Το πάθημα της χελώνας

Το κλίμα των ημερών δεν μυρίζει μπαρούτι, όπως σε πολλούς αρέσει να λένε για να προσδώσουν μια ποιητική γλαφυρότητα στην περιγραφή. Είναι πολεμικό. Και μένει να μάθουμε πότε από τα μεμονωμένα περιστατικά της ιδεολογικής -θεωρητικού και όχι μόνο περιεχομένου- κονταρομαχίας, θα καταλήξουμε σε μια γενικευμένη σύρραξη.

Η φιλοσοφική αναζήτηση της επικαιρότητας παλεύει να βρει την απάντηση της στο προπατορικό αμάρτημα του μήνα. Τι είναι βία. Πόσα επίθετα χωρούν μπροστά στη βία. Ποιος την καταδικάζει πρώτος και ποιος τελικά την έχει μεγαλύτερη -τη βία-.

Ναι είναι κακό πράγμα η βία. Γενικά μιλώντας, είναι κακό. Γιατί το πιθανότερο αποτέλεσμα που θα φέρει μια βίαιη πράξη, είναι να στείλει ανθρώπους στο νοσοκομείο. Ίσως και τον τάφο.

Η θεωρητική προσέγγιση των ημερών, θέλει τις βίαιες εξάρσεις της κοινωνίας να ξυπνούν σαν τις χελώνες τον Γενάρη. Όχι επειδή ήρθε κανείς και τις σκούντηξε να σηκωθούν πριν της ώρας τους ενώ τον έπαιρναν μέσα στο λαγούμι, αλλά γιατί ξύπνησαν “έτσι απλά”.

Η βία των σπασμένων μαρμάρων έδωσε στη Χρυσή Αυγή το δικαίωμα να σφάζουν και να ρημάζουν, λένε. Μια άποψη που ακολουθείται από ένα μακρόσυρτο εγκεφαλικό στύψιμο που θα δικαιολογήσει το φιλοσόφημα τους. Με ψαγμένες απόψεις, τεκμηριωμένες σε αποσπασματικά αποφθέγματα ζωής.

Εντάξει, ας δεχτούμε ότι είναι έτσι. Αυτό τους το είπε κάποιος από τα τάγματα της Ραφήνας, για παράδειγμα, ή ο Παναγιώταρος σε έναν μεσημεριανό καφέ στο κυλικείο της βουλής; Είπε π.χ. ο Κασιδιάρης σε κάποιον αρθρογράφο-αναλυτή, ότι επειδή υπήρξε στο παρελθόν η Κερατέα, εδώ θα γίνει της Ραφήνας; Δεν νομίζω.

Απλοϊκά ερωτήματα, αφελεστάτου επιπέδου. Ναι δεν είναι αυτή η επιχειρηματολογία κάποιου που θα αντικρούσει την επικρατούσα άποψη πολλών επιφανών σχολιαστών ότι η Μαρφίν έφερε τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής. Είναι όμως η καταλληλότερη επιχειρηματολογία που ταιριάζει στην ηλιθιότητα της ίδιας της άποψης.

Έτσι όπως δεν ξυπνά από μόνη της η χελώνα λίγο πριν την άνοιξη αν δεν την πειράξει κάποιος, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο δεν ξεπηδά στους δρόμους ένα τάγμα εφόδου στα καλά του καθουμένου. Όσο κι αν θέλουν να διυλίσουν τον κώνωπα της επιδιεξιομανούς επεξεργασίας της ελληνικής γλώσσας, τόσο μεγαλύτερες και επικινδυνότερες αναλήθειες θα γράφουν.

Θεωρώ σχετικά μάταιο να μπει κάποιος στον κόπο να απαντήσει σε μια ανάλυση-απάντηση περί “ευχαριστιών για τις υπηρεσίες της Χρυσής Αυγής στη δημοκρατία” ή στο περίφημο, μέχρι σήμερα, "αποκλειστικό προνόμιο της αριστεράς στην ανομία".

Απόψεις-ανέκδοτο που μοιάζουν σαν τον Φρόυντ να βγαίνει και να λέει ότι ο τραυματισμός του Σχορτσιανίτη τον έκανε καλύτερο άνθρωπο, επειδή τον καθήλωσε για έξι μήνες στο σπίτι του και τον δίδαξε ότι δεν πρέπει να σηκώνεται μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα να τηγανίσει πατάτες, γιατί μπορεί να τον πάρει ο ύπνος και να κάψει την κουζίνα.

Ότι του φανεί το Λωλοστεφανή.

Βέβαια, δεν είναι κακό -θα πουν κάποιοι- να επιχειρείς να αντιμετωπίσεις το νέο μέσο πίεσης που παίζεται στην πλάτη του τούρκικου t-shirt με λόγκο “Χρυσή Αυγή”.

Εμένα με κούρασε όλο αυτό. Γιατί όταν μια τόσο χτυπητή κοινωνική αδικία που σε λίγες μέρες θα πάρει σάρκα και οστά, διαπράττεται μετά από μια τόσο φρέσκια λαϊκή συναίνεση, ας αναλάβουν οι αρθρογράφοι του Ριζοσπάστη και της Αυγής να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.

Μέχρι να καταλάβει ο ίδιος ο κόσμος πόσο απλά και κοφτά πρέπει να απαντάς σε μια μαλακία, ας συνεχίσουν κάποιοι το ξεσκόνισμα των άπαντων του Μαρξ. Όλο και κάτι θα βρουν να γεμίσουν το επόμενο κατακεραυνωτικό άρθρο της ιδεολογικής τους παρθενογένεσης.

Εγώ τον μαλάκα θα συνεχίσω να τον λέω μαλάκα, χωρίς να προσπαθώ να αμπελοφιλοσοφήσω.