Τα βουβάλια χρεοκόπησαν

Κάθε παραμύθι, όσο ωραίο κι αν είναι, τελειώνει. Το παραμύθι των πτωχευμένων ΜΜΕ με τη χρεοκοπημένη απήχηση τους στο ευρύ κοινό βρίσκει το τέλος του, για έναν πολύ απλό λόγο. Τα λεφτά τελειώσανε.

Τα κεντρικά τους άρθρα βροντοφωνάζουν τον οικονομικό τους σπαραγμό. Οι άγιες τράπεζες είναι έτοιμες να “αφελληνιστούν”. Οι αγαπημένοι τραπεζίτες θα αποκτήσουν επιτρόπους πάνω απ’ το κεφάλι τους και τα δάνεια των καταχρεωμένων μαγαζιών τους είναι, πλέον, μετρημένα.

Μια προπαγάνδα δεκαετιών, που χρηματοδοτούσαν οι καταθέσεις των πολιτών τελειώνει. Αυτές οι καταθέσεις που από μοχλός κυβερνητικής ενημέρωσης, γίνανε άλλοθι μιας τηλεοπτικής “σωτηρίας της τραπεζικής σταθερότητας”.

Μια αλυσίδα διαπλοκής, με εικονικές αυξήσεις μετοχικών κεφαλαίων και θαλασσοδάνεια για τις προσωπικές επιχειρήσεις των τραπεζιτών κρατούσε τα φαλιρισμένα ενημερωτικά ιδρύματα στην εντατική και τον Έλληνα ψηφοφόρο υπό το φόβο της κλίνης ενός οικονομικού Προκρούστη.

Εκατοντάδες εκατομμυρία κρατικών ανακαιφαλαιοποιήσεων γίνονταν διαφημιστικά έσοδα για αμέτρητες εφημερίδες, κανάλια, ραδιόφωνα και περιοδικά - πυροτεχνήματα, με ελάχιστους μήνες ζωής και χιλιάδες εργαζόμενους - ομήρους να μένουν κάθε τρεις και λίγο στο δρόμο.

Μια “ελληνική επιχειρηματικότητα” 40 ετών, που τώρα οι τροϊκανοί επίτροποι απειλούν με οικονομική λήθη.

Χρεοκοπημένοι μεγαλοεκδότες επιτίθενται στην αποικιοκρατική πολιτική της τρόικα. Κι ήταν μόλις Ιούνιος του ’12, όταν τα μαντρόσκυλα είχαν ξαμολυθεί να απειλούν θεούς και δαίμονες για όποιον έφερνε αντίρρηση στις επιταγές των εταίρων. Φτάνει οι δικές τους επιταγές να τρέχουν κανονικά.

Τα λεφτά των χρεοκοπημένων ΜΜΕ τελειώσανε. Τα δάνεια και οι ένδοξες μέρες του χρηματιστηρίου και της μεγάλης ζωής περάσαν ανεπιστρεπτί.

Οι πίσω πόρτες του Μαξίμου σφραγίζουν η μια μετά την άλλη και η επιχειρηματική Πύρρειος νίκη του εργασιακού μεσαίωνα και των προσωρινών πράξεων νομοθετικού περιεχομένου δείχνουν την αμηχανία του πολιτικού συστήματος να λειτουργήσει πέρα από τα όρια του παλιού του νταβατζή.

Τα δάνεια στα κανάλια έχουν σταματήσει εδώ και καιρό. Μικρή η σημασία βέβαια, μιας και η επιρροή τους στο ευρύ κοινό δεν θα μπορούσε να αποφύγει τη γενική κατρακύλα του τούρκικου σήριαλ και της ατελείωτης επανάληψης.

Σειρά τώρα έχουν τα μαχαιρώματα. Όχι, πια, πισώπλατα και με τρόπο, αλλά πρόσωπο με πρόσωπο κι όποιον πάρει ο χάρος.

Είναι, πλέον, προφανές πως τα βουβάλια της διαπλοκής ετοιμάζουν τον πόλεμο της λάσπης τους και, όπως πάντα, οι πρώτοι που θα την πληρώνουν είναι τα γειτονικά βατράχια.

