Η απόλυση δεν είναι ντροπή

Ζούμε στην εποχή που οι λέξεις απόλυση και ανεργία έχασαν το νόημα τους, μόνο και μόνο γιατί μετατράπηκαν από την πιο δυσάρεστη εξέλιξη στη ζωή κάποιου -εξαιρείται η υγεία- σε καθημερινή ρουτίνα. Κι όμως, υπάρχουν μερικές απολύσεις που αναιρούν τον κανόνα του "κάποιες δουλειές είναι ντροπή".

Τρανό παράδειγμα ο χώρος των ΜΜΕ. Τα πιο πρόσφατα κύματα απολύσεων σε ΕΡΤ, Σκάι, Καθημερινή, ΔΟΛ, Τηλέτυπο ανέδειξαν αυτό ακριβώς που πιστεύει ο ίδιος ο αναγνώστης-τηλεθεατής. Ότι μόνο μπροστά στο φάσμα της απόλυσης λέγονται αλήθειες.

Δεν μου αρέσουν οι απολύσεις, ούτε η ανεργία. Δεν χαίρομαι όταν κάποιος εργαζόμενος με δάνεια και οικογένεια απο πίσω καλείται να τα βγάλει πέρα μόνος. Όπως δεν χαιρόμουν όταν η δουλειά του εξαρτιόταν από τις απολύσεις και την ανεργία άλλων. Από το κρύψιμο της αλήθειας και τη διαπλοκή.

Όταν πιάνεις δουλειά σε ΜΜΕ και αντικείμενο σου είναι το "ερευνητικό ρεπορτάζ" πρώτα μαθαίνεις με ποιους δεν πρέπει να ασχοληθείς και μετά με το ποια θα είναι τα θέματα σου. Αυτός ο κανόνας δεν είναι καινούριος, όμως ποτέ δεν ήταν έτσι όπως κατάντησε τα τρία τελευταία χρόνια.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι δημοσκοπήσεις, μία από τις αγαπημένες συνήθειες όλων των ΜΜΕ, δεν ασχολήθηκαν σχεδόν ποτέ με το πόση εμπιστοσύνη δείχνουν οι πολίτες στους δημοσιογράφους που τους ενημερώνουν. Κι όσες από αυτές το έκαναν, έβγαλαν στη φόρα τη μαύρη αλήθεια. Κανείς δεν εμπιστεύεται τα ελληνικά ΜΜΕ.

Αυτό δεν ενόχλησε πολλούς. Οι περισσότεροι συνέχισαν να κάνουν αυτό που πάντα έκαναν νομίζοντας πως ακόμη ο λόγος τους περνά όπως παλιά. Άλλοι επέλεξαν να σφυρίζουν αδιάφορα και συνέχισαν να τρίβονται στο γόνατο του αφεντικού τους σαν καυλωμένα σκυλιά.

Λίγο μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2012, όταν προβεβλημένοι άνθρωποι του χώρου παραδέχτηκαν πως η εντολή τους πριν από τρία χρόνια ήταν να κρύψουν από τον κόσμο την αλήθεια γιατί αυτό πρότασσε το κυβερνητικό συμφέρον, δεν άνοιξε ρουθούνι. Κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί τους.

Δεν ξέρω αν σε άλλες δουλειές συμβαίνει το ίδιο, όμως αν στη δημοσιογραφία βγαίνεις και αποκαλύπτεις δημόσια πως έλεγες ψέματα, τότε την άλλη μέρα βρίσκεσαι στο δρόμο. Τουλάχιστον στις πολιτισμένες χώρες που ακόμη κρατούν κάποια προσχήματα.

Οι απολύσεις από τα ΜΜΕ γέννησαν μερικά αντισυμβατικά μέσα και ανέδειξαν δεκάδες αιρετικές φωνές. Γραπτά από εκεί που δεν το περίμενες, βγήκαν μπροστά για να περιγράψουν την πραγματικότητα μετά από μια απόλυση.

Κι όμως, η υποτέλεια συνεχίζεται. Και θα συνεχίζεται, για τον απλούστατο λόγο ότι το μοναδικό όργανο επιρροής και προπαγάνδας που της απέμεινε δεν μπορεί να πείσει κανέναν άλλον παρά μόνο τον εαυτό της.

Η κατάσταση θα συνεχίσει να προχωρά με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, γιατί η εμπιστοσύνη, η οποία αποτελεί το σημαντικότερο προαπαιτούμενο μιας οργανωμένης και μαζικής αντίδρασης, έχει χαθεί· ή μάλλον, δεν υπήρξε πραγματικά ποτέ. Μόνο ως μια εφήμερη ψευδαίσθηση, που χάθηκε αμέσως.

Παρόλα αυτά, θέλω να πω σε αυτούς τους ανθρώπους ότι η απόλυση τους δεν είναι ντροπή. Αντίθετα, είναι μια αρχή. Το τι θα κάνουν από δω και μπρος είναι στο δικό τους χέρι.

Όσοι ανήκουν στο κομμάτι των διπλοθεσιτών -και είναι πολλοί- δεν θα έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα. Αυτοί θα συνεχίσουν να εξυπηρετούν με μεγαλύτερη αφοσίωση τα συμφέροντα των πραγματικών τους αφεντικών.

Όσον αφορά τους υπόλοιπους; Εκείνοι μπορούν επιτέλους να ανοίξουν το στόμα τους για το δικό τους το σινάφι. Να πουν για αυτά τα μυθικά δημοσιογραφικά payrolls που όλοι ξέρουν αλλά κανείς δεν αγγίζει. Να μιλήσουν αληθινά, χωρίς να αναπολούν τις παλιές καλές εποχές που στην πραγματικότητα δεν υπήρξαν ποτέ.

Κρατάει πολλά χρόνια αυτή η κολόνια. Φτάνει πια.

Η απόλυση είναι μια καλή αρχή για να σταματήσει αυτή η ντροπή.

(Τώρα που το καλοσκέφτομαι, ίσως και να ζητάω πολλά από το κομμάτι εργαζομένων που εξέλεξε πρώτο σε ψήφους για το ταμείο του, τον άνθρωπο που κάρφωσε την ταφόπλακα στην ελληνική δημοσιογραφία, τον Πάνο Σόμπολο. Τον κλάδο που στις τελευταίες του συνδικαλιστικές εκλογές στην Αθήνα έβγαλε πρώτο τον συνδυασμό της σημερινής συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ)