Απ’ τα κόκαλα βγαλμένοι

Πιάσαμε πάτο αδέρφια. Το ψάρι δε βρωμάει απλά στη κεφάλα του, έχει σαπίσει ολάκερο και το μόνο που του μεινε, είναι τα κόκαλα. Απ’ τα κόκαλα βγαλμένο με το μεδούλι να στερεύει. Δεν προχωράει άλλο. Από όπου και να το πιάσεις η μπόχα σε πνίγει.

Τα τελευταία όρθια πυργάκια που είχαν απομείνει στην παιδεία, κατέρρευσαν. Δεν είναι ανέκδοτο, πραγματικότητα είναι: Τα παιδιά μας φέτος θα κάνουν μάθημα με φωτοτυπίες και cd. Τι φωτοτυπίες και τι cd, πάλι, δεν μας το ΄πανε ακόμα. Σαν τα φυλλάδια πιτσαρίας στην είσοδο της πολυκατοικίας; Ή μήπως σαν τις δίφυλλες προπαγάνδες των εκλογικών περιόδων; Όποιος έχει Α4 με τη φάτσα του Αντρέα περίσευμα, ας τα φέρει για ανακύκλωση. Και τα cd από που θα τα μαζέψουν; Θα τα πουλάνε, μήπως, στην πορτα του σχολείου το πρωί και στα καφέ της γειτονιάς το απόγευμα οι Νιγηριανοί, μαζί με Άντζελα και Λεπά;

Όσο για τα πανεπιστήμια, αυτά διαλυθήκαν από το ’74. Για τις εξεγέρσεις του Παπουτσή, της Δαμανάκη και των άλλων παιδιών μιλάω, ντε! Εδώ Πολυτεχνείο μας έλεγαν. Πούντο ρε παιδιά το Πολυτεχνείο; Κλειστό μέχρι νεοτέρας, δίχως καθηγητές, χωρίς φοιτητές. Μόνο παρατάξεις, κομματικά τραπεζάκια, αφισοκολλητές και φοιτητοπατέρες. Πρυταναίους χωρίς διδακτορικά, διδάκτορες χωρίς δημοσιεύσεις και πτυχιούχους δίχως παρουσίες.

Η υγεία; Τι άλλο μπορείς να πεις, όταν για να κλείσεις ένα ραντεβού με το γιατρό που θα σε κάνει καλά, περνά τόσος καιρός, που όταν φτάσει, τελικά η ώρα να σε δει, ή θα 'σαι περδίκι ή θα τα έχεις κακαρώσει; Με ένα σύστημα που γδύσανε οι απατεώνες, από την κορυφή μέχρι τα νύχια, με τα καρτέλ των φαρμάκων και με όποια άλλη κομπίνα μπορεί να κατεβάσει ο  νους; Με υπουργικά γραφεία γεμάτα ρουσφετοψηφοφόρους, μόνο και μόνο για να πάρουν σειρά προτεραιότητας στα δημόσια νοσοκομεία; Με γεμάτα από ολοκαίνουρια και πανάκριβα μηχανήματα νοσοκομεία, κλειστά, γιατί δεν έχουν προσωπικό;

Η επιχειρηματικότητα; Με γραφειοκρατία που ακόμα και ο Ιώβ θα έβγαινε από τα ρούχα του και με τις μίζες των μεγαλοκατασκευαστών, εργολάβων, εφοπλιστάδων και κάθε λογής επενδυτών να σφυρίζουν πάνω από το κεφάλι σου; Με αεροδάνεια που για να τα καλύψουν, αυξάνουν τον ΦΠΑ κάθε μήνα, μόνο και μόνο για να μην μπορέσεις να πουλήσεις ούτε οδοντογλυφίδα και συνάμα να μειώνουν τους μισθούς, σε επίπεδα Πεκίνου;

Και να σου και το δημόσιο… Να τα πούμε, που λένε και τα παιδάκια στα κάλαντα; Άστο συγχίστηκα τόσο, που δεν λέω τίποτε παραπάνω, παρά μόνο τούτο. Την Ελλάδα δεν την μάθαμε αλλιώς. Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη ήτανε, βγαλμένη ακόμη είναι. Βγαλμένοι και οι Έλληνες μαζί της. Όχι για την πατρίδα τους. Για την ίδια τους την ελευθερία, που τους την ξαναπήραν, δίχως να χυθεί στάλα αίματος. Για τους ανθρώπους που πέρασαν κατοχές και χούντες. Για εκείνους που βλέπουν τα σπίτια τους να χάνονται, τις οικογένειες τους να διαλύονται, τις επιχειρήσεις τους να κατακρημνίζονται

Αλλά πιο πολύ για τους νέους. Αυτούς που θέλουν να δουλέψουν, αλλά δεν μπορούν. Αυτούς που λένε ναι στο τσάμπα, μπας και βγάλουν αύριο μεθαύριο καμιά πενταροδεκάρα. Περισσότερο, όμως, για τους νέους, που η μόνη ελπίδα που τους επέμεινε, είναι ο Αυστραλός επιχειρηματίας, που σε ένα μήνα από τώρα, θα έρθει στην πρωτεύουσα για ένα σύγχρονο σκλαβοπάζαρο. Για μια πράξη αμοιβαίας αλληλεγγύης, όπως θα την πουν, μόνο και μόνο για να βρουν δουλειά, όσοι εδώ χάμο δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα. Απολύτως τίποτα. 

Για όλους όσους ζουν με τα πτυχία τους στο κάδρο, βγαλμένοι από γεννησημιού από τα κόκαλα τους τα ιερά, καταδικασμένοι να βολοδέρνουν δίχως ελπίδα, στιγματισμένοι από μία προδοσία που τους έβαλε στο περιθώριο και το μόνο πράγμα που τους ζητά είναι υποταγή.