Όταν ο Βενιζέλος κατέρριψε τον Ευκλείδη

Από το γυμνάσιο, οι μαθητές και οι μαθήτριες σε ολόκληρο τον κόσμο διδάσκονται τα αξιώματα του Ευκλείδη. Ένα από αυτά λέει με σοφία πως “όταν δύο πράγματα είναι ίσα με ένα τρίτο, τότε είναι ίσα και μεταξύ τους”. Αυταπόδεικτα, χωρίς ίχνος αμφιβολίας. Κι όμως, 2.300 χρόνια μετά, η νεοελληνική πολιτική σκηνή βάζει τρικλοποδιά στους νόμους της φύσης και της λογικής με μοναδικό σκοπό την προστασία του Βαγγέλη Βενιζέλου.

Αν πούμε πως η διαδικασία παραλαβής των εγγράφων από τη Γαλλία την άνοιξη/καλοκαίρι/φθινόπωρο του 2010 είναι το -κατά Ευκλείδη- ένα “πράγμα” και η νέα παραλαβή τους, τον Οκτώβριο του 2012, είναι το δεύτερο, τότε, αξιωματικά, και τα δύο θα έπρεπε να είναι όμοια με αυτήν ακριβώς τη διαδικασία. Αυτό προβλέπει ο κοινός νους, αυτό μαθαίνουν όλα τα παιδιά του κόσμου από 11 ως 14 ετών.

Κι όμως, ο Ευκλείδης διαψεύστηκε. Και μάλιστα πανηγυρικά. Διότι όχι μόνον το τρίτο “πράγμα”, η διαδικασία, δεν ήταν η ίδια στις δύο παραλαβές της λίστας, αλλά και οι ίδιες οι λίστες αποδείχτηκαν ανόμοιες.

Το 2010 η λίστα παραδόθηκε ατύπως, μέσω της τυπικής διαδικασίας. Αυτό υποστήριξε ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, αυτό ευαγγελίστηκε ο Βαγγέλης Βενιζέλος, έτσι η κατέληξε να μετατρέπεται από αντίγραφο σε αντίγραφο, έως ότου να καταλήξει χαμένη σε συρτάρια και σπίτια υπουργών.

Το κατηγορητήριο της κυβερνητικής πλειοψηφίας εναντίον του Γιώργου Παπακωνσταντίνου για την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, περιλαμβάνει την παράβαση καθήκοντος και τη νόθευση εγγράφου. Με αυτά βαρύνεται ο πρώην υπουργός οικονομικών, που δεν πρωτοκόλλησε το CD, ούτε τα συνοδευτικά έγγραφα παράδοσης του, αντικείμενα τα οποία, κατά τη δική του εκδοχή, τα έχασε.

Έτσι, όμως, παρέλαβε τη λίστα αυτή και ο διάδοχος του, ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Ως ένα στικάκι, αντίγραφο της πραγματικής λίστας που όμως δεν είναι πραγματική γιατί δόθηκε εμπιστευτικά από τις γαλλικές αρχές στους Έλληνες πρέσβεις, ή πράκτορες ή αξιωματούχους, σύμφωνα με τις μέχρι τώρα καταθέσεις και τα δημοσιεύματα του Τύπου.

Αν ακολουθήσει κάποιος το σκεπτικό της ίδιας της παραπομπής Παπακωνσταντίνου και της a priori κυβερνητικής αθώωσης του Βαγγέλη Βενιζέλου, καλό θα ήταν να αφήσει στην άκρη ό,τι έμαθε στο λύκειο και να ξεκινήσει να παρατηρεί με διαφορετικό μάτι τον τρόπο που λειτουργεί ο κόσμος γύρω του.

Η διαδικασία παραλαβής της νέας λίστας από τον σημερινό υπουργό οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα, ακολούθησε μια συγκεκριμένη επίσημη γραμμή. Τόσο συγκεκριμένη, που με τη διάσταση που πήρε από τον ελληνικό Τύπο μάθαμε με απόκλιση δευτερολέπτων πώς ακριβώς έγινε, με κάθε λεπτομέρεια.

Η λίστα έφτασε στην Ελλάδα ως ένα εν δυνάμει ίσο “πράγμα” με αυτό που πριν από δύο χρόνια είχε ξανάρθει στη χώρα μας. Η σύγκριση, όμως, με αυτό το ίσο “πράγμα” ανέδειξε ευθύνες και υπόνοιες αλλοίωσής της από τον συγγενή των τριών εξαδέρφων που έλειπαν, τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου. Ένας Ευκλείδης για όλα τα γούστα, θα έλεγε κάποιος.

Αυτό είναι το κατηγορητήριο σύμφωνα με το οποίο ψηφίστηκε από τη βουλή η παραπομπή του Παπακωνσταντίνου, αυτό είναι και το τεκμήριο της αδιαπραγμάτευτης αθωότητας του Βενιζέλου. Η λίστα πειράχθηκε κι αυτό συνιστά παράβαση καθήκοντος και νόθευση εγγράφου.

Αλλά για την παραβίαση της ευκλείδειας λογικής, κουβέντα.

Η περίπτωση πραγματικής αξιοποίησης της νέας λίστας Λαγκάρντ από τον σημερινό υπουργό οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα και το επιτελείο του, φέρνει ένα ακόμη “πράγμα” προς σύγκριση. Την ίδια την αξιοποίηση της.

Δύο υπουργοί που είχαν στην κατοχή τους για μεγάλο χρονικό διάστημα τη λίστα δίχως να τη χρησιμοποιήσουν ποτέ, μπορούν, κάλλιστα, να αποτελέσουν συγκρίσιμο μέγεθος με τον σημερινό ομόλογο τους, εφόσον αυτός αποφασίσει να εισπράξει έστω και ένα ευρώ από τους καταθέτες της HSBC.

Τι θα έλεγε, λοιπόν, ο Ευκλείδης αν άκουγε χθες βράδυ τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και τους συγκυβερνήτες του να υποστηρίζουν πως δύο πράγματα που είναι ίσα με ένα τρίτο, δεν είναι ανάγκη να είναι ίσα και μεταξύ τους; Αυτό κι αν θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον Βαγγέλη μου.