Ένα σοβαρότατο ζήτημα που πέρασε σχεδόν στα "ψιλά" των Μέσων Ενημέρωσης και στα "άγραφα" της Δικαιοσύνης, ήταν η δήλωση του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Αλέξανδρου Αθανασιάδη ότι απειλούνταν η ζωή του σε περίπτωση που καταψήφιζε το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Το μυαλό μου πήγε αμέσως στις κατά καιρούς πομπώδεις, γεμάτες στόμφο δηλώσεις του πρώην πρωθυπουργού, ότι "η Ελλάδα δεν εκβιάζεται", αλλά και στην ανατριχιαστική αποκάλυψη του σχεδίου δολοφονίας του από τις μισές μυστικές υπηρεσίες του κόσμου.
Τι συμβαίνει λοιπόν στην περίπτωση που υποθηκεύεται η απρόσκοπτη, αμέριστη και φιλόπατρις άσκηση του βουλευτικού αξιώματος; Τι γίνεται όταν η συνείδηση του νομοθέτη κατευθύνεται από εκβιαστικά διλήμματα, που από τη μία έχουν τη ζωή τη δική του, της οικογενείας του και των αγαπημένων του προσώπων, ενώ από την άλλη στέκονται τα 11.000.000 συμπατριωτών του, που μέσα σε όλα "έτυχε" και να του αναθέσουν την ιστορική ευθύνη της κοινοβουλευτικής τους εκπροσώπησης, και του μέλλοντός τους;
Στην ακραία περίπτωση κατά την οποία ένας εκβιασμός θέτει τέτοιου μεγέθους διλήμματα, τότε αυτά επ’ ουδενί δεν πρέπει να είναι διλήμματα ουσίας σχετικά με αποφάσεις που αφορούν τις τύχες ενός ολόκληρου έθνους.
Στην περίπτωση που η ζωή κάποιου βουλευτή απειλείται, τότε βρίσκεται αντιμέτωπος με το εξής κρίσιμο ερώτημα: Θεωρεί τη ζωούλα του σημαντικότερη από την τύχη ενός ολόκληρου λαού; Αν η απάντηση είναι ναι, τότε παραιτείται. Αν η απάντηση είναι όχι, τότε απρόσκοπτα συνεχίζει το έργο του κατονομάζοντας, κατά προτίμηση, τους εκβιαστές του.
Ως δια μαγείας, οι υποψήφιοι δολοφόνοι του θα μετατρέπονταν στους σημαντικότερους προστάτες του.
Από την άλλη, το να ομολογεί κάποιος ότι έδρασε ενάντια στο κοινό συμφέρον επειδή εκβιάστηκε η ζωή του, σε καμία περίπτωση δεν τον αθωώνει. Αντίθετα, είναι μία ξεκάθαρη ομολογία εσχάτης προδοσίας, αφού για να φτάσει κάποιος να εκβιάζει έναν βουλευτή με σκοπό να αποσπάσει τη συναίνεση του σε μία απόφαση τέτοιας ζωτικής σημασίας, δρα ενάντια στο κοινό συμφέρον. Κατά συνέπεια ο εν λόγω βουλευτής με την δήλωση του ότι στήριξε κάτι που δεν πίστευε επειδή απειλήθηκε η ίδια του η ζωή, ομολογεί πως υπήρξε επίορκος, δρώντας συνειδητά εναντίον ολόκληρης της πατρίδας του.
Το δίλημμα θα μπορούσε να γίνει ακόμα πιο βασανιστικό αν οι εκβιασμοί δεν αφορούσαν μόνο στον ίδιο, αλλά βάλλονταν και κατά φιλικών ή συγγενικών προσώπων. Σε αυτή την περίπτωση διαφοροποιείται το ερώτημα και τίθεται ως εξής:
Μπορεί ο συγκεκριμένος βουλευτής να αντέξει αυτό το βάρος διατηρώντας το αξίωμά του και συνεχίζοντας να το ασκεί απρόσκοπτα;
Αν η απάντηση είναι όχι, τότε οι λύσεις είναι μόνο δύο. Αν αυτό αρκεί, ας παραιτηθεί από το αξίωμά του και από την πολιτική γενικότερα. Είναι προφανώς, κατώτερος των περιστάσεων. Ειδάλλως, ως έσχατη λύση προκειμένου να μην προδώσει την πατρίδα του και τις τύχες των Ελλήνων, ας αυτοκτονήσει. Οι Έλληνες θα τον ευγνωμονούν, η ιστορία θα τον δικαιώσει, οι εκβιαστές θα καταλάβουν ότι η Ελλάδα όντως δεν ενδίδει τόσο εύκολα και το κυριότερο, κάποιοι θα βάλουν καλά στο μυαλό τους, ότι ο βουλευτής δεν είναι ένα απλό επάγγελμα.
Είναι το ύψιστο δημοκρατικό λειτούργημα, που προορίζεται μόνο για πραγματικούς ηγέτες και όχι για ανθρωπάκια.
0 comments:
Post a Comment