Αποχή

Πολλές φορές χρειάζεται να πάρεις μια απόσταση για να δεις τα πράγματα πιο καθαρά. Ακόμη κι αν γνωρίζεις ότι τελικά τίποτα δεν αλλάζει πραγματικά και -κυρίως- κανένας δεν γίνεται σοφότερος τόσο εύκολα.

Πόσο μάλλον όταν αυτό από το οποίο παίρνεις τις αποστάσεις σου είναι η πραγματικότητα. Αυτή που και να την αφήσεις, πάλι μπροστά σου θα την βρεις.

Η πραγματικότητα, λοιπόν, προχωρά ακριβώς όπως κι ο πιο άσχετος μπορεί να προβλέψει. Με φόρα προς τον τοίχο.

Το τελευταίο, πλέον, κάστρο που την κρατά, έτσι όπως τέλος πάντων κρατιέται, είναι τα σπίτια του λαού.

Όχι αυτό του Περισσού που σιγά σιγά αποκτά αγοραστές με οφσόρ στην Κύπρο, αλλά το κανονικό σπίτι αυτής της "λαϊκής οικογένειας" που στο όνομά της έχουν πιει νερό οι μεγαλύτεροι "ριζοσπάστες".

Πολλοί πιστεύουν ακόμη ότι τα κανάλια και οι εφημερίδες είναι αυτά που έχουν κάνει την πλειοψηφία να συμπεριφέρεται σαν αποβλακωμένη μύγα στην ντάλα του Αυγούστου.

Μακάρι να ήταν αυτό. Όμως δεν είναι. Η μόνη επιρροή που ασκείται εδώ και πολύ καιρό προέρχεται από το φόβο της απώλειας του κάτι παραπάνω. Ακόμη κι όταν καλούνται όλοι σήμερα να πληρώσουν παράνομα νοίκι για το σπίτι που ξεπληρώνουν τις δόσεις του στην τράπεζα.

Αυτή ακριβώς, η τράπεζα, έρχεται τώρα να πατήσει το τελευταίο κουμπί. Αυτό που γλυκοχαϊδεύει για πολύ καιρό, ξεφορτώνοντας πολλά από τα δάνεια που οι λογιστές και οι λοιποί τα ονομάζουν "κόκκινα" σε τρίτους-τέταρτους. Αυτούς, που έχουν και το χρήμα και τον τρόπο να τα "ξεκοκκινίσουν".

Η "πρώτη κατοικία" πέφτει από μέσα. Μαζί της θα πέσει και η τελευταία αυταπάτη. Αυτή των 1,5 εκατομμυρίων ανέργων, που ετοιμάζονται να κάνουν επανάσταση αλλά κολλούν κάπου στην πορεία "ανεξήγητα", λες και κανείς μας δεν έχει κάποιο αξιότιμο μέλος τους για να ρωτήσει να μάθει τι πραγματικά είναι αυτό που τον κρατά.

Βέβαια, η απάντηση είναι προφανής. Λείπει η ελπίδα. Και δεν έχει να κάνει μόνο με τον άνεργο, αλλά με οποιονδήποτε κι αν συναντήσει κανείς που τα βγάζει - δεν τα βγάζει πέρα.

Φυσικά, όταν λέμε οποιονδήποτε, θα πρέπει να λογίζουμε καθένα πραγματικό κι όχι αυτήν την άυλη φάρα που κρατά ακόμη εκεί ψηλά τους ακάλεστους σωτήρες του έθνους.

Το κάστρο της πρώτης κατοικίας θα πέσει. Κι αυτό είναι πολύ καλό. Όχι ότι θα βάλει μυαλό στους πολλούς, αλλά θα πετύχει ακόμη γρηγορότερα την ολική εξαθλίωση.

Δεν είμαι σαδιστής, ούτε τραπεζίτης. Δυο πράγματα κοινά εδώ και κάτι αιώνες. Η κοινή λογική είναι αυτή που κατευθύνει την κατάσταση προς τα εκεί.

Εφόσον η αντίδραση δεν έρχεται στα μέχρι στιγμής εξαιρετικά ανησυχητικά, σοβαρά και επικίνδυνα, τότε όσο γρηγορότερα το σχέδιο ολοκληρωθεί, τόσο συντομότερος θα γίνει ο δρόμος για κάτι άλλο.

Εκτός κι αν αυτό το κάτι άλλο συνεχίσει να πηγαίνει προς τους νεοναζί και τους φασίστες. Τότε αυτό κι αν θα είναι "το κάτι άλλο".