Το κείμενο αυτό γράφτηκε αμέσως μετά το τέλος της μαθητικής και φοιτητικής πορείας στην Αθήνα και τις άλλες πόλεις, πριν όμως από την προγραμματισμένη πορεία των εντιεξουσιαστών.
Δεν είναι κάτι συνειδητό. Θα μπορούσα να καθίσω να παρακολουθήσω όλα όσα επρόκειτο να συμβούν, αλλά θεώρησα ότι τώρα ίσως είναι η καλύτερη στιγμή.
Τώρα, που δίπλα από τα κεφάλια δεκαπεντάχρονων μαθητών έφευγαν μάρμαρα και μολότοφ, δακρυγόνα και κρότου λάμψης από «άλλα», «μεγαλύτερα παιδιά».
Το Δεκέμβριο του 2008 ήμουν εκτός Αθηνών ολόκληρο το μήνα. Επέστρεψα δύο μόλις μέρες πριν από την αλλαγή του χρόνου. Δεν ξέρω αν έκανα καλά ή όχι, που βρέθηκα μακριά από όλα αυτά, αλλά κατάφερα να «πετύχω» κάτι ξεχωριστό.
Μπόρεσα να δω το τι συνέβη τις τρεις εκείνες μέρες, αλλά και όλες τις στημένες ψεύτο- χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις που ακολούθησαν αυτό το φλεγόμενο τριήμερο, όχι μέσα από τα δικά μου μάτια, αλλά από τα μάτια όλων όσων βρέθηκαν μπροστά, λίγο πιο πέρα ή και κομματάκι πιο μακριά από αυτά, με τις μαρτυρίες, τα σχόλια, τα βίντεο, τις φωτογραφίες και τα γραπτά τους.
Αποπειράθηκα με μεγάλη δυσκολία, θα έλεγα, να κατανοήσω τι συμβαίνει μέσα απ΄ το γυαλί. Από εκείνον που φορά το κουστούμι και τη γραβάτα, την άλλη με το ταγιέρ και τα πανάκριβα χρυσαφικά ως και αυτόν που με το μικρόφωνο ανά χείρας έβλεπε, πολλά, άκουγε περισσότερα, αλλά επέλεγε να πει ελάχιστα.
Διδάχθηκα πολλά από τα πολιτικά συμπεράσματα των τότε κυβερνόντων, τις αντιπολιτευτικές δηλώσεις των σημερινών κυβερνόντων, και τις αλληλοκατηγόριες των υπόλοιπων μόνιμων κοινοβουλευτικών αντιρρησιών.
Παρατήρησα τις πρακτικές της αστυνομίας καθ’ όλη τη διάρκεια των ταραχών, κάθε στιγμή έντασης, μα και όλη τη γκάμα των τεχνικών "προστασίας" της ανθρώπινης ζωής και κυρίως της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Τα διάβασα στις εφημερίδες, τις ιστοσελίδες και τα μπλογκς. Τα διάβασα στο φέισμπουκ – το τουίτερ δεν το είχα ανακαλύψει ακόμη – αλλά και στα πύρινα σχόλια κάτω από τα δεκάδες βίντεο που ανέβαιναν στο διαδίκτυο.
Γύρισα στην Αθήνα, δυο μέρες πριν την πρωτοχρονιά του 2009. Αμέσως κατέβηκα στο κέντρο της πόλης να δω με τα ίδια μου τα μάτια, όλα όσα έβλεπα να συμβαίνουν όλο το μήνα από μακριά. Όχι σε ποια κατάσταση είναι η πόλη –όλα αυτά δεν ήταν δα και τόσο καινούρια- αλλά πώς είναι οι άνθρωποι της. Τι έλεγαν μεταξύ τους την πρώτη μέρα που τα σύννεφα από τις φωτιές και τα χημικά διαλύθηκαν από τον ουρανό της πρωτεύουσας.
Όλοι πίστεψαν ότι κάτι είχε αλλάξει. Ο κόσμος δεν ήταν πια ο ίδιος. Για όλους.
Θα συμφωνήσω μαζί τους. Ο κόσμος άλλαξε τόσο μέσα σε μία μόνο στιγμή. Αλλά όχι για όλους. Άλλαξε μόνο για ένα παιδί. Άλλαξε μόνο για την οικογένεια του. Μακάρι να είχαν αλλάξει πραγματικά όλα όσα τότε πίστευαν πως άλλαξαν.
Σε αυτήν την περίπτωση, το 2009 θα είχε εξελιχθεί διαφορετικά. Όπως και το 2010, αλλά και τούτος εδώ ο χρόνος. Κι ο επόμενος. Κι εκείνος μετά τον επόμενο.
Πολλές φορές προσπάθησα να περιγράψω με μία μόνο λέξη όλα όσα «έβγαζαν» οι μέρες του Δεκεμβρίου του Οκτώ. Αμφισβήτηση. Οργή. Φόβο. Αντίσταση. Λύπη. Αγανάκτηση. Μίσος. Λέξεις τόσο έντονες εκείνες τις μέρες. Λέξεις τόσο έντονες ακόμη και σήμερα…
0 comments:
Post a Comment