Ας τις βγάλουμε έξω να τις μετρήσουμε

Αμέτρητες φορές έχει ακουστεί η εξής πολυαγαπημένη φράση των λεγόμενων εθνικοπατριωτών, φιλελεύθερων, προοδευτικών, καπιταλιστοειδών: “Αν αγαπάτε τόσο πολύ τους μετανάστες, να τους βάλετε σπίτια σας”.

Μιλάμε για τους ίδιους ανθρώπους οι οποίοι έχουν ήδη ονομάσει ένα ολόκληρο χωριό στη Χαλκιδική αλλά κι όλους εκείνους που στέκονται αλληλέγγυοι στον αγώνα τους, τρομοκράτες. Αυτή η κατηγορία ανθρώπων που πιστεύει ότι ένα κορίτσι στην ηλικία των δικών τους παιδιών είναι ικανό να πάρει τα όπλα, να εξουδετερώσει τους σεκιούριτι και να κάψει ένα εργοτάξιο.

Βουλευτές, δημοσιογράφοι, πολίτικαλ άναλιστς, ιντέπρεντερς, καθώς πρέπει άτομα των Αθηνών, επιφανείς λάτρες του καλού κρασιού, οικογενειακά πρότυπα ιλουστρασιόν περιοδικών κι άρρωστοι οπαδοί της μπάλας και της γκοργκοντζόλας υποστηρίζουν την επένδυση “για το καλό της πατρίδας”, ενώ ταυτόχρονα καγχάζουν υπέρ της υποχρεωτικής μετοίκησης των μεταναστών, ξανά γι’ αυτό το “καλό της πατρίδας”.

Καλώ λοιπόν ανοιχτά, “για το καλό της πατρίδας”, όποιον από τους πολλούς που προανέφερα θελήσει, να πάρει μαζί του την αγαπημένη του οικογένεια, τα όμορφα παιδιά του και την/τον στυλάτη/ο σύζυγο του και να ανηφορίσει για μια φυσιοδιφική ζωή στον καθαρό αέρα των Σκουριών, της Ιερισσού ή της Μεγάλης Παναγιάς των μεταλλείων χρυσού.

Αν πραγματικά καίγεται τόσο πολύ για την επένδυση αυτή και είναι απολύτως βέβαιος για την ασφάλεια των ανθρώπων της περιοχής και για τις υποσχέσεις της εταιρίας ότι το περιβάλλον θα αποκατασταθεί χωρίς να αφήσει καμία ζημιά στην υγεία κατοίκων και περιβάλλοντος, είναι ελεύθερος να ξεκινήσει μια καινούρια οικογενειακή περιπέτεια.

Κι εγώ μετά θα βάλω στο σπίτι μου όσους μετανάστες θέλει.

(Η ώρα της καταδίκης του λαϊκισμού, από όπου κι αν προέρχεται, έφτασε. Στην παράκρουση των πολλών, απαντάς με περισσότερη τρέλα. Αλλιώς θα το χάσεις εντελώς.)