23 July 2012

Ένας χρόνος Πολύφημος

Τον Ιούλιο του 2011 γεννήθηκε το μπλογκ του Πολύφημου. Σκέφτομαι εδώ και μέρες να γράψω πέντε πράγματα τα οποία θα προκαλούσαν το ενδιαφέρον κάποιου, αλλά μιας και δεν νομίζω να καταφέρω τελικά να πετύχω κάτι τέτοιο, αποφάσισα να το κάνω για τον εαυτό μου. Άλλωστε αυτός είναι κι ο απώτερος σκοπός ενός προσωπικού μπλογκ.
Ο Πολύφημος, μυθικός Κύκλωπας και -όπως όλη η “φυλή” του- γιος του Ποσειδώνα, βλέπει τα πράγματα κάπως διαφορετικά. Αν δεν μιλούσα σαν Πολύφημος, αλλά σαν κανονικός άνθρωπος εκτός των πίξελ, του μπλογκ και των σόσιαλ μίντια, θα έλεγα πως ο μονόφθαλμος γίγαντας είναι κάτι παραπάνω από ένα παραμύθι της αρχαιότητας.
Στο χρόνο που μας πέρασε, είδαμε να πραγματώνεται γύρω μας η μεγαλύτερη αυθόρμητη αγανάκτηση που έχει ίσως συμβεί ποτέ μέχρι σήμερα. Η αντίδραση αυτή γέννησε πολλά πράγματα. Φιλίες, καινούρια ερεθίσματα, μεγαλύτερη λαχτάρα για ενημέρωση, αντίδραση και συζήτηση μέσα και έξω από γραφεία, σαλόνια, πανεπιστήμια και τόπους εργασίας.
Η κρίση της εποχής φάνηκε να θέτει τις βάσεις της πολυπόθητης αποδόμησης. Μια αποδόμηση πολιτική, κοινωνική, δημοκρατική, καθολική μα και συνάμα ατομική. Προσωπική. Οι λίγοι τακτικοί αναγνώστες μου, μπορούν να διακρίνουν με κλειστά τα μάτια ότι ο Πολύφημος πριν από ένα μόλις χρόνο διαφέρει σε πολλά πράγματα από τον σημερινό. 
Το ίδιο συνέβη στους περισσότερους από μας. Άλλους σε μεγαλύτερο και μερικούς σε μικρότερο βαθμό. Είναι σχεδόν βέβαιο πως με μεγάλη δυσκολία μπορεί να υποστηρίξει κάποιος ότι δεν άλλαξε καθόλου τον τελευταίο αυτό χρόνο. Ακόμη κι αν το πει, είναι σίγουρο πως δύσκολα θα γίνει πιστευτός.  
Όλοι είδαν τα πράγματα με άλλο μάτι. Αλλά ένας εγκλωβισμένος στο παρελθόν του “Πολύφημος” δεν μπορεί να το κάνει αυτό για πολύ. Όσο και να θέλει, το ένα και μοναδικό του μάτι πάντα θα γυρίζει εκεί που πάντοτε είχε συνηθίσει να κοιτάει, παρότι μερικοί θα συνεχίζουν να προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή του στην αντίθετη πλευρά.
Για μήνες ολόκληρους είδαμε την συντριπτική πλειοψηφία των “Πολύφημων” να ακολουθούν το ευκαιριακό ρεύμα της εποχής και να βγάζουν από μέσα τους εκείνη την όρεξη της αλλαγής και της στροφής μακριά από το αδιέξοδο που τόσο αγάπησαν μέσα στην μονόφθαλμή τους άγνοια.
Οι μήνες πέρασαν και ο “Πολύφημος” είδε να συμβαίνουν τόσα πολλά, που η όρεξη άρχισε να γίνεται οργή και να προκαλεί. Κι όμως η οργή αυτή που τόσο θετικό ρόλο έπαιξε στους ηλιόλουστους μήνες του 2011, εξίσου αρνητικό έπαιξε όταν καλωσόρισε τα πρώτα κρύα. 
Είχε χαθεί και είχε δώσει τη θέση της στην αηδία. Τα πρωθυπουργικά πανηγύρια των τελευταίων δύο μηνών του 2011 έκαναν τους περισσότερους να απορούν με την υπομονή που δείξανε στις αντιξοότητες του καλοκαιριού. Μια υπομονή που πολλές φορές δοκιμάστηκε, αλλά στο τέλος απέδειξε ότι η απελπισία έχει ακόμη πολλά ψωμιά να φάει ώσπου να γίνει πραγματικός ξεσηκωμός.
Μέχρι την άνοιξη του 2012 είδαμε αστυνομικές απόπειρες δολοφονίας, πολιτικές εξοντώσεις ολόκληρων κοινωνικών στρωμάτων, ρεσώ συμπόνιας σε ντουβάρια και μαρμάρινες κολόνες, συσσίτια πεινασμένων, παρελάσεις φιάσκο κι άλλα τόσα πολλά μοναδικά πράγματα να συμβαίνουν στο μεγάλο γαλατικό χωριό της αθηναϊκής πρωτεύουσας κι όχι μόνο.
Πάντοτε με το μάτι του μονόφθαλμου Έλληνα μάταια να παλεύει να λοξοκοιτάξει εκεί που για δυο - τρεις μήνες είχε στρέψει την προσοχή του. Με την οργή και την αηδία να δίνουν τη θέση τους στο φόβο. Η ανακοίνωση των εκλογών ήταν ένα μεγάλο χτύπημα για τον κάθε έναν “Πολύφημο” που κυκλοφορεί ανάμεσά μας. 
