“Δ” όπως λέμε Δημοσιογραφία

Παρακολούθησα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το βίντεο με την παρέμβαση του Άδωνι Γεωργιάδη στην πειρατική ΕΡΤ και μου δημιουργήθηκαν πολλά ανάμεικτα συναισθήματα σχετικά με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη δημοσιογραφία στην Ελλάδα.

Όλοι οι δημοσιογράφοι, ακόμη και ο Σίμος Κεδίκογλου, αναγνωρίζουν ότι το επάγγελμα τους υπάρχει για να ενημερώνει το κοινό και να ελέγχει κυβερνώντες και εξουσία. Στόχοι που έχουν απολεσθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Με ελάχιστες έντυπες εξαιρέσεις, άλλωστε ακόμη και οι λογοκριτές του δικτάτορα Μεταξά έλεγαν ότι "η κυκλοφορία μιας εφημερίδας είναι σαν μια καθημερινή δημοσκόπηση", η δημοσιογραφία αποτυπώθηκε στο μυαλό της μάζας μέσω της τηλεοπτικής της λειτουργίας.

Και ποια ήταν αυτή;

Μηδενικός έλεγχος της εξουσίας, διαγωνισμός γλειψίματος μεταξύ των παρουσιαστών για το ποιος θα είναι περισσότερο αρεστός στον Βενιζέλο και τον Στουρνάρα και τον Πάγκαλο και τον Άδωνι και τον Βορίδη και οποιοδήποτε εμφανιζόταν δίπλα τους στο πάνελ, ανυπαρξία προβολής των πραγματικά θιγμένων κοινωνικών και εργατικών στρωμάτων -με πιο πρόσφατο παράδειγμα τις οροθετικές, μηδενική προβολή των συλλογικών εγχειρημάτων εκτός κι αν επρόκειτο για νεοφιλελέ ψευτοκουλτουριάρικες εκπομπές, ανακύκλωση των ίδιων και των ίδιων προσώπων από ολόκληρο το πολιτικό, καλλιτεχνικό και κοινωνικό φάσμα για να προβάλλουν τις ίδιες και τις ίδιες ελεγχόμενες ιδέες δεκάδες φορές την εβδομάδα, στημένα ρεπορτάζ δελτίων τύπου κομμάτων, υπουργείων, τραπεζών και, συγγενικών με το κανάλι, επιχειρήσεων, πληρωμένες δημοσκοπήσεις.

Και, φυσικά, οι παρακμιακοί κομματο-αναθρεμμένοι πανελίστες, που, με μοναδικό τους σκοπό την τηλεθέαση, στήνανε καθημερινά φανερούς και κρυφούς φασίστες μπροστά στην κάμερα και πίσω από τα μικρόφωνα. 

Με την σάπια και ελεγχόμενη ΕΣΗΕΑ να σφυρίζει διαρκώς αδιάφορα.

Ελάχιστες ήταν οι τηλεοπτικές εκπομπές που ανέδειξαν σημαντικά εγχώρια και διεθνή κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά ζητήματα που προβάλλονταν άγρια μεσάνυχτα, μέχρι να κοπούν η μία μετά την άλλη επειδή δεν έκαναν νούμερα, οι διαφημιζόμενοι δεν τις πλήρωναν και οι πληροφορίες που έβγαζαν μοιάζανε αιρετικές μπροστά στη νέα μνημονιακή τηλεοπτική δημοσιογραφική πραγματικότητα.

Ώσπου είδαμε όλοι μας μία δεκαπεντάλεπτη τηλεοπτική "εκτέλεση" του λαλίστατου και χιλιοπροβεβλημένου Άδωνι Γεωργιάδη από τη δημοσιογραφική ομάδα της ΕΡΤ, για να θυμηθούμε ότι υπάρχει δημοσιογραφία που ελέγχει πραγματικά την εξουσία, όποια κι αν είναι αυτή.

Διότι, μέχρι σήμερα, ο μόνος πολιτικός παράγοντας που εκτελούνταν από τα μέσα ενημέρωσης ήταν τα πολιτικά πτώματα που τα κέντρα αποφάσεων επέλεγαν να ρίξουν στην πυρά όταν ο κύκλος εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους είχε ολοκληρωθεί.

