Το εξάμηνο του τρόμου

Το κείμενο αυτό απευθύνεται σε σένα που από την πρώτη στιγμή αποδοκίμασες την 25η Μαΐου, το αίτημα για αλλαγή, την απαίτηση για στροφή σε μια λύση που μόνο η αναγέννηση σύσσωμης της δημοκρατίας μας μπορεί να φέρει.

Την 25η Μαΐου δόθηκε το σύνθημα της αγανάκτησης στην πλατεία Συντάγματος αλλά και τις πλατείες ολόκληρης της χώρας. Τρεις σχεδόν μήνες άντεξε η μόνιμη παρουσία του κινήματος. Τι ήταν αυτό που άλλαξε στην Ελλάδα τους τρεις αυτούς μήνες με τον κόσμο στους δρόμους, αλλά και τους υπόλοιπους τρεις που ακολούθησαν ως σήμερα;

Τα δεδομένα ήταν τα εξής. Από το Μάιο του 2010 η Ελλάδα στράφηκε σε ΔΝΤ, ΕΚΤ και ΕΕ για να δανειστεί. Οι όροι του δανεισμού ήταν το γνωστό Μνημόνιο. Οι υποσχέσεις για μέτρα πολλές, οι αποφάσεις όμως ελάχιστες. Τόσο λίγες, που ένα μόλις χρόνο μετά, τα νέα μέτρα ήταν απαραίτητα.

Ο κόσμος έχει πάρει χαμπάρι τι συνέβαινε. Του πήρε ένα χρόνο, αλλά τελικά κατάλαβε. Και βγήκε στους δρόμους. Τον Ιούνιο ψηφίστηκε το νέο πακέτο μέτρων με το όνομα Μεσοπρόθεσμο. Θα ήταν ως το 2015, μιας και το αρχικό μνημονιακό σχέδιο του 2013 απέτυχε παταγωδώς γιατί πολύ απλά ήταν σχεδιασμένο να αποτύχει. 

Ιούλιος. Ο κόσμος εξακολουθεί να είναι στους δρόμους. Όχι όμως όσοι θα πρεπε. Πολύ λιγότεροι από αυτούς που θα ‘πρεπε. Είναι η περίοδος που από γραφικός έχει αρχίσει να παρουσιάζεται ως ένα μείγμα απολιτίκ όχλου, πλήγμα του τουρισμού και πηγή μικροβίων του κέντρου της πρωτεύουσας. Είναι η εποχή που τα χιλιάδες χημικά κατάφεραν να κάνουν την Αθήνα θάλαμο αερίων και την Ελλάδα το πειραματόζωο που τώρα αρχίζει μόλις να διακρίνει τι είναι αυτό που την περιμένει.

Λίγο πριν το Μεσοπρόθεσμο, είχε έρθει ο ανασχηματισμός. Ή μάλλον η ύστατη παπανδρεϊκή υποχώρηση, που τελικά έγινε ανασχηματισμός. Ο κόσμος ήταν εκεί. Και μαζί του οι κριτικές που συνέχιζαν να θεριεύουν. Καμία πρόταση, καμία ανάγκη για εκπροσώπηση, καταδίκη για τις νέες ευρωπαϊκές αλλαγές της 21ης Ιουλίου, που θα λύσουν μια και καλή το πρόβλημα. 

Μπήκε ο Αύγουστος. Τα λεφτά της έκτης δόσης δεν έρχονταν, ο κόσμος λιγόστευε αλλά ήταν ακόμη εκεί. Οι επικριτές έβλεπαν τη νίκη τους να πλησιάζει. Οι αποφάσεις πάρθηκαν, τα λεφτά οσονούπω θα έρχονταν, ο κόσμος έζησε την επαναστατική του ονείρωξη. Καιρός τώρα να τα μαζεύει. Η Ελλάδα σώθηκε.

Η συνέχεια βρήκε την πλατεία να αδειάζει ένα βράδυ Αυγούστου, με τα ΜΑΤ και τα σκουπιδιάρικα να ξηλώνουν τα πάντα. Το καθεστώς ήθελε τον κόσμο στα σπίτια του, φοβισμένο αλλά τάχα μου βεβαιωμένο ότι παρά τα προβλήματα, όλα θα φτιάξουν. Και πώς να μην τον ήθελε; 

Το Μεσοπρόθεσμο κι ο ανασχηματισμός βρήκε τις πλατείες γεμάτες. Την 21η Ιουλίου και το πρώτο κούρεμα, οι περισσότεροι ήταν ακόμη εκεί. Η πολυπόθητη νίκη ήθελε υποστήριξη που αυτή δεν υπήρξε ποτέ. Υποστήριξη όχι από τους θεσμικούς. Από τον κόσμο.

Οι τρεις μήνες μετά την αποχώρηση από τις πλατείες, έφεραν τα εξής. Σεπτέμβριος 2011, χαράτσι ακινήτων. Διπλασιασμός του μια μόλις εβδομάδα μετά. Καινούριος εργασιακός νόμος. Κατάργηση συλλογικών συμβάσεων. Μείωση του αφορολογήτου στα 5.000. Επιβολή νέου κεφαλικού φόρου. Νέο μεγαλύτερο κούρεμα του χρέους τον Οκτώβριο. Μονιμοποίηση του χαρατσιού. Μείωση μισθών και συντάξεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα μέσω κλαδικών και επιχειρησιακών συμβάσεων. Ειδικές συμβάσεις για νέους, με την ανεργία μόνο σε αυτούς να ξεπερνά το 40%. Και για το τέλος μια εφεδρεία που απέτυχε, μόνο και μόνο για να οδηγήσει σε μόνιμες τυφλές απολύσεις χωρίς καμία διάκριση. 

Αλλά και σχολεία δίχως βιβλία. Παιδιά να λιποθυμούν στα σχολεία δίχως βιβλία. Συσσίτια να ξεφυτρώνουν παντού. 40% πάνω στις αυτοκτονίες. Άστεγοι να γεμίζουν τις πλατείες με τα ξηλωμένα παγκάκια. Τους γιατρούς χωρίς σύνορα να επιστρέφουν στην Ελλάδα για να προλάβουν το κακό. Τα φάρμακα να κόβονται γιατί απλά δεν υπάρχουν. Τις συντάξεις αναπηρίας να μειώνονται κι άλλο.

Και το αποκορύφωμα. Νέα κυβέρνηση απευθείας διορισμένη από Γαλλία και Γερμανία. Με τραπεζίτη πρωθυπουργό, ακροδεξιούς υπουργούς και 49 νεοφιλελεύθερους στο τιμόνι να επαναλαμβάνουν πως ότι κάνανε μέχρι τώρα ήταν λάθος. Με έναν Γερμανό υπερπρωθυπουργό εγκατεστημένο στην Αθήνα κι έναν υπουργό Ελλάδας στο Βερολίνο.

Έλα λοιπόν εσύ τώρα, που η πλατεία Συντάγματος άδειασε, να μου πεις πόσο μαλάκες ήμασταν όλοι όσοι κατεβαίναμε, φωνάζαμε, καταπίναμε κάθε είδους χημικά, όχι τόσο για αυτά που είχαν ήδη γίνει, αλλά για όλα όσα βλέπαμε ότι θα έρχονταν. Και που μέσα σε μόλις έξι μήνες, ήρθαν.