Η Άνοιξη της Αραβίας

Ένας χρόνος συμπληρώθηκε από τη μέρα που ο αδόκιμος όρος “Αραβική Άνοιξη” μπήκε στη ζωή μας. 17 Δεκεμβρίου του 2010 ένας απεγνωσμένος Τυνήσιος μικροπωλητής λούζεται με βενζίνη και αυτοπυρπολείται μπροστά στην φρίκη της πείνας και της εξαθλίωσης.

Το θάνατο του Μοχάμεντ Μπουαζίζι λίγες μέρες μετά, ακολούθησε ένα κύμα εξεγέρσεων στον αραβικό κόσμο της βορείου Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, με μοναδικό στόχο την ανατροπή των πολύχρονων δικτατορικών μοναρχιών τους.

Τυνησία και Μπεν Αλί ήταν ένα και το αυτό για 23 χρόνια. Ο δημοκράτης σοσιαλιστής του 100% των εκλογικών αναμετρήσεων, πρόβαλλε αντίσταση για 10 μόνο μέρες. Το αποτέλεσμα ήταν πάνω από 220 άτομα να χάσουν τη ζωή τους, με τον ίδιο, κυνηγημένο και ταπεινωμένο, να δικάζεται για οικονομικές απάτες και "κατάχρηση εξουσίας".

Ύστερα ήρθε η Ταχρίρ. Ο Μουμπάρακ δεν ήταν Μπεν Αλί ούτε η Αίγυπτος Τυνησία. Κοντά στα 1000 άτομα έχασαν τη ζωή τους με τον αριθμό αυτό να ανεβαίνει ακόμη και σήμερα. 30 χρόνια στην εξουσία ήταν πάρα πολλά. Ήταν 25 Ιανουαρίου όταν η μεγαλύτερη πλατεία της χώρας πλημμύριζε κόσμο. Η αστυνομία έκανε αυτό που κάνει κάθε αστυνομία του κόσμου σε δικτατορικά καθεστώτα. 

Ο Μπεν Αλί άντεξε 10 μέρες. Ο Μουμπάρακ 18. Ο Καντάφι, όμως, άντεξε για μήνες. Η σύλληψη του δικηγόρου και ακτιβιστή Φετχί Ταρμπέλ, συνηγόρου των συγγενών των 1.200 νεκρών της φυλακής κολαστηρίου Αμπού Σαλίμ, έφερε την επανάσταση. 

42 χρόνια Καντάφι. Σχεδόν τα διπλά του Μπεν Αλί. 12 περισσότερα από τον Μουμπάρακ. Ένας εμφύλιος πόλεμος μεταξύ της Βεγγάζης και της Τρίπολης, των κανταφικών και των αντικαθεστωτικών, που κράτησε περίπου 10 μήνες, μετρώντας 15.000 θύματα. Κανονικός πόλεμος. Που μια εμπλοκή Γάλλων και Βρετανών, με τη στήριξη των Αμερικανών άλλαξε τη ροή των πραγμάτων.

Μπεν Αλί και Μουμπάρακ δικάστηκαν. Ο Καντάφι όχι. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να δικαστεί ποτέ. Είχε την τύχη που κάποιοι λένε ότι του άξιζε και κάποιοι ότι τον αδίκησε. Η ιστορία όμως γράφτηκε. 

Εκτός των τριών μεγάλων της βορείου Αφρικής, η Αραβική Άνοιξη προσπάθησε να “ανθίσει” και σε άλλες χώρες, όπως την Υεμένη, το Μπαχρέιν, τη Συρία. 350 νεκροί, 50 νεκροί, πάνω από 5.000 νεκροί.

Ομάν, Κουβέιτ, Μαρόκο, Σαουδική Αραβία, Ιορδανία, Αλγερία είδαν και αυτές τον κόσμο να αλλάζει δίχως όμως οι κυβερνώντες τους να έχουν την τύχη των βορειοαφρικανών. Μεταβολές όμως σε κάποιους τομείς της ζωής τους ήρθαν, με ξεχωριστή την περίπτωση του Ομάν αλλά και της Αλγερίας. Το νερό μπήκε όπως λένε στο αυλάκι και ο κόσμος έμαθε πια να μην φοβάται. Σε αντίθεση με τους ηγέτες τους που είδαν επιτέλους πόσο ευάλωτοι είναι. 

Ένας χρόνος μετά και οι εκλογές της Τυνησίας έφεραν τους Ισλαμιστές στην εξουσία και όχι τους δημοκρατικούς επαναστάτες. Κάπως έτσι αλλά με πολλά ακόμη θύματα της στρατιωτικής επιβολής, εξελίχθηκε η πολιτική κατάσταση και στην Αίγυπτο. 

Τα πράγματα μπορεί να αλλάζουν, αλλά όχι και τόσο γρήγορα. Ο ρόλος των συμμάχων στις περιπτώσεις της Λιβύης, της Τυνησίας και της Αιγύπτου τότε, αλλά και της Συρίας σήμερα λέει πολλά, δίχως όμως να έχει δώσει ακόμη τις απαντήσεις που περιμέναμε. 

Η Αραβική Άνοιξη έφερε τα κινήματα της Δύσης. Ισπανία, Ελλάδα και ΗΠΑ. Και από κει σε ολόκληρη τη γη. Αν ρωτούσες κάποιον Αμερικανό της πλατείας Ζουκότι, κάποιον Ισπανό της Πουέρτα ντελ Σολ και κάποιον Έλληνα της πλατείας Συντάγματος, όλοι θα σου έλεγαν ένα πράγμα. Η Άνοιξη του Αραβικού κόσμου άλλαξε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα. 

Ένας χρόνος πέρασε από εκείνη την πράξη απελπισίας, αλλά το μέλλον της Αναγέννησης του Αραβικού κόσμου κρύβει ακόμη πολλά μυστικά. 365 μέρες είναι λίγες. Δυστυχώς, όμως, μαζί με το χρόνο που θα περνά, ο αριθμός των θυμάτων θα συνεχίσει να μεγαλώνει. 

(Η "Βάρκιζα της Τρίπολης" γράφτηκε λίγο πριν τον θάνατο του Μουαμάρ Καντάφι. Ο παραλληλισμός της λέει πολλά για τον μέλλον όλων όσων αναζητούν μια πραγματική αλλαγή)