Το νόμισμα του λαού

Τις δεκαετίες της φτώχειας και της μετανάστευσης, λίγα χρόνια μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, οι αφίξεις του αμερικανικού στόλου ήταν μία από τις μεγαλύτερες πηγές εσόδων της ελληνικής οικονομίας.

Το ελληνικό έθνος καλωσόριζε το δολάριο και μαζί με αυτό τους φαντάρους και τους ναύτες που το ξόδευαν όταν έβγαιναν από τις βάσεις του θανάτου που ο Ανδρέας Παπανδρέου εκλέχθηκε για να κλείσει.

Σήμερα το δολάριο διοχετεύεται για άλλους σκοπούς στην παγκόσμια αγορά. Τη θέση του έχει πάρει το “νόμισμα του λαού” ή ρενμίνμπι, της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.

Το ρενμίνμπι μετριέται σε γουάν, και τα γουάν σε επενδύσεις. Λιμάνια, αεροδρόμια, τρένα. Όχι τα καινούρια, που προγραμματίζονται να κατασκευαστούν για να επαναφέρουν την πολυπόθητη ανταγωνιστικότητα, αλλά τα παλιά. Εκείνα που με υπερκοστολογήσεις και μαζικές πολιτικές μίζες κατασκευάστηκαν με σκοπό να χρεώσουν όλους εμάς.

Στην Ελλάδα οι λέξεις επένδυση και ιδιωτικοποίηση έχουν ταυτιστεί από τους πολιτικούς και τα ΜΜΕ. Θεωρείται πλέον δεδομένο πως για κάθε επένδυση απαιτείται και μια ιδιωτικοποίηση. Ακόμη κι αν αυτή γίνει με αντίτιμο τον ετήσιο τζίρο μιας δημόσιας εταιρίας.

Ο πατέρας του λεγόμενου νεοφιλελευθερισμού και μέντορας της Μάργκαρετ Θάτσερ, Μίλτον Φρίντμαν, υποστήριζε πως οι ιδιωτικοποιήσεις μίας εθνικής οικονομίας δεν πρέπει να αγγίξουν τις βασικές δομές ενός κράτους, δηλαδή τις μεταφορές, το νερό και τον ηλεκτρισμό.

Το νόμισμα του λαού, όμως, δεν κάνει ούτε νεοφιλελεύθερες αλλά ούτε και κομμουνιστικές διακρίσεις. Ενεργεί με γνώμονα το δικό του συμφέρον.

Ο Αντώνης Σαμαράς πέρασε μερικές χαρούμενες μέρες στην Κίνα. Τον υποδέχτηκαν με τραγούδια, εμβατήρια, τιμές και σφυροδρέπανα. Τόσα σφυροδρέπανα που τον έκαναν να μιλήσει για Greekovery και για κοινό ελληνικό και κινεζικό DNA.

Δήλωση που μάλλον θα οφείλεται σε εκείνη την μοιραία αριστερή ιδεολογική ηγεμονία που πασχίζει να ξεδοντιάσει.

Το νόμισμα του λαού, του κινεζικού λαού στην περίπτωση αυτή, αγοράζει τις εγκαταστάσεις του ελληνικού λαού μέσα σε ένα γαϊτανάκι πολυπολιτισμικότητας και καπιταλιστικού κομμουνισμού. Εγκαταστάσεις που βρέθηκαν στο περιθώριο παλαιοτέρων συμφωνιών· παροπλισμένες και απαξιωμένες για χρόνια.

Διότι πώς αλλιώς περιγράφεις μια ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη που περιορίστηκε, με νόμους του κράτους, να δουλεύει μόνο τις σπάνιες παραγγελίες του πολεμικού ναυτικού ή ένα σιδηροδρομικό δίκτυο που αγόραζε σε πολλαπλάσιες τιμές ηλεκτροκίνητα βαγόνια για ράγες που δεν μπορούν να τα τσουλήσουν;

Όλα εξαρτώνται από τις συγκυρίες της εποχής. Αυτές που θέλουν σήμερα την Ελλάδα, μία χώρα που οι υποδομές της στήθηκαν με τα χρήματα όλων μας, να πουλάει έτοιμες μονάδες παραγωγής ενέργειας, νερά, λιμάνια, αεροδρόμια και τρένα.

Δημόσιες επιχειρήσεις που για χρόνια διοικήθηκαν -και εξακολουθούν να διοικούνται- από επίορκους κομματικούς υπαλλήλους που μπλέχτηκαν σε μνημειώδη οικονομικά σκάνδαλα και κατάφεραν να διαλύσουν ακόμη και τα ταμεία των ίδιων τους των κομμάτων.

Το νόμισμα του λαού αγοράζει τα χρέη της δύσης εδώ και χρόνια. Τώρα ήρθε η ώρα να πάρει και τις υποδομές της. Με τυμπανοκρουσίες, ξεναγήσεις, χορούς και σφυροδρέπανα. Πολλά σφυροδρέπανα.