Η αποδόμηση, που τόσο πολύ επιθυμούσε, είδε να υψώνονται τείχη γύρω από παλιά στρατόπεδα για τη "σωτηρία της δημόσιας υγείας". Είδε άρρωστες γυναίκες να καίγονται στις τηλεοπτικές μεσαιωνικές πυρές του 21ου αιώνα. Είδε εθνικιστικά μάτια που γυαλίζουν. Και τα ζήλεψε. 
Παρόλα αυτά, κατά έναν περίεργα αρρωστημένο τρόπο κάποιος θα μπορούσε να πει  ότι η πολυπόθητη αποδόμηση πέτυχε. Όχι μόνο με την επιστροφή στην πρότερη απάθεια -άφραγκη αυτή τη φορά- αλλά και με την αλλαγή στη στάση ζωής που τόσο πετυχημένα περιγράφει ο μύθος του τυφλωμένου Κύκλωπα.
Ο μεθυσμένος από φόβο “Πολύφημος” της τηλεοπτικής κουλτούρας, παρέδωσε εθελοντικά την όραση του στον Κανένα του ειδησεογραφικού πάνελ. Ούτε το όνομα είχε πια σημασία, αλλά ούτε και το μέσο. Είχε αφεθεί ολοκληρωτικά στην συγχρονισμένη εντεταλμένη φωνή, που σαν φρέσκος μούστος σε ένα ερμητικά κλειστό υπόγειο δηλητηρίαζε το μυαλό και στρέβλωσε την σκέψη. 
-Βέβαια μια πρώην στρεβλή σκέψη που απλά ίσιωσε για μερικές μέρες έως ότου επιστρέψει στην αρχική της κατάσταση, μπορεί να συνοδευτεί από διαφορετική περιγραφή με βαρύτερους χαρακτηρισμούς, αλλά για την οικονομία του κειμένου ας αναφερθούμε με τους προαναφερθέντες όρους-
Δύο εκλογικές αναμετρήσεις, διπλή αποδόμηση μιας επαναστατικότητας με διάρκεια καλοκαιρινού έρωτα και μια αποδοχή του ρόλου των κάγκελων, των χημικών, των επιλεκτικών νόμιμων κρατικών απαγωγών, των αυτοκτονιών και των νεοναζί στην ελληνική βουλή. 
Αν η αποδόμηση ήταν ο στόχος του πιωμένου μέσου “Πολύφημου της διπλανής πόρτας”, τότε αυτό το πράγμα που βλέπουμε και ζούμε έναν χρόνο μετά, μόνο ως διαστροφή θα μπορούσε να περιγραφεί.
Βέβαια, όσοι είχαν πρόσφατα την ευκαιρία των εκλογών στο εξωτερικό τα πήγαν χειρότερα, θα έλεγε κάποιος. Κάτι τέτοιο ισχύει και θα έχει και δίκιο. Αλλά μονάχα αν μιλάμε για ποσοστά και ψήφους. Γιατί όλα τα άλλα αποτελούν μοναδικό ελληνικό επίτευγμα. Διότι δεν ξέρω αν είναι καλύτερο το 45% της ισπανικής δεξιάς ή τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι περήφανοι φασίστες μέσα στην ελληνική βουλή. 
Ένας χρόνος και πολλά μονόφθαλμα μάτια που είδαν τον Αντώνη Σαμαρά να γίνεται ψυχή τε και σώματι ένας από αυτούς, για μερικές μέρες. Δεν ξέρω αν όσοι διαβάζουν αυτές τις λέξεις, “την βλέπουν” έτσι μονόφθαλμα, κρατώντας όμως σταθερό το βλέμμα στον περασμένο Ιούλιο. Μακάρι να το κάνουν. Γιατί η σοφία που ξεδιπλώθηκε μπροστά στα μάτια όλων μας αυτές τις 365 μέρες αξίζει πολλά για να πάει τόσο εύκολα χαμένη.
Αν έκλεινα με ένα κλισέ ευχολογίων, δεν θα ευχόμουν τίποτε. Γιατί αυτός ο χρόνος της ενηλικίωσης, πέτυχε τελικά τον στόχο της γενικευμένης αποδόμησης. Πολιτικής, ιδεολογικής, κοινωνικής, οικονομικής. Αλλά κυρίως πέτυχε να κατεδαφίσει συθέμελα κάθε είδους άγνοια. Οποιαδήποτε δικαιολογία. Όλες τις επιφυλάξεις.
Τα μερικά εκατομμύρια μονόφθαλμων, απέδειξαν ότι δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουν να αλληθωρίζουν, λοξοκοιτάζοντας και στις δύο πλευρές για να επιλέξουν εκείνη που ευκαιριακά τους βολεύει, αναμένοντας την έξωθεν αλλαγή που θα τους κάνει να στρέψουν το βλέμμα τους αλλού. 
Οι επιλογές έγιναν. Κανένα λάθος πια δεν συγχωρείται. Καιρός λοιπόν να πάρουν τα μέτρα τους και να δούνε γρήγορα ποιος είναι ο “δικός τους Κανένας”. Διαφορετικά είναι βέβαιο  ότι θα καταλήξουν όλοι τους τυφλοί, ζητιάνοι ενός κομμένου επιδόματος, μιας χαμένης πλέον ζωής.   

0 comments:

Post a Comment

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
UA-24464405-1