Κάτι που συμβαίνει μόνο όταν ξαφνικά ανακαλύπτεις ποιος πραγματικά είσαι κι αφού πρώτα ψηλαφίσεις τα όρια που κάποτε μοιάζαν απροσάρμοστα στον δικό σου τρόπο ζωής.
Τα τάγματα του “συνταγματικού τόξου” προσπαθούν να προστατέψουν τον εαυτό τους την ώρα που επιχειρούν να πείσουν τον κόσμο πως ότι κάνουν, το κάνουν για το δικό τους καλό.
Αυτό το καλό επιτάσσει -για εκείνους- την πάταξη των δύο άκρων. Είτε αυτά είναι νεοναζί, είτε γιαουρτοβόλοι. Γι’ αυτούς και τα δύο είναι όμοια. Θα το πουν οι ίδιοι, θα το γράψουν οι πρόθυμοι υπάλληλοί τους, θα το πουν οι γνωστοί ερευνητές της πολιτικής σοβαρότητας ανάμεσα στις σβάστικες και τους γιαλαντζί μαιάνδρους.
Όλο αυτό περιγράφεται στις λέξεις "συνταγματικό τόξο". Το οποίο αποκηρύσσει ότι δεν μπορεί να ελέγξει, “από όπου κι αν προέρχεται”. Αφού πρώτα καρπωθεί τη δουλειά του και εδραιωθεί στην ραγισμένη ηλεκτρική καρέκλα της εξουσίας.
Κάθε ηλιθιότητα σαν αυτή βασίζεται πάνω στο δόγμα της ελευθερίας της άποψης. Στο ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να λέει δημόσια ότι πιστεύει. Βέβαια, ο δημόσιος λόγος μπορεί να κριθεί. Αν και η κρίση δεν περιλαμβάνεται στα σχέδια τους.
Κάτι που διαφεύγει από τους πολλούς με αυτού του είδους την ελευθερία της άποψης, είναι ότι τελικά δεν είναι και τόσο ελεύθερη. Γιατί δεν πρόκειται για κάτι μοναδικό, ή έστω τμηματικό του συνόλου αυτού που λέγεται “δημόσιος λόγος”. Είναι εναρμοσνισμένος κανόνας.
Όσο επικρατεί μία μονάχα άποψη σε όλα τα μέσα, τότε μιλάμε για συγχρονισμό. Κάτι που μόνο ελευθερία δεν εκπέμπει.
Η ελευθερία του λόγου χάθηκε ανάμεσα στις ασπίδες, τα ακόντια και τις περικεφαλαίες των ναζί που μέχρι χθες ήταν νόμιμοι ακτιβιστές, έγκλημά τους ήταν η αντιποίηση αρχής και μέλημα τους η προστασία των φιλειρηνικών κατοίκων του Άγιου Παντελεήμονα.
Άποψη η οποία επικράτησε στα στόματα κάθε όψιμου μιντιακού αντιφασιστή. Και η αιτία είναι πάρα πολύ απλή: Αν το πολιτικό μας σύστημα αντιπροσωπεύει πράγματι τον όρο “συνταγματικό τόξο”, τότε η χρυσή αυγή είναι το βέλος του.
0 comments:
Post a Comment