Η σφήνα των Κυριακάτικων κουπονιών για τα πρατήρια καυσίμων ξέθαψε το τσεκούρι του πολέμου και δημοσιεύματα συνεταιριστικών τηλεοπτικών ομίλων για λαθρεμπόρια καυσίμων και κρατικοδίαιτες κατασκευαστικές απάτες, άνοιξε το κουτί της εκδοτικής Πανδώρας.

Δεκαετίες κουμπαριών και παντρολογημάτων μεταξύ γιων, εγγονών και ανηψιών που χτίσανε ένα χαλύβδινο πολιτικό και οικονομικό οικοδόμημα απειλούνται με πλήρη κατάρρευση. Κόποι που για 40 χρόνια διαμόρφωναν τις εξελίξεις χάνονται στο όνομα ενός προσωρινού νομοθετήματος.

Τα ανύπαρκτα ενημερωτικά προγράμματα έχουν απολέσει πλήρως την κραταιά τους επιρροή. Η τελευταία συμβολή των ειδήσεων των 8 -πρέπει να- είναι οι εκλογές του Ιουνίου και η κυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη. Η κυβέρνηση που τώρα φέρνει τον “αφελληνισμό των τραπεζών”.

Η αμηχανία του πολιτικού συστήματος να διαχειριστεί τις στερημένες πένες από την οικονομική ανεμελιά του παρελθόντος, φέρνει οικονομική ευημερία και κοινωνική αναγνώριση σε αντιδιαστολή με την “Κορυδαλλοποίηση” του πολιτικού τους βίου.

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος με άρθρο - παρέμβαση χαρακτηρίζει τον Γιάννη Πρετεντέρη “δημαγωγό και υποκινητή της βίας”.

Ο Σταύρος Ψυχάρης αποκαλεί τη χώρα “αποικία της τρόικα”, τους τραπεζικούς επιτρόπους “αφελληνισμό της εγχώριας οικονομίας” και στο φάσμα του χρεοκοπημένου του ομίλου απαντά με “μοίρασμα τετρασέλιδων χέρι με χέρι”.

Το ζόρι με τις καταπατημένες τηλεοπτικές συχνότητες δεν έχει ακόμη περάσει, όμως η -για την ώρα- υποχώρηση της τρόικας στα μνημονιακά άρθρα που διέκοπταν τη συνέχιση του προσωρινού τους καθεστώτος, κρατά κάποιες ισορροπίες.

Πολιτικές ισορροπίες, φυσικά, μιας και η διαχρονική συναλλαγή της πολιτικής ομηρείας μιας τηλεοπτικής κυβερνητικής πραγματικότητας, φοβίζει και το θεριό και τον Γιάννη (η επιλογή ονομάτων και περιγραφών είναι τυχαία).

Κι όμως, για όλο αυτό δεν συνέβαλλε σχεδόν σε τίποτα ο ελληνικός λαός.

Όσο κι αν θέλουμε να πιστεύουμε το αντίθετο, τον περασμένο Ιούνη ο Έλληνας απέδειξε ότι ακόμη και φτωχοποιημένος, είναι πάντα έτοιμος να πιστέψει χρεοκοπημένα λόγια πάμπλουτων ανθρώπων.

Αρκεί να ξαναβρεί την ησυχία του. Φτάνει τα πτωχευμένα βουβάλια να τον αφήσουν ήρεμο, να τσακωθούν σε αλλουνού τη λάσπη και να μην τον ενοχλούν την ώρα που βλέπει τούρκικα και Dancing with the Stars.

(Φυσικά και η ιστορία με τον τραπεζικό έλεγχο και την έγκριση επιτρόπου ακόμη και για τις διαφημιστικές δαπάνες δεν θα μείνει αναπάντητη. Όλοι αυτοί οι μαθημένοι να γλύφουν εκεί που φτύνουν μυρίστηκαν αίμα. Κι αυτή τη φορά όχι το αίμα των άλλων, αλλά το δικό τους.)

(Είναι ήδη φανερό πως μπροστά στην έλλειψη χρημάτων, τα χρεοκοπημένα ΜΜΕ είναι ικανά για συμμαχίες με το διάβολο. Έστω κι αν αυτός ο διάβολος λέγεται Χρυσή Αυγή. Το κάνανε με τη Χούντα, το ξανακάνουν και τώρα.)