Ένα ευρώ και σαράντα λεπτά

Τόσο αξίζει μία ανθρώπινη ζωή; Αν μιλάμε για το βράδυ που μας πέρασε, ναι. Ένας άνθρωπος ή μάλλον ένα παιδί 19 χρονών πήδηξε από το παράθυρο του τρόλεϊ για να γλιτώσει το πρόστιμο επειδή δεν είχε πληρώσει εισιτήριο.

Ο ελεγκτής ήταν εκεί και τον περίμενε. Όταν μάλιστα όλοι κατάλαβαν τι έγινε και ήρθε επί τόπου η αστυνομία, κανείς δεν είδε έναν άνθρωπο με σκυμμένο το κεφάλι. Αντίθετα, είδε κάποιον που από τον τσαμπουκά που ξεχείλιζε όταν μία οργισμένη γυναίκα τον ρώτησε πώς θα κοιμηθεί απόψε, έκανε να κινηθεί εναντίον της.

Ένα ευρώ και σαράντα λεπτά για ένα εισιτήριο τρόλεϊ κόστισε μία ανθρώπινη ζωή. Αυτό και μόνο φτάνει και περισσεύει.

Μέρα με τη μέρα ο κόσμος χωρίζεται στα δύο. Στους εξουσιαστές και τους εξουσιαζόμενους. Τους αστυφύλακες και τους παρανόμους.

Κανείς δεν θα θυμάται μετά από μία βδομάδα ότι ένας άνθρωπος που για το αδίκημα της “παράνομης” εισόδου του σε ένα μέσο μαζικής μεταφοράς, δεν θα γυρίσει ποτέ σπίτι του.

Αυτό που ζούμε δεν είναι ζούγκλα. Είναι κάτι πολύ χειρότερο. Η ζούγκλα έχει κανόνες και σεβασμό. Οι κανόνες και ο σεβασμός στην ανθρωπινή ελληνική κοινωνία έχουν δώσει τη θέση τους στην καταστολή.

Πριν από μερικούς μήνες ένας ακόμη νεαρός μετανάστης σκοτώθηκε στην προσπάθεια του να γλιτώσει από τους ελεγκτές του δήμου που τον κυνήγησαν επειδή πούλαγε τσάντες στο πεζοδρόμιο. Έτρεξε για να γλιτώσει κι έπεσε στις ράγες του τρένου.

Χθες ένα παιδί πήδηξε από το παράθυρο του τρόλεϊ. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΔΩΣΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΣΑΡΑΝΤΑ ΛΕΠΤΑ.

Η ανθρωπιά είναι μια καταραμένη λέξη. Ο ανθρωπισμός, μια έννοια υποτιμιτική. Βασίζονται σε ιδέες πάγιες που έχουν καταργηθεί μόνο και μόνο για να αποκτήσει αξία μία πράξη που δεν θα έπρεπε να είναι εξαίρεση, αλλά κανόνας.

Δεν ξέρω αν ο ελεγκτής κοιμήθηκε το βράδυ. Ξέρω, όμως, ότι δεν ήταν αυτός χθες στο Περιστέρι, θα ήταν κάποιος άλλος. Γιατί είναι πολλοί εκείνοι που αισθάνονται ότι η επιβολή του δικού τους νόμου είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Ακόμη κι αν πρόκειται για ένα αχτύπητο εισιτήριο τρόλεϊ.

Πόσα ακυρωμένα εισιτήρια μπορεί να αξίζει, τελικά, μια ανθρώπινη ζωή; Πόσες ζωές θα πρέπει να χαθούν ακόμη για να σταματήσει αυτό που μας συμβαίνει;

Κανείς δεν θα μου απαντήσει σε αυτό. Γιατί όταν άνθρωποι πηδάνε από τα παράθυρα των μέσων μαζικής μεταφοράς για να γλιτώσουν το πρόστιμο από ένα εισιτήριο που αξίζει όσο μισό, σχεδόν, ημερομίσθιο, τότε δεν είναι καιρός για απαντήσεις.

Είναι καιρός για πράξεις.

ΥΓ. Το βίντεο είναι από τον τόπου του εγκλήματος