Η Πέμη, ο Γιώργος και οι άλλοι...

Συγκλονισμένη η παγκόσμια κοινή γνώμη έχει στραμμένο το βλέμμα της στην μικρή και ασήμαντη Ελλάδα, το 2% του συνολικού ΑΕΠ της ευρωζώνης που και να πτωχεύσει που λέει ο λόγος, δεν θα καεί καρφί σε κανένα.

Ακόμη πιο συγκλονισμένη είναι όμως η ίδια η πολιτική σκηνή της χώρας μετά την αναγκαστική της εξώθηση στη γραφή και την ανάγνωση.

Ένα από τα τελευταία θύματα αυτής της εξαιρετικής ανακάλυψης της μινωικής εποχής που απαντά στο όνομα ελληνική γραφή, είναι και η πασίγνωστη συμπρωταγωνίστρια και aixmiρή αρθρογράφος Πέμη Ζούνη.

Είναι κρίμα να βλέπεις έναν τόσο παθιασμένο με τη δουλειά του άνθρωπο, με όνομα και έργο στην ελληνική πολιτική σκηνή να απαρνείται, την ύστατη αυτή στιγμή, του σεναρίου του και να το γυρίζει στην ελεύθερη ηθοποιία. 

Πόσο μάλλον, όταν μερικούς μήνες πριν αποφάσιζε να στηρίξει με νύχια και με δόντια την πολιτική την οποία τώρα απαρνείται, δια της ατόπου απαγωγής του καραβίσιου αρουραίου. 

Πολλοί αναρωτιούνται για το λόγο με τον οποίο ο περισσότερος κόσμος επιλέγει να τα βάλει με ανθρωπάκια σαν την Πέμη και όχι με τύπους σαν τον Στασινό, την Ξενογιαννακοπούλου και τους λοιπούς επαγγελματίες πολιτικούς.

Κάποιοι θα πουν ότι είναι λόγο της ίδιας αναγνωρισιμότητας που σε πρώτη βάση τους μετέτρεψε από παθιασμένους καλοκαιρινούς έρωτες του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, σε προστάτες και εκπροσώπους του ελληνικού λαού. Εν μέρει έχουν δίκιο. Τέτοιες περιπτώσεις είναι βούτυρο στο ψωμί της σάτιρας και του χλευασμού. 

Κάποιοι άλλοι όμως βάζουν πιο ψηλά τον πύχη. Ο καλλιτέχνης είναι ένας άνθρωπος ερωτευμένος με τον εαυτό του, που τον μισεί κάθε στιγμή που αναπνέεει. Κλαίει στις χαρές και γελά στις λύπες. Λέει ψέμματα στον κόσμο κι εκείνος τον χειροκροτά.

Η μοίρα της Πέμης δεν πρόκειται να είναι διαφορετική από εκείνη του Γιώργου Νταλάρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα είναι πολύ χειρότερη γιατί δεν είναι ο σύζυγος της εκείνος που λάκισε στα ζόρικα, αλλά η ίδια. Γιατί ο κόσμος ταυτίζεται με έναν καλλιτέχνη, όσο ταλέντο κι αν έχει. 

Όσο περισσότερο ταυτίζεται με αυτόν, τόσο χειρότερα θα του συμπεριφερθεί. Γιατί είναι πολύ βολικό να κάνεις κουμάντο στα εύκολα με τις πλάτες των άλλων και στα δύσκολα να την κάνεις στην τελευταία πράξη.

Ειδικά όταν το αποτέλεσμα των αποφάσεων σου δεν είναι μια κακή κριτική στις εφημερίδες ή ένα χαμένο συμβόλαιο στην τηλεόραση, αλλά μια καταδίκη δεκαετιών, δίχως προηγούμενο...

Έτσι δεν είναι Γιάννη Μπέζο;