Την 1η του Σεπτέμβρη κάθε δεκαπενταετίας, οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες έβγαζαν φιρμάνι ή αλλιώς Ίνδικτο, με τη λυπητερή για τον κακόμοιρο τον κοσμάκη. Λυπητερή γιατί κάθε δεκαπέντε καλοκαίρια, ο Καίσαρ της Ρώμης ανήγγειλε και άλλο κονδύλι στους κολίγους της οικουμένης του, για να ξοφλήσει τα θαρραλέα, και περήφανα στρατεύματα του. Πώς κάνει, δηλαδή, σήμερα ο Αναπληρωτής Πρωθυπουργός- Αντιπρόεδρος; Καμία σχέση.
Ο Ρωμαίος σου βγαινε κάθε δεκαπέντε Σεπτέμβρηδες, όταν απολύονταν οι λελέδες του στρατού του και μπαίναν στη θέση τους τα νεούδια, και σου λεγε, κύριε, αυτά θα πλερώνεις τώρα, κάνε τα κουμάντα σου και σε δεκαπέντε χρονάκια τα ξαναλέμε. Άμα δεν μου καρφώσουν κανένα στιλετάκι στην πλάτη, γιατί το χουν και έθιμο σε μας, τους καισαράδες.
Ο Αντιπρόεδρος ο Ρωμιός από την άλλη, βγαίνει κάθε δεκαπέντε μέρες και σου λέει, κοίταξε να δεις, δώσε εσύ τώρα τόσα σε φόρους, άλλα τόσα σε έκτακτες εισφορές, φάε και τόση μείωση μισθού και σε δυο βδομαδούλες να με περιμένεις πάλι γιατί θα σου ‘ρθω για καινούρια φόρο- βίζιτα. Και μην αγχώνεσαι. Με τρως στη μάπα καμιά εικοσαριά χρόνια, θα με φας και άλλα τόσα.
Ο Ρωμαίος σου βγαινε με κάθε Ίνδικτο και σου λεγε, φέτος είχαμε πολύ αίμα βρε αδερφάκι μου και εκείνοι οι βάρβαροι οι Γότθοι στο σβέρκο μας έχουνε κάτσει, οι χλεμπονιάρηδες. Φέρε τόσα φράγκα παραπάνω, γιατί τα φανταράκια τα νεούδια, είναι και άβγαλτα και φέτο πρέπει να μαζέψουμε περισσότερα από τα προηγούμενα.
Ο Αντιπρόεδρος ο Ρωμιός, όμως, σου λέει, βάλε καμιά δεκαριά τοις εκατό φέσι στο λογαριασμό και αν είσαι καλό παιδί στο κρατάω σταθερό για κάνα δίμηνο, γιατί σε συμπάθησα κιόλας. Εκτός και αν μου την κάνουν τίποτα τεντιμπόηδες φοροφυγάδες και δεν τα σκάσουν, οπότε θα δώσεις κι άλλα, να καλύψω εγώ τη χασούρα, να μη με αρχίσει και η κυρά στο σπίτι στις γρήγορες.
Οι Ρωμαίοι κάναν τα κουμάντα τους και δεν σήκωναν και πολλά πολλά, ακόμη και αν τους κρατούσαν από τα αμελέτητα οι Τζεκισχάνηδες και οι λοιποί αλογομούρηδες. Τούτοι εδώ, που θέλουνε να λέγονται και Ρωμιοί, σε κλέβουν κάθε μέρα, σε αφορίζουν με ανεργία, ταπείνωση και σκλαβιά εργασιακή για πενταροδεκάρες, με απελπισία και θάνατο. Ίσως όχι φυσικό, αλλά ψυχικό θάνατο. Γιατί όταν χάνεις την ελπίδα σου, ό,τι ως τώρα έκτισες με αίμα και κόπο, κάθε στιγμή πεθαίνει και από λίγο. Μόνο και μόνο για τα δανεικά των άλλων. Των φίλων και εταίρων. Των Γότθων και των Τζεκισχάνηδων, που κατεβήκαν απ’ τα άλογα, βγήκαν απ' τις σπηλιές τους, και γινήκαν καθωσπρέπει.
Ο χρόνος, όμως, περνά. Οι αυτοκρατορίες πέφτουν, μόνο και μόνο για να ανεβούν κάποιες άλλες και να πάρουν τη θεσούλα τους. Που και αυτές κάποια στιγμή πέφτουν και οι επόμενες από αυτές και οι μεθεπόμενες. Μέχρι που φτάσαμε στην οικονομοκρατία του σήμερα.
Κάποτε, οι Βυζαντινοί πήραν τις Ινδίκτους των πρώην ενωμένων Ρωμαίων αδερφών τους και τις κάναν μονάδες χρόνου. Έτσι κάθε δεκαπέντε Σεπτέμβρηδες, βάζαν και από μία καινούρια Ίνδικτο στο καλεντάρι.
Σήμερα διανύουμε το 4 έτος της 134ης Ινδίκτου. Αυτής, που για πρώτη της χρονιά, είχε το καταραμένο 2008. Έντεκα πρωτοσεπτεμβριές μας μένουν ακόμη, για να διαπιστώσουμε αν θα γνωρίσουμε και 135η Ίνδικτο, ή αν αυτή θα είναι και η τελευταία μας.
Ή η τελευταία τους...
0 comments:
Post a Comment