Είτε μιλάμε για τη Νότια ή Κεντρική Αμερική, την Ανατολική Ευρώπη μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, την κεντρική και ανατολική Ασία, την υποσαχάρια και υπερσαχάρια Αφρική, είτε δεκάδες περιπτώσεις στην καρδιά των ΗΠΑ (πχ Ντιτρόιτ) ή την περιφέρεια της νέα Ευρώπης της ανταγωνιστικότητας· σε κάθε μια από αυτές τις περιπτώσεις η αξία της ζωής χάθηκε μαζί με τα εξαφανισμένα ΑΕΠ.
Αυτό ζούμε σήμερα. Τον απόλυτο ευτελισμό της ζωής. Αυτό είδαμε και βλέπουμε να γίνεται, πλέον, καθημερινά. Τα παραδείγματα του μπράβου της Ομόνοιας που καθάρισε έναν άνθρωπο επειδή το αφεντικό του δεν ήθελε να πληρώσει δεδουλευμένα, οι πυροβολισμοί της Μανωλάδας όταν οι εργάτες ζήτησαν τους μισθούς τους, ο βασανισμένος υπάλληλος φούρνου της Σαλαμίνας, οι πνιγμένοι του Αιγαίου και του Ιονίου, οι μαχαιρωμένοι της ζώνης του Περάματος, δεν έγιναν στο Ελ Σαλβαδόρ ή τη Σιέρα Λεόνε. Στην Ελλάδα έγιναν.
Η αξία και η ποσότητα του χρήματος που κυκλοφορεί “στην αγορά” καθορίζει την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη. Πολλά λεφτά, πολύ ζωή. Λίγα λεφτά, καθόλου ζωή. Τόσο απλά. Σαν σε βιβλίο της πρώτης δημοτικού.
Χθες καθάρισαν κάποιον γιατί η “ανταγωνιστική Ελλάδα” καθιστά φτηνότερο το φόνο από μια δικαστική διαμάχη· αρκεί να μη σε πιάσουν. Αύριο θα ξαναγίνει. Ίσως κάποιος υπάλληλος να είναι αυτή τη φορά στη θέση του φονιά. Δεν είναι καθόλου απίθανο. Όπως διόλου απίθανο δεν είναι την ίδια “τύχη” να έχει κι εκείνος που από την πρώτη Γενάρη θα βαρέσει μια εξώπορτα με το χαρτί της έξωσης στο χέρι. Κι αυτό θα γίνει. Αφού πρώτα ξαναζήσουμε νέες αυτοκτονίες, μπροστά στο φάσμα μιας άστεγης ζωής.
Η αξία της ζωής χάνεται μέρα με τη μέρα. Σε κάθε έναν που σαλτάρει από την ταράτσα του σπιτιού ή του γραφείου μιας εταιρείας που κάποτε εξασφάλιζε την “άνετη διαβίωση”. Στη στροφή σε ναρκωτικά με υγρά μπαταρίας αυτοκινήτου. Στην πλήρη απαξίωση της παρεχόμενης υγείας μέσω υποστελέχωσης, υποχρηματοδότησης και ιδιωτικοποίησης της. Στα τραγικά ποσοστά αλκοολισμού. Στην ενδοοικογενειακή βία που η έλλειψη χρημάτων έφερε σε αμέτρητα σπίτια. Στο δηλητήριο μιας ανάπτυξης με ΜΑΤ, χημικά, και κατεστραμμένα δάση. Στη φρικτή αντιμετώπιση μεταναστών κι Ελλήνων από τους βασανιστές της ελληνικής αστυνομίας. Στη γαμημένη τη χαρά που νιώθει ο κάθε καριόλης νοικοκυραίος όταν βλέπει κάποιον “ανταγωνιστή” του να πετιέται στο δρόμο γιατί “περίσσευε”.
Ζούμε σε ένα “κράτος δικαίου” όπου το αυτόφωρο για χρέη στο δημόσιο διαρκεί περισσότερο από το αυτόφωρο για ανθρωποκτονία. Αυτό είναι το επίπεδο “ανθρωπισμού” μιας χώρας η οποία μπαίνει με φόρα σε μια ανάπτυξη που δεν χωράνε όλοι.
Ερευνητές λένε ότι το προσδόκιμο ζωής έχει ήδη πέσει. Ότι η παιδική θνησιμότητα αυξήθηκε για πρώτη φορά μετά το 1950. Δεν είναι προπαγάνδα, είναι στοιχεία.
Η ζωή δεν χάνει την αξία της όμως μόνο στα χαρτιά. Εκεί έξω τη χάνει. Κάθε λεπτό που περνά.
Χθες ήταν ένα παιδί που τον είπαν “τζαμπατζή” γιατί δεν χτύπησε εισιτήριο στο λεωφορείο. Σήμερα ο φίλος μιας κοπέλας που της χρώσταγαν 700 ευρώ και ο Έλληνας φονιάς βαφτίστηκε “Τσετσένος”. Αύριο θα είναι κάποιος άλλος λοιδορημένος νεκρός. Γιατί πλέον ούτε τους νεκρούς δεν σταματάμε να βρίζουμε και να κοροϊδεύουμε. Να τους λέμε αναρχοάπλυτους, αρρωστιάρηδες, πρεζάκια, τζαμπατζήδες, “πηγαινογυρεύοντες”, οροθετικές πουτάνες, τρομοκράτες που “αξίζουν να φάνε δέκα φάπες παραπάνω”.
Η ανθρώπινη ζωή σήμερα έχει την αξία που της δίνει η κυρίαρχη αφήγηση. Αυτή που κλείνει στόματα κι αγοράζει εξώφυλλα εφημερίδων και τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Κι έχει πέσει χαμηλά. Πολύ χαμηλά.
0 comments:
Post a Comment