Έκθεση Γ´ Λυκείου

(Το κείμενο που ακολουθεί είναι φανταστικό και (δεν) έχει σχέση ούτε με πρόσωπα αλλά ούτε και με την πραγματικότητα.)

Με λένε Κώστα, Γιώργο, Αλέξη, Μαρία, Γιάννη.

Αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερός/ή που το φετινό θέμα στην έκθεση της τρίτης λυκείου, στην οποία είχα τη χαρά να φοιτήσω, είναι οι επιπτώσεις που έχει προκαλέσει η έλλειψη σεβασμού του ανθρώπου προς το φυσικό περιβάλλον και οι τρόποι με τους οποίους μπορεί ο άνθρωπος να αποκαταστήσει τη σχέση του με αυτό.

Το περιβάλλον είναι η προέκταση του εαυτού μου. Είχα την χαρά αλλά και την τύχη να γεννηθώ δίπλα σε ένα από τα αρχαιότερα και ομορφότερα δάση που συναντά κανείς στην ελληνική φύση.

Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα αμέτρητες ανθρώπινες ψυχές αγαλίασαν κάτω από τις αρχέγονες σκιές των αιωνόβιων δέντρων "μας".

Τα λέω "δέντρα μας" κι όχι "δέντρα μου" γιατί δεν ανήκουν σε κανένα. Ανήκουν σε όλους. Σε αυτούς που γεννήθηκαν, έζησαν και πέθαναν αλλά και σε όσους θα έρθουν.

Το υπουργείο παιδείας και η ελληνική κυβέρνηση με έφεραν στην ευχάριστη θέση να μιλήσω για το σεβασμό του ανθρώπου στη φύση μέσα σε μία πολύ ευαίσθητη, για όλους τους συντοπίτες μου, συγκυρία:

Το "σεβασμό" που έδειξαν οι επίσημοι φορείς του κράτος και τα ΜΜΕ στην προσπάθεια μου να αγωνιστώ για την προστασία της φύσης μας, ο οποίος υπήρξε παράδειγμα προς μίμηση.

Πριν από μερικούς μήνες ιδιώτες εργολάβοι και επενδυτές αποφάσισαν ότι το αρχαίο μας δάσος αποτελεί εμπόδιο στην αναπτυξιακή πολιτική της εθνικής μας οικονομίας.

Παραχώρησαν, λοιπόν, τη γη "μας" και τους επίγειους πλούτους της στα χέρια μερικών ανθρώπων τους οποίους μας παρουσίασαν ως επενδυτές.

Αποτέλεσμα αυτής της κυβερνητικής απόφασης ήταν τα σπίτια μας να γεμίσουν με ένοπλους αστυνομικούς και ειδικές παραστρατιωτικές δυνάμεις.

Όταν ζήτησα το λόγο για την αυθαίρετη παραχώρηση του δάσους μας, με χλεύασαν και συνέχισαν να το σκάβουν και να το αποψιλώνουν με ασύλληπτη ταχύτητα.

Ο σεβασμός στη φύση μας με έβγαλε στους δρόμους, αλλά κάποιοι αποφάσισαν ότι εγώ, ο πατέρας μου, η μάνα μου και οι συμμαθητές μου προσπαθήσαμε να κάψουμε ζωντανούς ανθρώπους.

Μας ονόμασαν τρομοκράτες και μας έσυραν με χειροπέδες στην ασφάλεια για ανάκριση.

Δεν βρήκαν τίποτε εναντίον μας αλλά συνέχισαν να μας απειλούν. Έσπασαν τις πόρτες των σπιτιών μας άγριο ξημέρωμα και φυλάκισαν την οικογένεια μου, την ώρα που σφαγείς ρατσιστές κυκλοφορούν ελεύθεροι.

Εγώ συνέχιζα να αγωνίζομαι γιατί ο σεβασμός στη φύση και την πηγή της ζωής όλων μας είναι σημαντικότερη από κάθε επένδυση.

Ήρθαν στο σχολείο μου και μας πνίξανε στα χημικά. Μου κόπηκε η ανάσα κι έβαλα τα κλάματα. Μερικοί φίλοι μου λιποθύμησαν από την ασφυξία.

Όμως δεν λύγισα.

Ίσως να φταίει το ότι μεγάλωσα στη σκιά ενός επίγειου παραδείσου. Ισως, πάλι, η αγάπη μου για τη φύση να είναι δυνατότερη από κάθε άλλη απόπειρα τρομοκρατίας και καταστροφής.

Δεν έχω απάντηση σε αυτό.

Θέλω όμως να σας ευχαριστήσω ξανά για τη δυνατότητα να μου επιτρέψετε να μιλήσω για τον τόπο μου, την ώρα που μπουλντόζες σαρώνουν τον φυσικό μας πλούτο.

Μακάρι η ιστορία μου να σας κάνει να ευαισθητοποιηθείτε περισσότερο από κάθε άλλη καμπάνια καταπατητών που προσπαθούν να απομονώσουν τις ενοχές τους, παριστάνοντας τους εαυτούς τους ως συνειδητοποιημένους οικολόγους.

Ακόμη κι αν οι λέξεις της δεν είναι 500-600, όπως μου ζητήσατε, με σκοπό να με βαθμολογήσετε για να εισαχθώ σε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο και να μορφωθώ.

(Όπως είπα, το κείμενο αυτό είναι προϊόν της φαντασίας μου. Παρόλα αυτά θα χαιρόμουν πάρα πολύ αν το έβλεπα γραμμένο σε κόλλα μαθητή. Κι ας το βαθμολογούσαν με μηδέν.)