Η Συνθήκη της Κοζάνης

Πέρα από προφανές είναι πλέον το γεγονός ότι η Ελλάδα προχωρά με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε μια διαδικασία παρθενογένεσης της χάρτας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της. Όσα δημοκρατικά σύνορα ατομικών ελευθεριών χαράχτηκαν τα εκατό τελευταία χρόνια, ανατρέπονται το ένα μετά το άλλο γρηγορότερα κι από τις αλλαγές των εδαφικών ορίων της χώρας από το 1923 μέχρι το τέλος του Β‘ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η έννοια της προστασίας κάθε πολίτη απέναντι στους νόμους και τους κανόνες μιας καθόλα δημοκρατικής κοινωνίας έχουν γίνει δημοσιονομικό λάστιχο, ευλύγιστο όσο και οι (αν)ελαστικές ορέξεις κυβερνώντων και σωμάτων ασφαλείας για αίμα και επίδειξη βίαιης υπεροχής.

Πάντοτε υπήρχαν άνθρωποι που βασανίζονταν από τις δυνάμεις καταστολής. Ένα κοινό μυστικό που παρέμενε στα όρια του μύθου, μόνο και μόνο για να μη χαλάσει αυτήν την παλλαϊκή ψευδαίσθηση μιας ελευθεριακής δημοκρατικότητας.

Το κοινό αυτό μυστικό έπαψε να υπάρχει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Από τις ανακρίσεις του Ξηρού απ’ τον προσφάτως μπλεγμένο με την υπόθεση της Λίστας Λαγκάρντ και φερόμενο ως “άνθρωπο του ΠΑΣΟΚ” Γιάννη Διώτη στην εντατική μονάδα θεραπείας του Ευαγγελισμού, μέχρι τα χρυσαυγίτικα πογκρόμ, τους ξυλοδαρμούς απεργών και τους βασανισμούς των συλληφθέντων της Κοζάνης, όλος ο πλανήτης γνωρίζει πλέον ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που ελέγχεται από αυτόκλητους εφαρμοστές της αιματοβαμμένης “δημοκρατίας της”.

"Όλοι είναι ίσοι απέναντι στο νόμο" μας λένε αυτοί που "καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται". Ακόμη κι αν σε μερικές στιγμές φασιστικής ειλικρίνειας υποστηρίζουν ότι οι “10 σφαλιάρες που φάγανε οι κλέφτες των χρημάτων μας, είναι απολύτως δικαιολογημένες”. Άποψη που εξέφρασε στον προσωπικό του λογαριασμό στο τουίτερ ο δημοσιογράφος Κωνσταντίνος Ζούλας, με αφορμή τη δημοσίευση των ρετουσαρισμένων φωτογραφιών των κακοποιημένων κατηγορουμένων για ένοπλες ληστείες σε τράπεζες της Κοζάνης.

Κι όμως, οι παρτίδες με την εκδικητική ρελάνς αυτής ακριβώς της νέας χάρτας ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν σταμάτησαν στο κακοφτιαγμένο -στα πλαίσια μιας ξεκάθαρης επίδειξης δύναμης μακριά από το χέρι κάθε νόμου θεσμών ή ανθρώπων- φωτογραφικό υλικό, που απλόχερα μοίρασε η ελληνική αστυνομία και αναπαρήγαγαν όλα τα ΜΜΕ.

Σκοπός της κατασταλτικής μάχης εναντίον κάθε ψήγματος ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης εκτός των αστικοδημοκρατικών τους ορίων, είναι να ξεριζωθεί σαν απόστημα οποιαδήποτε μνήμη ανυποταγής στις κρατικές επιταγές περί “νόμιμης βίας” στα πλαίσια της εφαρμογής άνομων πολιτικών. Εργαλείο στα χέρια αυτής της προπαγανδιστικής επίθεσης όλα τα συγγενικά με την άποψη Κωνσταντίνου Ζούλα, πληρωμένα πιστόλια της λασπολογραφίας και στόχος -τι άλλο;- ο Δεκέμβρης του 2008.