Έπρεπε να φτάσει ο κόμπος στο χτένι για να βιώσουμε μία σκηνή σαν αυτή της κατειλημμένης ΕΡΤ για να μάθουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι ικανοί να υπερασπιστούν το δίκιο κάποιου, ακόμη κι αν αυτό το δίκιο είναι το δικό τους.

Άλλωστε, όλοι από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε.

Υπάρχει, βέβαια, και η προβολή του συλλογικού χαμένου δικαίου. Αυτού όλων όσων ζουν στο πετσί τους το λεγόμενο success story του Αντώνη Σαμαρά που με τόση ευχαρίστηση πρόβαλλαν σύσσωμα τα μέσα ενημέρωσης -και ιδιαίτερα τα τηλεοπτικά. Πράξη που χάθηκε, τελικά, κάπου μεταξύ Καστελορίζου, Ζαππείων, Παπαδήμου και παραμονής στο ευρώ με τη Νέα Δημοκρατία και τους φασίστες της.

Μεγαλύτερο μάθημα της άκρως καθυστερημένης στροφής των δημοσιογράφων της ΕΡΤ ήταν η συμπαράσταση του κόσμου, ο οποίος δεν συγκινήθηκε ούτε από τα καλέσματα των ξεπουλημένων συνδικάτων -μόλις ο εκπρόσωπος της ΓΣΕΕ έκανε το λάθος να πάρει το μικρόφωνο αποδοκιμάστηκε έντονα από όλους τους συγκεντρωμένους, ούτε από τις εκκλήσεις για συνέχιση της “δημόσιας ενημέρωσης”. 

Συγκινήθηκε από την ιστορία, την παράδοση και τον πολιτισμό που παρήγαγαν οι άνθρωποί της εδώ και πολλές δεκαετίες και που μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου τα σβήνει μονοκοντυλιά.

Εκτός κι αν υπάρχει άνθρωπος που θα του λείψει η Έλλη Στάη και η εβδομαδιαία εκπομπή κρυφοσεξουαλικού χαριεντισμού με τους πολιτικούς ηγέτες της χώρας.

Αμέτρητοι είναι οι δημοσιογράφοι που σε προσωπικές συζητήσεις μιλούν με μισόλογα για τις πιέσεις και τη φίμωση που δέχονται από τα αφεντικά τους. Δικαιολογούν την απραξία τους πάνω στην ανάγκη να παραμείνουν στη δουλειά ενός κλάδου που -ίσως- έχει υποστεί τις χειρότερες μειώσεις μισθών, απολύσεις και εργασιακές συνθήκες που έχει υποστεί οποιοσδήποτε άλλος εργαζόμενος πριν ακόμη μπει στο λεξιλόγιο μας η λέξη “τρόικα”.

Η περίπτωση της ΕΡΤ έδειξε ότι κανένας δεν είναι ανέγγιχτος. Ούτε η ίδια η δημόσια τηλεόραση και ραδιοφωνία.

Τις τρεις τελευταίες μέρες όλοι μας μαθαίνουμε τα πράγματα από την αρχή. Ξεκινούμε από το “Α” με την ελπίδα να φτάσουμε ως το “Ω”. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στο “Δ”. Όπως λέμε δημοσιογραφία. Ας το μάθουμε έστω και την ύστατη στιγμή το μάθημα αυτό. Όλο και κάπου θα μας φανεί χρήσιμο.

(Προσωπικά ευχαριστήθηκα αρκετά τη στιχομυθία Άδωνι - δημοσιογράφων ΕΡΤ. Αν, όμως, είχε γίνει ένα χρόνο νωρίτερα, για θέματα που αφορούν όχι μόνο την ΕΡΤ αλλά εν γένει την ανύπαρκτη δημοκρατική λειτουργία της χώρας, πολλά πράγματα θα ήταν σήμερα καλλίτερα)

(Όπως έγραψα νωρίτερα και στο twitter και θα ήθελα να το κρατήσω και στο μπλογκ: Όσοι πιστεύετε ότι όλο αυτό γίνεται μόνο για την ΕΡΤ, είστε οι ίδιοι μαλάκες που λέτε ότι οι Τούρκοι είναι στους δρόμους για ένα πάρκο)