Μια τρελή ευχή

Ούτε τα χημικά, ούτε οι εμετικές πολιτικές δηλώσεις αλλά ούτε και τα βουλευτικά εξαγνιστικά βαφτίσια της «κυβερνητικής παρεξήγησης» με τη Ζίμενς, έμελλαν να σφραγίσουν την πολιτική δολοφονία του Δημήτρη Χριστούλα.

Δύο μέρες μετά, με τον κόσμο να συγκεντρώνεται ακόμη σε εκείνο το δέντρο της πλατείας Συντάγματος, ένας άνθρωπος έγινε θύμα δολοφονικής επίθεσης. Ο φωτορεπόρτερ Μάριος Λώλος αποδείχθηκε ευάλωτος στην ατσάλινη λαβή του γκλοπ και έβαλε το όνομα του στη μακρά λίστα αποπειρών δολοφονίας από την ελληνική αστυνομία.

Το ζήτημα που κάθε φορά που ένας δημοσιογράφος πέφτει θύμα αστυνομικής βίας είναι πάντα το ίδιο. Αν ήταν πολίτης, θα γινόταν ο ίδιος ντόρος; Το βίντεο του μοναδικού "νόμιμου" δελτίου που βρισκόταν στον τηλεοπτικό αέρα το βράδυ της απόπειρας –το άλλο ήταν το απεργοσπαστικό- αυτό της δημόσιας τηλεόρασης, έδωσε την απάντηση.

Τη στιγμή που ο ρεπόρτερ μετέφερε την επίθεση της αστυνομίας στους συναδέλφους –και μάλιστα σε ζωντανή μετάδοση- η φιλόξενη οικοδέσποινα διέκοψε την κουβέντα. Κάπου εκεί το θέμα τελείωσε. (Υ.Γ.)

Η νέα συζήτηση που άνοιξε και πάλι –για την ακρίβεια ποτέ δεν είχε κλείσει- στα σάιτ και τα ερτζιανά, μιλά για τη συνεχιζόμενη και στοχευμένη επίθεση του καθεστώτος στην ενημέρωση. Επίθεση ξεκάθαρα φυσική κι όχι μόνο ψυχολογική. Με άλλους δημοσιογράφους ανάπηρους κι άλλους στα χειρουργικά τραπέζια, τη στιγμή που κάποιοι «συνάδελφοι» τους θυμούνται τις «αγανακτισμένες χουλιγκανικές επιθέσεις» του καλοκαιριού.

Γιατί άραγε κάποιος που την ίδια ακριβώς ώρα που ένας «συνάδελφος» του βρίσκεται με ανοιγμένο το κεφάλι από δολοφονικά αστυνομικά χτύπημα, επιλέγει να θυμάται τα δημοσιογραφικά «θύματα των αγανακτισμένων»; (Υ.Γ.2)

Απάντηση δεν πρόκειται να δοθεί. Όπως απάντηση δεν θα δοθεί ούτε και στο τι επιτέλους μπορεί να κάνει ο φωτορεπόρτερ και ο κάθε ρεπόρτερ που ακόμη κι αν δεν ενστερνίζεται –που για μια μεγάλη τους πλειοψηφία πολύ αμφιβάλλω- τους λόγους για τους οποίους ανθρώπινες μάζες κατακλείνουν το κέντρο της πρωτεύουσας, εκείνος είναι εκεί για να κάνει τη δουλειά του.

Σωστά;  

Κι όμως ακόμη και στην περίπτωση των γελοίων αστυνομικών ΕΔΕ που χρόνια τώρα αθωώνουν δεκάδες δολοφόνους απάντηση μπορεί να βρεθεί και μάλιστα μια απάντηση δημοσιογραφική –αν υπάρχει ακόμη κάτι τέτοιο-:

Βγάλτε τους διάβολε στη φόρα.

Πάρτε το χαμπάρι ότι για όσο καιρό ακόμη κρατάτε φυλαγμένα στα χαβιεδοντουλάπια σας, ή αφήνετε τους χαφιέδες που αποκαλείτε «συναδέλφους» να συνεχίζουν να θάβουν τα εγκλήματα, την προστασία, το εμπόριο ναρκωτικών, τις πουτάνες, τους χρηματισμούς και κάθε είδους αστυνομική παρανομία κρυφή, δεν προστατεύετε κανένα.

Θα μου πει κάποιος ότι μια αποκάλυψη της μαφίας αυτής –την οποία όποιος θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι δεν την έχει είναι ένας στημένος μαλάκας- θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του, ας μας πει πόσο ασφαλής θα αισθάνεται όταν πολύ σύντομα παύσει να είναι χρήσιμος στο σύστημα.

Όσο τα συνεχιζόμενα εγκλήματα παραμένουν στο σκοτάδι, όσο η μοναδική απειλή που πλανάται από πάνω τους είναι μια ΕΔΕ της πλάκας και δυο ανακοινώσεις της πούτσας, τόσα περισσότερα κεφάλια θα ανοίγουν. Τόσο περισσότερες σπασμένες κάμερες θα στολίζουν το κέντρο της Αθήνας. Τόσο εντονότερα στη συνείδηση του καθενός, θα μείνουν για πάντα αυτοί οι «αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι».

Βγάλτε τους στη σέντρα. Κάντε όσους ξέρουν, να τους βγάλουν στη σέντρα. Κάντε επιτέλους αυτό που πραγματικά πρέπει να κάνετε. Διαφορετικά ο επόμενος Λώλος θα είστε εσείς. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβετε, τόσο περισσότερα κεφάλια θα σώσετε.

Αν ακόμη εξακολουθεί κάτι τέτοιο να σας νοιάζει…  


Υ.Γ. Το βίντεο του δελτίου της ΝΕΤ

Υ.Γ.2: "Η στοχοποίηση των αθώων". Το άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη την Παρασκευή 6 Απριλίου στην Καθημερινή.