Η ταυτοποίηση ενός από τους βασανισμένους ένοπλους συλληφθέντες της Κοζάνης ως ο “στενός φίλος και μάρτυρας της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον -μπάτσο- Κορκονέα” ήρθε λίγες ώρες μετά τη δημοσιοποίηση του προσώπου του με έναν και μοναδικό στόχο. Να εξαφανίσει από τη μνήμη όλων των “νοικοκυραίων” κάθε ίχνος αντίδρασης. Οποιοδήποτε αντικυβερνητικό αντανακλαστικό.

Και μάλιστα όχι μόνο να το ξεχάσουν, αλλά και να το μισήσουν. Να το αποκυρήξουν.

Κι όμως, ένα "καθαρό" περιβάλλον στυγνής εγκληματικής κυβερνητικής πολιτικής με την πυγμή της βίας και του δημόσιου εξευτελισμού που χρησιμοποιεί τις πιο αθέμιτες μεθόδους προπαγάνδας και παραπληροφόρησης, δοκιμάζοντας τα ανθρώπινα όρια της λογικής μέσα από “ανώνυμες καταγγελίες”, “άγνωστα τηλεφωνήματα”, παρακομματικά μοντάζ, πληρωμένα εξώφυλλα, άλαλους τηλεοπτικούς δημαγωγούς και “αγανακτισμένους κατοίκους του κέντρου της Αθήνας”, θα έστρεφε τα πυρά της βίας του παντού.

Και στις οροθετικές πόρνες της Πατησίων· και στον νεκρό Αφρικανό μετανάστη του Θησείου· και στον Αυγουστίνο Δημητρίου· και στον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο· και στους δολοφόνους του Ραχζάτ Λουκμάν με τα “φυλλάδια πολιτικού κόμματος”· και στους Χρυσαυγίτες βουλευτές της Αγίας Μαρίνας· και στον “άγνωστο” βομβιστή της Σπάρτης· και στους υποψήφιους φονιάδες του Αυγουστίνου· και στον συνεργάτη του δολοφόνου Κορκονέα.

Και, και, και...

Όμως, τα κυβερνητικά πυρά δεν κοιτούν ακροδεξιά. Ποτέ δεν κοιτούσαν προς τα ‘κει. Γιατί πολύ απλά, ξεκινούν από εκεί.

Η νέα συνθήκη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Ελλάδας είναι ακροδεξιά.

Είναι φασιστική.

Είναι νεοναζί.

Είναι η συνθήκη της νόμιμης κρατικής βίας και της δημοσιονομικής σταθερότητας με κάθε κόστος.

Είναι η συνθήκη της διαπόμπευσης, του εξευτελισμού, των βασανιστηρίων και του φόβου.

Είναι η συνθήκη της προπαγάνδας και των πληρωμένων δολοφόνων της ενημέρωσης.

Είναι η συνθήκη φασιστικών συνειδήσεων και ιδεολογικής αποστείρωσης της νεολαίας.

Είναι η δολοφονία κάθε ελπίδας και η απώλεια οποιασδήποτε προσδοκίας.

Κι έχει ονοματεπώνυμο.

Λέγεται Νέα Δημοκρατία. Λέγεται ΠΑΣΟΚ. Λέγεται Αντώνης Σαμαράς. Λέγεται Βαγγέλης Βενιζέλος. Λέγεται Νίκος Δένδιας. Λέγεται Φώτης Κουβέλης. Λέγεται Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Λέγεται Γιάννης Σουρνάρας. Λέγεται Μάκης Βορίδης. Λέγεται Άδωνις Γεωργιάδης. Λέγεται Νίκος Μιχαλολιάκος. Λέγεται Ηλίας Κασιδιάρης. Λέγεται Κωνσταντίνος Ζούλας. Λέγεται Πάσχος Μανδραβέλης. Λέγεται Γιάννης Πρετεντέρης. Λέγεται Μπάμπης Παπαδημητρίου, Λέγεται Γιάννης Λαφούζος, Λέγεται Φώτης Μπόμπολας. Λέγεται Γιάννης Λάτσης. Λέγεται Μιχάλης Σάλλας. Λέγεται Δημήτρης Μελισσανίδης. Λέγεται Γιώργος Προβόπουλος...

Λέγεται, λέγεται, λέγεται...