Το πετρωμένο φυγήν αδύνατο

"Αν δεν λάβουμε μέτρα για την αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου, θα μας πάρουν όλους με τις πέτρες” έλεγε από το βήμα της βουλής ο πρωθυπουργός ΓΑΠ, τον Ιούνιο του 2010. Τέτοια έμπνευση ούτε οι Μάγισσες της Σμύρνης δεν είχαν!

Ένα χρόνο μετά οι πέτρες έφταναν το πλατύσκαλο της Βουλής των Ελλήνων. Τα χημικά των πραιτοριανών του υπουργού ΠΡΟ.ΠΟ έπνιγαν τον Αττικό ουρανό με ένα μαύρου σύννεφο τοξικού καπνού. Τα πιτόγυρα του Μπαϊρακταρη απειλούσαν τη Δημοκρατία και οι φωνές των συγκεντρωμένων έξω από το κοινοβούλιο έτριζαν τα πατώματα. Οι 300, σαν να μη συμβαίνει απολύτως τίποτα, ψήφιζαν τα εκτρώματα τους και μετά φυγαδεύονταν με σκουτεράκια, παπάκια και με τα πόδια από τον Εθνικό κήπο.

Η επόμενη μέρα όμως έχει φέρει μερικές πολύ hard rock καταστάσεις.

Πολιτικός και βόλτα στην εκλογική του περιφέρεια, είναι πια δύο πράγματα που δεν συμβαδίζουν. Το μενού έχει από προπηλακισμούς, ψεύτικες κρεμάλες, επικηρήξεις με τις φάτσες τους έξω από τα δημαρχεία, ντου σε κάθε εκδήλωση που παρεβρίσκονται, ακομα και αρπαγές ψαρικών από τα τραπέζια τους!

Σε λίγο, ούτε στο περίπτερα για τσιγάρα δεν θα μπορούν να πάνε…

Οφείλω να ομολογήσω πάντως ότι οι ΓΑΠοπροβλέψεις δεν έπεσαν απολύτως μέσα. Δεν ήταν ο απλός κόσμος που τους πήρε με τις πέτρες. Οι “άλλοι” ήταν… Οι νοικοκύρηδες το μόνο που τους προσφέρουν είναι κανένα γιαουρτάκι και μερικά ζαρζαβατικά για συνοδεία, μη το φάνε και ξεροσφύρι…

Αντί να πουν και ευχαριστώστον κόσμο, που προσέχει και τη σιλουέτα τους, μιας και είμαστε και στη μέση του καλοκαιριού, κάνουν και τους θιγμένους…

Ας αφήσουν στην τελική τις αστακομακαρονάδες και ας πιάσουν και κανένα Τοτάλ 2%.

Βέβαια έχουμε και την λεγομενη “επίθεση κατά των δημοκρατικών θεσμών” και την “απειλή της δημοκρατίας”. Ο ορισμός του εμείς τους φτύνουμε και ετούτοι νομίζουν ότι βρέχει. Όσο οι καφετέριες της Διονυσίου Αεροπαγήτου και τα σουβλατζίδικα στο Μοναστηράκι απειλούν τη δημοκρατία άλλο τόσο και εγώ ο μονόφθαλμος, έχω δύο μάτια...

Ακούγοντας ένα χρόνο τώρα για αντιεξουσιαστές στην εξουσία, αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου, απόδοση δικαιοσύνης, πάταξη της διαφθοράς, δίκαιο φορολογικό σύστημα για όλους και δεκάδες άλλα φύκια για μεταξωτές κορδέλες, εμένα μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια του Βασιλιά της Ασφάλτου, του Χάρυ Κλυν, όταν η Πόρσε που πήγε να τον προσπεράσει καρφώθηκε στην κολόνα:

“Καλά να πάθει ρε παιδί μου ο άσχετος! Το πετρωμένο φυγήν αδύνατο… “