Τι κοινό μπορεί να έχει μια καταδικαστική απόφαση υπέρ του ελληνικού δημοσίου, εναντίον της εταιρίας "Ελληνικός Χρυσός" και τα χιλιάδες καμμένα μαστιχόδεντρα της Χίου; Τα πάντα είναι θέμα προτεραιοτήτων.
Το γύρο των μέσων ενημέρωσης έχει κάνει η είδηση ότι το υπουργείο ανάπτυξης και ο Κωστής Χατζηδάκης δεν κίνησε, ως όφειλε, τις διαδικασίες διεκδίκησης ευρωπαϊκών κονδυλίων του Ταμείου Αλληλεγγύης της ΕΕ για τα χιλιάδες αποτεφρωμένα στρέμματα των σπάνιων χιώτικων δέντρων του καλοκαιριού του 2012.
Ο ίδιος ο υπουργός υπεραμύνθηκε της απόφασης του να μην περιλάβει στην κυβερνητική ατζέντα οποιαδήποτε αξίωση του ελληνικού δημοσίου για την άνευ προηγουμένου καταστροφή τεράστιου μέρους των μοναδικών, σε παγκόσμιο επίπεδο, ανεκτίμητης αξίας μαστιχόδεντρων της Χίου, διότι θεωρήθηκε ως συμβάν “τοπικού χαρακτήρα”.
Ένα άλλο παρόμοιο συμβάν “τοπικού χαρακτήρα” όμως αφορά μια διαφορετικού είδους διεκδίκηση του ελληνικού δημοσίου με κοινό παρανομαστή το ίδιο ακριβώς αντικείμενο. Το χαμένο του συμφέρον.
Ήταν η υπόθεση της μεταπώλησης των μεταλλείων Κασσάνδρας στη Χαλκιδική και το πρόστιμο ύψους 15.34 εκατομμυρίων ευρώ στην εταιρία “Ελληνικός Χρυσός” για τη ζημιογόνο προς το ελληνικό δημόσιο αγοραπωλησία - εξπρές του 2003.
Ήταν τότε που κανείς δεν ήθελε να ρίξει χρήμα σε αυτήν την τόσο ευαίσθητη επένδυση που θα δημιουργούσε “χιλιάδες θέσεις εργασίας” στις τοπικές κοινωνίες και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα καμένου δάσους στην περιοχή.
Τα 11 εκατομμύρια της αξίωσης του ελληνικού δημοσίου από την μεταλλευτική εταιρία “Ελληνικός Χρυσός” για την εκμετάλλευση μιας πηγής πλούτου της τάξης των δύο, τουλάχιστον, δισεκατομμυρίων ευρώ, θεωρήθηκαν μέγιστο σκάνδαλο από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή η οποία και τιμώρησε την εν λόγω εταιρία με πρόστιμο 15,34 εκ. ευρώ.
Κι όμως, το ελληνικό δημόσιο που τόσο φρόνημα συμπεριφέρθηκε στην περίπτωση της Χίου και των δικών της κατεστραμμένων μαστιχόδεντρων, σε εκείνη την περίπτωση πήρε μια πρωτοβουλία. Να καταγγείλει το υπέρ του πρόστιμο πριν καν κινήσουν την αντίστοιχη διαδικασία οι θιγόμενοι ιδιώτες. Αρμόδιος υπουργός σε αυτήν την περίπτωση ήταν ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου.
Δύο εντελώς διαφορετικές περιπτώσεις· η Χαλκιδική και η Χίος· δύο τεράστιες οικολογικές καταστροφές· ένα κοινός δικαιούχος, το ελληνικό κράτος και οι πολίτες του· κι ένας μεγάλος χαμένος. Όλοι εμείς.
Ένα μετά το άλλο τα εξόφθαλμα σκάνδαλα των τελευταίων κυβερνήσεων βγαίνουν στη φόρα. Σκάνδαλα που δεν κρύβουν από πίσω τους μόνο οικονομικές καταστροφές εκατομμυρίων και χιλιάδες κατεστραμμένες ζωές, αλλά και στυγνές δολοφονίες ανεκτίμητης οικολογικής αξίας.
Κι όλα αυτά μπροστά στα μάτια δικαιοσύνης και πολιτών. Με τα ΜΑΤ και τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας να παραφυλάνε τα μεταλλεία της Χαλκιδικής, τη Χίο να θρηνεί μακριά από τις κάμερες για την ασύλληπτη καταστροφή της, τον πρωθυπουργό να αποκαλεί αυτόν που παλεύει για να υπερασπιστεί τον τόπο του “τρομοκράτη” και τους Μπόμπολες της οικονομικής καθημερινότητας να γελούν κάτω από τα μουστάκια τους.
0 comments:
Post a Comment