Μια βόλτα στο ξέφωτο

Τρίτος μήνας από τότε που ο ελληνικός λαός βγήκε στο ξέφωτο των πρωτογενών πλεονασμάτων, υπόσχεση του πρώην υπουργού οικονομικών Βαγγέλη Βενιζέλου μπροστά στις κάμερες, και αποπνικτικοί καπνοί με τις βαριές σκιές τους σκεπάσαν ήδη κάθε του σπιθαμή.

Είναι πολύ εύκολο να κρίνεις με βάση τα κενά πολιτικά ευχολόγια και τους ψυχρούς νομικίστικους “φαφλαταρισμούς” έναν άνθρωπο που διψά για εξουσία αλλά γνωρίζει πως πρόκειται για ένα ρόφημα που προκαλεί πολύ άσχημο μεθύσι.

Κι όμως, αυτή η εξάρτηση για δύναμη, πλούτο και μια πρωτοχριστιανική επιθυμία νεκρανάστασης, έβγαλε από το δίλημμα αυτό ανθρώπους για τους οποίους η καθημερινή αναγνώριση και επανεπιβεβαίωση της αυτοικανοποίησης του εγώ τους, ήταν η πρώτη και η τελευταία σκέψη της ημέρας.

Ο Ανδρέας Λοβέρδος και η Ανόρθωσή του αποτελούν το πολιτικό γεγονός του πασοκικού παλαιοσημιτισμού και ενεργειακά πράσινου γιωργοπαπανδρεϊσμού. Ένα βιβλίο μανιφέστο του πρώην δελφίνου, που υποδεικνύει στον Βαγγέλη ότι ο αρχηγισμός δεν επιτυγχάνεται με πολυσύλλαβες λέξεις, αλλά με ηχηρές υποσχέσεις. 

Υποσχέσεις σαν αυτές που μοίρασε ο Αντώνης Σαμαράς στην ολιγόωρη παρουσία του στην ετήσια έκθεση αστυνομικών υπηρεσιών, μεθόδων καταστολής και επαναστατικής επιδειξιομανίας, που ακούει στο όνομα ΔΕΘ.

Η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης υποδέχτηκε τους εκπροσώπους των κομμάτων της αντίδρασης και απαγόρευσε την παρουσία εκπροσώπων της Χρυσής Αυγής υπό το φόβο να γκρεμίσουν τα εκθεσιακά περίπτερα αλλοδαπών που ακόμη έχουν μείνει με την εντύπωση ότι η δραστηριότητα αυτή έχει να κάνει με το εμπόριο και την παροχή υπηρεσιών.

Δραστηριότητες που βρήκαν μέσα στο σαββατοκύριακο τα δύο διαφορετικά τους πρόσωπα σε Ραφήνα και Σκουριές. Εμπόριο εκδικητικής ψήφου και παροχής πατριωτικών υπηρεσιών από χρυσαυγίτικη φάλαγγα με μπροστάρηδες τους βουλευτές της στην πρώτη, εμπόριο χρυσών ευκαιριών και προστασίας της απευθείας ανάθεσης από τις δυνάμεις προστασίας του πολίτη, στη δεύτερη.

Η Ραφήνα, όπως το Μεσολόγγι αλλά και άλλες περιοχές που έχουν μπει ή θα μπουν σ’ αυτή τη μαύρη λίστα, επέφερε ως τιμωρία την αποδέσμευση κάθε αστυνομικού φρουρού που διατίθεντο στους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής. 

Κάτι που η κοινή λογική και η έλλειψη ξεκάθαρων απαντήσεων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι τη στιγμή της αντιποίησης της αρχής, η πραγματική αρχή ήταν κάπου εκεί κοντά. Ή τουλάχιστον όσο κοντά μαθαίνουμε για μία ακόμη φορά ότι βρίσκονται οι έρευνες της για τον εντοπισμό των ιδιωτών φοροφυγάδων, καταγεγραμμένοι σε ένα μαγικό CD σε κάποιο συρτάρι του ΣΔΟΕ.

Μάλιστα, οι έρευνες που αποδίδουν δεκάδες καμμένους δίσκους και χιλιάδες λέξεις σε αναφορές, ρεπορτάζ και παραπολιτικές δημοσιεύσεις, έστρεψαν ξανά την προσοχή τους στη νύχτα. Στα ονόματα και τα εισοδήματα τραγουδιστών, με τα δηλωμένα έσοδα πολλών να μην φτάνουν ούτε το επίσημο αφορολόγητο όριο.

Φοροφυγάδες και φοροκλέφτες; Μπορεί. Χρήματα που εισπράχθηκαν μέσω τρίτων εταιριών και απέφυγαν τη φορολόγηση; Βέβαιο. Νόμιμο αλλά καθόλου ηθικό; Σίγουρο.

Τεράστια λαμπερά ονόματα της νύχτας με μηδενικά ή κάτω των 5.000 ευρώ εισοδήματα -προϊόν καθόλα νόμιμης διαδικασίας στις περισσότερες των περιπτώσεων- δεν αλλάζει αυτό που πολλοί φαίνεται να έχουν ξεχάσει. Ότι η φτώχεια σήμερα στην Ελλάδα φορολογείται.

Στην εποχή της δύσης της ατομικής παρακμής και της απαρχής μιας νέας κοινοπολιτειακής συνείδησης συλλογικής αυτοπροστασίας, οι χρεοκοπημένες ατομικές οντότητες σχηματίζουν ανακεφαλαιοποιημένες συμμορίες.

Όσο κάποιοι εξακολουθούν να πειράζουν με τα γραπτά και τις έρευνες τους τα νέα αυτά εγχειρήματα αυτοκάθαρσης, τόσο θα βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο. Ειδικά όταν η εξάπλωση της πληροφορίας δεν έχει να κάνει με παραδοσιακά ελεγχόμενα μέσα, αλλά με το διαδίκτυο. 

Μία συντονισμένη μαζική αναφορά λογαριασμών σε twitter και facebook από εκείνα τα λεγόμενα “αυγά” των social media, ήταν η πρώτη προβλεπόμενη κίνηση αυτοάμυνας. Μία επίθεση σε σπίτι δημοσιογράφου, που οι κινήσεις την κάνουν να μοιάζει με διάρρηξη, είναι η επόμενη. 

Σήμερα μπορεί να λέγεται Βαξεβάνης, αύριο Χατζηπετρής και πάει λέγοντας. Η πρώτη κίνηση, άλλωστε, έχει ήδη γίνει με θύματα φωτογράφους και ρεπόρτερ και θύτες τις επίσημες αστυνομικές αρχές. Ποιος ο λόγος να μην επεκταθεί ένα τόσο πετυχημένο συνήθειο;

Όσο περισσότερο αυξάνει ο αριθμός των εργαλείων ελέγχου εγκυρότητας της είδησης και εξάπλωσης της αληθινής πληροφορίας, τόσο μεγαλώνει και η γκάμα των αντιποίνων. 

Και ο “εχθρός” σε αυτήν την περίπτωση είναι πιο συσπειρωμένος, καλύτερα οργανωμένος και με ισχυρότερη θέληση να επανακτήσει τα χαμένα κεκτημένα, ή να βρει μια θέση ισχύος σε ένα κενό που εσκεμμένα παραμένει ακάλυπτο.