Δώσε στην κεντροαριστερά πέναλτι

Η Κεντροαριστερά στην Ελλάδα παίζει εδώ και πάρα πολλά χρόνια τον άχαρο ρόλο να προσπαθεί να πείσει τους πολλούς ότι έχει χαρακτηριστικά σοσιαλιστικά, ενώ ταυτόχρονα πασχίζει να καλύψει το κενό της ανύπαρκτης χριστιανοοεθνικιστικής δεξιάς.

Από τη δεκαετία του 1990 το πολιτικό σύστημα κατάλαβε ότι η χώρα δεν είναι φτιαγμένη για την δεξιά. Όλοι γνώριζαν ότι οι πολιτικοί ανάδοχοι της δικτατορίας των συνταγματαρχών εκμεταλλεύτηκαν απροκάλπτα τη συμπάθεια των επιχειρηματικών οικογενειών. Μετά τις περιουσίες που φτιάχτηκαν στην επταετία, αυτό ήταν εντελώς φυσιολογικό.

Η μόδα της αριστεράς ήταν πολύ έντονη από τη δεκαετία του 1980. Με τη μόνη διαφορά ότι η αριστερά αυτή έπρεπε να έχει χαρακτήρα εκσυγχρονιστικό. Δέκα χρόνια μετά τα σοσιαλιστικά πειράματα, το νερό μπήκε στο αυλάκι και η κεντροαριστερά των ονείρων κάθε χουντοχαϊδεμένου επιχειρηματία, πήρε για τα καλά μπρος.

Ο καιρός πέρασε γρήγορα, αλλά η ρίζα της κεντροαριστεράς έφτασε πολύ βαθιά. Τόσο βαθιά που σε καιρούς διάλυσης και καθολικής ανεργίας, η ΠΑΣΚΕ εξακολουθεί να κάνει κουμάντο παρέα με την ΔΑΚΕ.

Θα περίμενε κανείς ότι η καθίζηση του ΠΑΣΟΚ θα επηρέαζε ένα μεγάλο κομμάτι του συνδικαλισμού. Αυτό δεν έγινε. Αντίθετα, το Κίνημα είναι αυτό που παρά το γεγονός ότι σε έξι μήνες δεν θα υπάρχει καν στο χάρτη, διαγράφει τα παλιά κομματικά του στελέχη κατηγορώντας τους για τυχοδιωκτισμό και κλοπή δημοσίου χρήματος.

Την ίδια στιγμή οι γνωστές εφημερίδες που ζούσαν από τα κεντροαριστερά δάνεια, χρεοκοπούν. Όμως πρέπει να συνεχίσουν να υπάρχουν.

Ακόμη κι αν δεν ξέρουν να μετρούν σωστά, παρουσιάζοντας μια μάζωξη 800 ανθρώπων ως λαοθάλασσα τριών χιλιάδων, η πορεία τόσων ετών δεν μπορεί να διακοπεί. Δικαιολογημένα, μιας και η εμπιστοσύνη στη δεξιά του Σαμαρά, είναι πρακτικά ανύπαρκτη. Ο Σαμαράς είναι το αναγκαίο κακό μιας κυβέρνησης που βλέπει ότι το δικό της στόρι δεν μπορεί να σταθεί μακριά από τους κεντροαριστερούς σκελετούς.

Επειδή όμως τα κακά δεν μπορούν να συνεχιστούν, η λύση θα έρθει από το παρελθόν. Κι αυτό θέλει την επιστροφή στον παλιό πόλο της μαλακής αποχουντοποίησης.

Δυστυχώς γι’ αυτούς, τα προβλήματα είναι πάρα πολλά. Πρώτα απ’ όλα όποιος τους βλέπει, τους φτύνει. Και το ξέρουν. Έπειτα, κανείς δεν ξέρει αν πέρα από τα ληγμένα δάνεια του Σταύρου Ψυχάρη υπάρχει κάποιο άλλο σχέδιο στην ατζέντα της. Ίσως και οι εθνικές οδοί του Μπόμπολα. Ή τα απλήρωτα χαράτσια του Αλαφούζου. Αυτά την απασχολούν. Και την κεντροαριστερά, αλλά και τα στελέχη της.

Αν δει κανείς ποιοι βρίσκονται ανάμεσά τους, αντιλαμβάνεται ότι αυτή η επανάληψη της ιστορίας ανήκει στο φάσμα της φάρσας. Μια κακόγουστη παράσταση των γέρων του Μάπετ Σόου, για να στηρίξει ο ένας τον άλλο σε μια ανηφόρα γεμάτη διόδια.

Η ελπίδα, βέβαια, πεθαίνει πάντα τελευταία. Οι εφεδρείες είναι τόσες, που το πάθος για το χρήμα υπόσχεται πολλές συγκινήσεις. Άλλωστε, οι κόποι τόσων χρόνων, από τα άγρια βουνά του Αγίου Όρους, την πίσω πόρτα του Μαξίμου και τα νταβατζηλίκια του Μπαϊρακτάρη, δεν μπορούν να πάνε χαμένοι.

Υπάρχει βέβαια και ο αστάθμητος παράγοντας να δει κάποιος τι συμβαίνει και να σφυρίξει το πέναλτι. Να βγάλει την κόκκινη κάρτα, να στείλει την τελευταία ελπίδα του Βαγγέλη Βενιζέλου στα αποδυτήρια και μαζί του τα Νέα με το Βήμα στο αγαπημένο τους χρονοντούλαπο της ιστορίας. Εκτός κι αν αποφασίσουν ότι δεν πάει άλλο, και κλείσουν αξιοπρεπώς.

Το μέλλον τους διαγράφεται μαύρο, κι αυτό το ξέρουν. Τρέμουν, και δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ο λόγος. Θα το ‘θελαν πολύ να ήταν, αλλά δεν είναι. Ξέρουν ότι τους πιστεύουν όλο και λιγότεροι από εκείνους που μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Να φέρουν τούμπα την κατάσταση και να σταματήσουν την αφαίμαξη. Γι’ αυτό και η διαφήμιση του κεντροαριστερού εκσυγχρονισμού. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει τίποτε άλλο.

Το τέλος πλησιάζει και μόνο ένα θαύμα θα σώσει την κατάσταση. Αν αυτό το θαύμα ήταν η δεξιά, τότε όλοι τους θα γλίτωναν από τον πολύ μεγάλο κόπο.

Πολλοί είναι εκείνοι που ονομάζουν τα Νέα και το Βήμα “ιστορικές εφημερίδες”. Που αποκαλούν κάθε εφημερίδα “ιστορική”. Ιστορικό δεν είναι ένα κομμάτι χαρτί. Ιστορικοί είναι όλοι εκείνοι που γεμίζουν τα φύλλα της. Κάποτε υπήρχαν κάποιοι που στάθηκαν στο ύψος τους κι έφεραν στον Όμιλο αυτό που κανείς Πρετεντέρης ή Καψής δεν θα του έφερνε ποτέ.

Αυτοί όμως πέθαναν. Ή έφυγαν. Κι έμεινε μόνο ο Πρετεντέρης να προσπαθεί, μάταια, να μαζέψει παρέα με μερικούς ακόμη την χαμένη τους αυτοεκτίμηση. Πώς να το κάνεις όμως όταν ξέρεις πως δεν σε πιστεύει κανείς; Δεν μπορείς. Γι’ αυτό και περιμένεις να σωθείς από μια κεντροαριστερά. Μια λύση ανάγκης. Γιατί αλλιώς θα μείνεις για πάντα στην απ’ έξω. Και τα δάνεια είναι πάρα πολλά.