Ο λάκκος

Είναι στιγμές που οι σκέψεις στο μυαλό ξεχειλίζουν. Τότε, που το μόνο που ‘χεις να πεις είναι “μπούκωσα”. “Δεν πάει άλλο”. Μια από αυτές είναι και τούτη εδώ. Η στιγμή που οι φωνές και τα μπινελίκια των νυν και των επόμενων ακούγονται σαν ένα μελίσσι χωμένα βαθιά μέσα στ’ αυτιά. Μια οχλοβοή, π' ούτε μπορείς κι ούτε θες να καταλάβεις. Απ' όπου κι αν προέρχεται.

Ακούς για φάρμακα, για δηλητήρια, για παράνομους αστέγους, για πέτρινα καρφιά σε πυλωτές μην ξαπλώσει κανείς κακομοίρης, για ορκισμένες εκστρατείες και τηλεοπτικές σταυροφορίες. Κουφαίνεσαι, αλλά συνεχίζεις την προσπάθεια ν’ ακούσεις μ’ εκείνη τη μόνιμη βοή που δεν λέει να φύγει απ’ το κεφάλι ότι κι αν κάνεις.

Αλήθεια, πες μου. Έχει σημασία να προσπαθείς πλέον να ακούσεις είτε 'κείνους που προσπαθούν να σε διαλύσουν και να το γιορτάσουν με πυροτεχνήματα τις τσιριχτές αντιαισθητικές φωνές τους, είτε αυτούς που δεν ξέρουν πλέον τι να πουν κι έχουν την ανάγκη ενός μπαμπάκα που θα τους μάθει τα βασικά πριν πέσουν οικειοθελώς στο λάκκο;

Κι ακούς κάτι πράγματα… Μα κάτι πράγματα...

Απ' τους Ρομπέν των δασών που τα βάζουν μ΄ όσους ορκίζονται ότι εκπροσωπούν. Απ' τις κατακίτρινες φυλλάδες που δεν λένε να κλείσουν αξιοπρεπώς από μόνες του, αφού αν έρθει κάποιος κάποιος και το κάνει τότε τα πανηγύρια θα φτάσουν από τη Μιχαλακοπούλου μέχρι την Ορεστιάδα. Από τα τηλεοπτικά ντόμπερμαν που δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν πέρα απ’ τα ψηλά τους τείχη και τα μαυρισμένα τζάμια της μιας όψης. Εκείνα τα “φιμέ”.

Έχει κανένα νόημα να ψάξεις για να βρεις μια άκρη μες στις φωνές; Ειδικά εκείνες τις φωνές που νομίζουν ακόμη ότι μια αριστερά θα καταφέρει να αλλάξει την Ευρώπη; Αυτήν την οντότητα που στήθηκε με στόχο να διαλύσει πρώτη κι απ’ όλους την ίδια την αριστερά. Και τα κατάφερε, με τον χειρότερο τρόπο. Πήρε εκείνους που κάποιοι παρουσίασαν ως “κάλλιστους”, και τους έκαναν κάτι παραπάνω από “χειρίστους”. Τους έκαναν υπόδουλους μιας ρητορικής φόβου, χάους, μίσους και καταστροφής.

Σήμερα παίρνουμε μαθήματα βγαλμένα από μια ιστορία που φωνάζει, αλλά τα βουλωμένα αυτιά δε λεν να την ακούσουν. Ωραία μαθήματα, που δεν θα τα θυμόμαστε σε 20 ή 30 χρόνια. Γιατί ούτε εκείνα που πάνε 20 και 30 και 40 χρόνια πίσω τα θυμόμαστε. Αλλιώς, όλο και κάτι θα ήταν διαφορετικό. Δεν μπορεί, αποκλείεται να ήταν όλα ίδια.

Σήμερα τα μυαλά μπουκώνουν, τ’ αυτιά κλείνουν και τα μάτια προσπαθούν να δουν και ν’ ακούσουν ταυτόχρονα. Αλλά κουράζονται πολύ γρήγορα. Κι αηδιάζουν. Απ' αυτή τη σαπίλα που γεμίζει τις σκέψεις, και κάνει τους χειρότερους από εκείνους που 'ναι ανάμεσά μας ν' ανυψώνονται ως άγιοι· σε μια αρένα γεμάτη λάσπη και περιττώματα. Γιατί δεν μπορούν να ζήσουν μακριά απ’ τη μπόχα τους. Γι’ αυτό και παρασύρουν μαζί τους όσο περισσότερους μπορούν.

Κανείς όμως δε σε αναγκάζει να βρεθείς στο πλάι τους, όταν μπορείς τόσο εύκολα να τους πατήσεις. Γιατί είσαι ικανός να το κάνεις. Αλλ’ όχι με το πόδι άλλου. Μην ψάχνεις να τον βρεις, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει. Εκείνος που νομίζεις ότι θα κάνει τη δική σου δουλειά, έχει πέσει με τα μούτρα σ’ αυτόν τον βρωμερό λάκκο. Και το χειρότερο ξέρεις ποιο είναι; Ότι μοιάζει να το χαίρεται. Να το απολαμβάνει. Αν όχι όλοι, τότε οι περισσότεροι απ' αυτόν.

Τούτο περιμένεις τελικά; Να επιδοκιμάσεις όποιον απολαμβάνει πιο πολύ απ’όλους αυτή τη λασπομαχία; Εκείνον που προσπαθεί να δείξει ότι δεν λερώνεται, αλλά με την πρώτη ευκαιρία κάνει μακροβούτια στα σκατά; Δεν σιχάθηκες ακόμη; Δεν μπούκωσαν τελείως εκείνα τα έρμα τα αυτιά που ακούν νυχθημερόν τόσες μαζεμένες βρωμιές;

Μην ακούς άλλο. Μην βλέπεις άλλο.

Κι όσο για σένα που λες πως θες να βγάλεις την κατάσταση απ’ το τέλμα; Μάθε, αν δεν ξέρεις, ότι όσο ανακατεύεσαι μ’ αυτά τα γουρούνια, χαμένος θα βγαίνεις. Γιατί όταν τσακώνεσαι μαζί τους εκεί μέσα, μόνο εκείνα χαίρονται. Εκτός κι αν είσαι κι εσύ γουρούνι…