Μαθήματα δημοσιονομικής ιστορίας

Εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε. Δεν υπάρχει χώρα που έχει περάσει το ΔΝΤ τα σύνορα της και δεν καταστρατηγήθηκε κάθε δημοκρατικό της στοιχείο. Η μέθοδος ήταν μονάχα αυτή που άλλαζε, για να προσαρμοστεί κάθε φορά στις ανάγκες της εκάστοτε “επέμβασης”.

Έχουν γραφτεί πολλές αράδες για τα πειράματα της Χιλής, της Αργεντινής, του Εκουαδόρ ή της Τουρκίας. Επεμβάσεις κρυμμένες πίσω από τανκς ή θεοκρατούμενα ολοκληρωτικά καθεστώτα, καθόλα “δημοκρατικά”.

Η ελληνική επέμβαση είχε τις δικές της ιδιαιτερότητες. Έγινε σε Ευρωπαϊκό και δη ευρωζωνικό έδαφος κι όχι σε μια αυταρχική στρατοκρατούμενη χώρα της ζώνης του Ισημερινού ή του ισλαμικού κόσμου.

Το πείραμα περιείχε ένα τσόφλι διαφορετικών αναγκών. Μετρημένη, σε σχέση με τις εικόνες του βομβαρδισμένου κοινοβουλίου της Χιλής, καταστολή κι ένα δόγμα πεφωτισμένου τεχνοκράτη.

Το όνομα αυτού, Λουκάς Παπαδήμος. Ένα οικονομικό πείραμα πάνω σ’ ένα θεώρημα “δημοκρατικού τόξου” - αντίλογος σε κάθε φωνή περί “διορισμένου, μη εκλεγμένου δημοσιονομικού δικτάτορα”. Ένα εγχείρημα που άμεσα εφαρμόστηκε και στην Ιταλία, με τον Μάριο Μόντι.

Ο Μόντι κράτησε περισσότερο. Ο Παπαδήμος όχι. Δεν άντεξε, γιατί κάθε φορά που μιλάμε για ελληνική ελίτ θα πρέπει να ανοίγουμε κι από ένα καινούριο κεφάλαιο περί δημόσιου οικονομικού ελέγχου σε μια κοινωνία αχόρταγων κατσαπλιάδων. Ο Παπαδήμος δεν άντεξε, αλλά το πείραμα δεν επιτρεπόταν να παρεκκλίνει.

Επόμενο βήμα μια δημοκρατικοφανής ηγεσία. Ο Αντώνης Σαμαράς. Εκλεγμένος πρωθυπουργός στο τιμόνι, με την οικονομική ατζέντα παραδομένη στα χέρια ενός αντι- Παπαδήμου. Του αντικαταστάτη εκείνου του Βασίλη Ράπανου που ούτε να ορκιστεί ως υπουργός οικονομικών δεν πρόλαβε και αποσύρθηκε “για λόγους υγείας”. Του Γιάννη Στουρνάρα.

Με τις αρμοδιότητες Παπαδήμου στα χέρια του τεχνοκράτη Στουρνάρα και τις πλάτες ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, το αποτυχημένο πείραμα του Νοέμβρη του ’11 πέρασε στο επόμενο βήμα. Καταστολή και δημοσιονομική ισσοροπία. Στα πλαίσια, πάντα, ενός “δημοκρατικού κυβερνητικού τόξου” φόβου. Ενός “δημοκρατικού τόξου” που δεν μπορούσε να ασκεί, πλέον, τους “δεξιούς ακτιβισμούς" του εξωκοινοβουλευτικά, αλλά μέσα στη βουλή. Με ποσοστό 7%.

Ατζέντα φόβου και υγειονομικών βομβών, προληπτικές συλλήψεις, επιχειρήσεις εκκαθάρισης συνοικιών, πολυδιαφημισμένες σκούπες μεταναστών, βασανισμοί κρατουμένων, ανεξέλεγκτες επιθέσεις φασιστών υπό την προστασία της αστυνομίας, στοχοποίηση αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων, τηλεοπτικός φόβος της τρομοκρατίας, ματωμένα και τουμπανιασμένα από το ξύλο πρόσωπα στα πρωτοσέλιδα, προβολή πρακτικών “από Έλληνες, για Έλληνες”. Με δυο λόγια, εξοικείωση με το πρόσωπο του τέρατος.

Οι "λαθρομετανάστες" και οι οροθετικές πόρνες γίνανε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, “βίλες ανομίας”. Οι “βίλες ανομίας”, “γκαζάκια” και “τυφλά χτυπήματα”. Τα “γκαζάκια” και τα “τυφλά χτυπήματα”, Καλάσνικοφ. Τα καλάσνικοφ...

Φόβος και εγκληματικότητα. Κι από την άλλη πλευρά η επιστράτευση απλήρωτων εργαζομένων, το φώτοσοπ, οι διακηρύξεις περιορισμού και στοχοποίησης της απεργίας και η, κατά Βαγγέλη Βενιζέλο, “πάταξη της εξουθενωτικής πολυφωνίας”.

Η Χιλή του Πινοσέτ ήταν πολύ απλή. Τανκς, τουφέκια κι εκκαθαρίσεις αντιφρονούντων. Άλλες εποχές, άλλα γεωγραφικά μήκη και πλάτη. Σήμερα τα καθώς πρέπει πειράματα βάζουν νερό στο κρασί τους και βλέπουν μπροστά, σε μια κατάσταση ήπιας πολιορκίας με γνώμονα, πάντα, την προώθηση των δικών τους “δημοκρατικών τόξων”.

Όπως το οικονομικό μοντέλο της Τουρκίας ή ακόμη και της Ρωσίας, για παράδειγμα. Αλματώδης ανάπτυξη, αλλά μισθοί πείνας. Εκλογές, αλλά πολιτικές διώξεις. Ελευθερία του λόγου, αλλά απειλές, διώξεις και δολοφονίες δημοσιογράφων. Δημοκρατία, αλλά ανελευθερία.

Ένα πείραμα άοπλων τανκς, με δημοκρατικές απώλειες του μεγέθους της Μεγάλης Πανώλης. Κι όλα αυτά πίσω από μια ψευδαίσθηση δημοκρατίας, υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εθνικής ανεξαρτησίας. Ανοιχτά, ξεκάθαρα και, προπαντός, δημοσιονομικά.