Οι μεγάλοι φασίστες της ιστορίας

Μεγάλη είναι η αγωνία γνωστών συνταγματικών θεματοφυλάκων, που μέσα από τα κατά τα άλλα δημοκρατικά ενημερωτικά τους όργανα, ανησυχούν όσο ποτέ άλλοτε για τον εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας.

Βλέπουμε έτσι δημοσιεύματα που αναφέρονται στη φασιστική επιβολή της άποψης μιας μερίδας “ακροδεξιών” και “παραθρησκευτικών” που εμπόδισε την ελεύθερη προβολή του θεατρικού έργου Corpus Christi, στην ψηφοφορία μερικών δεκάδων κάφρων γονιών στο Χαλάνδρι που αποκήρυξε από το σχολείο των παιδιών τους τους τσιγγάνους και στα δεκάδες ακόμη παραδείγματα “εκφασισμού του κοινωνικού συνόλου”.

Κάποιοι, όμως, το πάνε παρακάτω και λανσάρουν ένα πιο εξειδικευμένο παράδειγμα, από το σύνηθες “της αριστερής βίας που έφερε τη χώρα στα πρόθυρα του φασισμού”. Αυτό της επικινδυνότητας του κοπαδιού δίχως το χαλινάρι του νόμου.

Φέρνοντας ως παράδειγμα ακόμη και το περιστατικό με την κλήση του αστυφύλακα σε ένα δεκάχρονο παιδί, επειδή το ποδήλατό του δεν είχε το προβλεπόμενο κουδουνάκι, περνούν πια ανοιχτά την καινούρια προπαγάνδα που ακούει στον τίτλο, μετά το νόμο το χάος.

Τα επιχειρήματά τους θεωρούν ανίκανο τον μέσο Έλληνα πολίτη να λειτουργήσει έξω από τα νομικά πλαίσια, με βάση τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα και τον σεβασμό στον συνάνθρωπό του και το φυσικό του περιβάλλον, ρίχνοντας το βάρος της κριτικής πάνω στην χιλιοειπωμένη αμεσοδημοκρατική διεκδίκηση.

Ένας πολίτης, που ως άμαθο και αδάμαστο ζώο βλέπει ότι η κατάλυση κάθε στοιχείου δικαιοσύνης αποτελεί την -σχεδόν- βιολογικά ορμώμενη ευκαιρία του για να περάσει μονοκόμματα στα χωράφια του φασισμού. Χωρίς ενδιάμεσους σταθμούς, δίχως καμία εναλλακτική.

Αυτά είναι τα επιχειρήματα τους. Ότι είσαι ανίκανος να απαντήσεις στην αδικία μέσα από συλλογικές δράσεις. Ότι δεν μπορείς να ανασάνεις έξω από την ατμόσφαιρα του νόμου, όποιος κι αν είναι αυτός. Ότι δεν ξέρεις τι θα πει αυτοοργάνωση, διεκδίκηση και αλληλεγγύη, μακριά από τη ζεστασιά της αγκαλιάς της νομοτέλειας.

Κι όμως ξέρεις. Η αγορά της Κυψέλης, το ΒΟΞ, η ομαδική αντίδραση στις Σκουριές και την Κερατέα και τα δεκάδες ακόμη παραδείγματα γνωστά και άγνωστα στο ευρύ κοινό, αντιπροσωπεύουν αυτήν ακριβώς την ανθρώπινη ανάγκη να υπερκεραστεί μια αυτοκαταστροφική νομολαγνεία που αψηφά φύση και ανθρώπους.

Την ανάγκη που σε κάθε της, σχεδόν, έκφανση καταστέλλεται από εκατοντάδες πάνοπλους αστυνομικούς. Που λοιδορείται από τα ίδια μέσα που κατά τα άλλα ανησυχούν για τον “συνεχιζόμενο εκφασισμό της κοινωνίας”. Που κατηγορείται ανοιχτά ακόμη κι ως πράξη τρομοκρατίας και συνταγματικής εκτροπής.

Κάποια στιγμή, κάθε είδους συλλογικότητα, αυτοοργάνωση και τοπικό κίνημα, μοιραία θα εξαφανιστεί. Είναι θέμα χρόνου. Εξαρτάται μονάχα από τις αντοχές του κόσμου στο ξύλο και τα χημικά.

Μόλις φτάσει εκείνη η ώρα, στην επικαιρότητα θα απομείνουν μονάχα "οι γονείς από το Χαλάνδρι", οι “ακροδεξιοί” στο Χυτήριο, οι “κάτοικοι” του Άγιου Παντελεήμονα και τα “παραθρησκευτικά στοιχεία”, που θα καθαρίζουν για πάρτι αυτής της επικίνδυνης “απομάκρυνσης από τους νόμους”.

Τότε, το επιχείρημα της ανικανότητας να λειτουργήσουμε έξω από τα πλαίσια της “έννομης” πολιτείας, ΑΥΤΗΣ της έννομης πολιτείας, θα γίνει κανόνας. Και η ανησυχία των μέσων ενημέρωσης θα μετατραπεί -έχει ήδη μετατραπεί- σε λαϊκό νομοθέτημα, στο όνομα ενός λαού που στη συνείδησή του υπόλοιπου κόσμου τείνει να αποκτήσει περίοπτη θέση ανάμεσα στους μεγάλους φασίστες της ιστορίας.

(Οι φασίστες πάντα υπήρχαν ανάμεσα μας. Κι ας το έκρυβαν με επιτυχία τόσα χρόνια. Υπάρχουν όμως και οι άλλοι. Οι υπόλοιποι που ακόμη δεν είναι και δεν πρόκειται ποτέ να διαβούν το δρόμο του φασισμού. Αλλά τα μέσα και οι πόροι τους τελειώνουν. Ή καταστέλλονται.)