Η αριστερά και το ξυπνητήρι

Η αριστερά σήμερα είναι σαν κάποιον που δεν μπορεί να ξυπνήσει νωρίς το πρωί. Νομίζει ότι έχει κερδίσει ύπνο και ξεκούραση, αλλά στο τέλος καταλαβαίνει ότι το μόνο που κατάφερε, είναι να χάσει τη μέρα.

Είναι ωραίο να είσαι αρεστός και να αρκείσαι στη διεκδίκηση του κατορθώματος της αριστείας σου. Δυστυχώς, ένας κόσμος αποτυχημένων δεν μπορεί παρά να βγάζει συνεχώς τα αντίθετα αποτελέσματα.

Χρόνια τώρα η αριστερά προσπαθεί να σταθεί όρθια σε μια φλούδα πάγου, όταν ο απέναντι είναι πάνω στη βάρκα και την χαιρετά. Κι αντί να διεκδικήσει εκείνη τη βάρκα, προσπαθεί να βρει πιο στέρεους πάγους, για να μη βουλιάξει.

Την ώρα που χιλιάδες πνιγμένοι παλεύουν να κρατηθούν από αυτή τη βάρκα, ελάχιστα είναι τα αυτονόητα που ακούγονται. Διανύουμε, για παράδειγμα, τον τέταρτο χρόνο καταστροφής, κι ακόμη δεν καταφέραμε να μάθουμε ποιος είναι τελικά αυτός που την έφερε.

Βέβαια, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι η αριστερά δεν είναι δικαστής που θα καταδικάσει τους ενόχους. Έλα όμως που η ίδια δηλώνει ευθαρσώς ότι έχει εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη. Μόνο το “από όπου κι αν προέρχεται” λείπει, για να συμπληρωθεί αυτό το παζλ που ξεκίνησε από τον βαρύ ύπνο και καταλήγει στον πάτο μιας παγωμένης λίμνης.

Η κριτική είναι καλό πράγμα για όλους. Αρκεί να έχει μέσα της κι ένα όραμα. Και οι συγκυρίες προσφέρονται για οράματα. Το ζήτημα είναι αν υπάρχουν άνθρωποι ικανοί να τα δημιουργήσουν. Γιατί από κραυγές και τσακωμούς, ο κόσμος χορταίνει καθημερινά την πείνα του.

Όταν μετράς πληγές τόσο βαθιές δεν χωρά αμφιβολία ότι το μείγμα υπάρχει, αλλά μάλλον η θέληση είναι εκείνη που υστερεί. Και δεν μιλώ για την εξουσία, διότι κι αυτή μάλλον αποκρουστική μοιάζει στα μυαλά πολλών, παρά δέλεαρ. Κι αυτό είναι καλό, όχι όμως αρκετό.

Για να καταφέρεις να αλλάξεις κάτι τόσο ακραίο όσο αυτό που συμβαίνει σήμερα, δεν παίζεις με τους ίδιους όρους. Δεν βάζεις δέκα ξυπνητήρια σε διαφορετική ώρα περιμένοντας ποιο θα είναι εκείνο που θα αποφασίσει να σε ξυπνήσει την κατάλληλη. Η παραφωνία τους θα σου σπάσει τα νεύρα και μετά από μερικά πρωινά δεν πρόκειται να ξανακουρδίσεις κανένα.

Τότε, το μόνο που θα πετύχεις είναι να περιμένεις ποιο θα αποφασίσει από μόνο του ότι οι καιροί ωρίμασαν. Αλλά μέχρι να γίνει αυτό, θα πάει μεσημέρι. Και μια ακόμη μέρα θα έχει χαθεί.