων επαναστατών της μαρμαρόπετρας. Η επανάσταση θέλει και τη φραπεδιά της πρώτα… Πού να ανοίξει το μάτι οκτώ η ώρα το πρωί; Έτσι και αλλιώς ούτε στις δεκαπέντε, ούτε στις εικοσιοκτώ του μηνός δεν μας έκαναν την τιμή.
Η ώρα περνούσε και ο κόσμος μαζευόταν στην Αμαλίας, στην πλατεία και στους γύρω δρόμους. Πάει δώδεκα, δεν βλέπω κάτι πραγματικά ύποπτο. Έχω ανεβοκατέβει το τετράγωνο τουλάχιστον τρεις φορές σε μισή ώρα και το μόνο αξιοσημείωτο ήταν τέσσερις αστυνομικοί να τρώνε τυρόπιτες σε καντίνα της Καρύτση. Γύρω στις δωδεκάμισι, μιλάω στο τηλέφωνο με έναν φίλο, από τους ελάχιστους που εκείνη τη μέρα κατέβηκαν στο κέντρο για δουλειά.
Έχεις ακόμα μία ώρα να κατέβεις, του λέω. Μετά θα χάσεις το σόου…
Δεν προλαβαίνει να πάει μία και να σου η αδικαιολόγητα έντονη κινητικότητα. Έχω στηθεί μπροστά στη διμοιρία του αγάλματος του Βενιζέλου και παρατηρώ ολόκληρη τη φάλαγγα να ανασκουμπώνεται, να φορούν και οι τελευταίοι τις μάσκες τους και να παρατάσσονται σε θέσεις μάχης, σα σύγχρονοι μονομάχοι στην «αρένα του ναού της δημοκρατίας»…
Πρώτα μπουκάλια μία με μία και τέταρτο. Μη φανταστείτε καμία ομοβροντία από Αύρα και Ιόλη. Ήταν δεν ήταν καμιά δεκαριά. Είκοσι περίπου μαυροκουκουλάκηδες, με τα σκαλοπάτια της Πανεπιστημίου ανά χείρας, έχουν ήδη χωθεί ανάμεσα στον κόσμο.
Οι διμοιρίες από εκεί που προσεκτικά και με αργούς ρυθμούς, για περίπου μισή ώρα πλησίαζαν το οδόστρωμα, μία γενική επίθεση εξαπολύεται από όλες τις κατευθύνσεις.
Το σύνθημα δόθηκε.
15 Ιουνίου, ήταν μία και μισή με έξι. 28 Ιουνίου, και πάλι μία και μισή με έξι. Έξι και πέντε την κόλαση του Δάντη ακολουθούσε μία απότομη νηνεμία. Οι διμοιρίες των ΜΑΤ ανακουφισμένες ότι τα «παιδιά τα ανήσυχα» θα κατέβαιναν στην Πλάκα για φρέντο-εσπρέσο, πετούσαν τις εξαρτήσεις, τα κράνη, τις ασπίδες και τις μάσκες και ανάβοντας τσιγάρο κοίταγαν τα μηνύματα στο κινητό τους…
Με τη μόνη διαφορά ότι την 29η του Ιούνη η εντολή ήταν διαφορετική: Σήμερα δεν σχολάμε στις έξι. Σήμερα έχουμε υπερωρία…
0 comments:
Post a Comment