Όχι και τόσο "Μεμονωμένα Περιστατικά"

Περίμενα να ξημερώσει η σημερινή μέρα μέχρι να αποφασίσω να γράψω αυτό το κείμενο. Ο λόγος ήταν ότι ανέμενα τη δημοσίευση των σημερινών εφημερίδων και την προβολή των πρώτων ενημερωτικών προγραμμάτων της τηλεόρασης. Αυτό που παρατήρησα ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα. Τα παραδοσιακά ΜΜΕ έθαψαν αυτό που η ελληνική αστυνομία ονομάζει “μεμονωμένα περιστατικά”. Την κρατική βία.

Πριν από δύο μέρες η Διεθνής Αμνηστία προχώρησε στη δημοσίευση της αναφοράς με τίτλο “Αστυνομική βία. Όχι μόνο “μεμονωμένα” περιστατικά”. Όσοι διαβάζετε το κείμενο αυτό μάλλον θα έχετε υπόψιν περί τίνος πρόκειται. Έχετε άλλωστε νιώσει στο πετσί και τα πνευμόνια σας τόσα πολλά “μεμονωμένα” περιστατικά, που δεν χρειαζόταν καμία Διεθνής Αμνηστία για να σας υποδείξει το προφανές.

Κι όμως δεν είναι όλοι έτσι. Γιατί δεν είναι όλοι ούτε μπροστά στα περιστατικά αυτά, αλλά ούτε και ξέρουν κάποιον που να ήταν εκεί για να τους τα περιγράψει. Το μόνο που απομένει είναι η τηλεόραση και η εφημερίδα.

Μια τηλεόραση και δεκάδες πρωτοσέλιδα σημερινών εφημερίδων όπου αν παρατηρήσει κανείς δεν βρίσκει μια αράδα για αυτή την έκθεση-ντροπή. Μια έκθεση που δεν την έφτιαξε κάποιος “αναρχοαριστερός”, μια “συνιστώσα” ή ένα ψευτοκουλτουριάρικο πόρταλ, αλλά η ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑ. 

Ναι είναι αυτοί που πηγαίνουν σε εκείνα τα πολύ άσχημα μέρη του κόσμου, όπου οι πόλεμοι, οι βιαιοπραγίες, τα σκληρά δικτατορικά και στρατιωτικά καθεστώτα, οι παραστρατιωτικές συμμορίες και όλα εκείνα τα στραβά και άσχημα που φέρνει η ανθρώπινη ασυδοσία και η αρρωστημένη δίψα για εξουσία και χρήμα, είναι στην πρώτη γραμμή.

Είναι εκείνοι που είδαν μία από τις κατά κάποιον τρόπο “αδελφές οργανώσεις”, τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, να επιστρέφουν στην Ελλάδα γιατί η ανθρωπιστική κρίση που ήρθε εδώ δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτε από τις ανθρωπιστικές κρίσεις που αντιμετωπίζει κάθε χώρα-καθαρτήριο σαν αυτή που σε λίγους μόνο μήνες μετατράπηκε η Ελλάδα.

Την έκθεση συνόδεψε και η παρουσίαση της στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ. Στα γραφεία εκείνων που γράφουν, μιλούν, κάνουν ρεπορτάζ, φτιάχνουν την είδηση πριν την δω εγώ κι εσύ. Εκείνων που τα κεφάλια τους άνοιξαν από γκλοπ αστυνομικού που ορκίστηκε να τους προστατέψει, αλλά που μια κάμερα στα χέρια είναι πάντα πιο απειλητική από οποιοδήποτε άλλο όπλο στον κόσμο.

Κι όμως την είδηση την είδαμε σε μερικούς τίτλους στο ίντερνετ. Ούτε δελτία, ούτε πρωτοσέλιδα, ούτε τίποτε άλλο. Και φυσικά με μια μικρή αναφορά σε συγκεκριμένα ραδιόφωνα από συγκεκριμένους ανθρώπους, και όχι αυτούς που μπορεί να πάει κάποιου το μυαλό. Εκείνοι από ότι φαίνεται θρηνούν ακόμη την καταβαράθρωση τους αγαπημένους τους σφυροδρέπανου.

Η έκθεση δεν λέει τίποτε περισσότερο από αυτό που χιλιάδες κόσμου φώναζαν για τρεις ολόκληρους μήνες πριν από ένα καλοκαίρι. Δεν λέει τίποτε περισσότερο από όλα όσα με μια μικρή βόλτα μπορεί να δει κάποιος περαστικός γραμμένα στους τοίχους. Δεν λέει τίποτε περισσότερο από αυτό που γράφουν τα πανό και τα πλακάτ στις αμέτρητες πορείες και εκδηλώσεις. 

Τα μεμονωμένα περιστατικά που ξεκινούν από την ίδια την πράξη και καταλήγουν στην απόκρυψη τους, ποτέ δεν ήταν και τόσο μεμονωμένα. Την επόμενη φορά ας γράψει η Διεθνής Αμνηστία και κάτι για αυτό...

Ολόκληρο το κείμενο: http://scr.bi/Lv22j4