Κληρονομικά σύνδρομα

Σε αντίθεση με τους περισσότερους από τους Ευρωπαίους συμπολίτες του, ο Έλληνας είχε πάντα μια ξεχωριστή σχέση με την ιδιαίτερη πατρίδα του. Το χωριό ή το νησί, ή και το χωριό στο νησί που η μάνα και ο πατέρας του μεγάλωσαν πριν έρθουν στην πόλη, αποτελούσε πάντα την σταθερή πατρογονική του περιουσία.

Ξεχασμένα κληρονομημένα χωράφια σε πρώην καρόδρομους πλάι στο κύμα ήταν -τουλάχιστον μέχρι πριν μερικούς μήνες- ένα συνηθισμένο φαινόμενο για περισσότερες ελληνικές οικογένειες. Τέτοια χωραφάκια πολλές φορές γίνανε σπίτια ενοικιαζόμενα κι άλλες τόσες εκτοξεύθηκαν από μια υποτυπώδη ανάπλαση της περιοχής, μια ασφαλτοδρόμηση ή ένα μπίτς μπαρ πλάι στο κύμα.

Αυτά τα κακοτράχαλα οικοπεδάκια στο νησί πουλήθηκαν σε εξωφρενικές τιμές και έσωσαν αμέτρητους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, ξελασπώνοντας τη φαμίλια από ένα στεγαστικό ή ένα επιχειρηματικό δάνειο-βραχνά, ή ακόμη και τις σπουδές του παιδιού στην επαρχία ή την ανακατασκευή του σάπιου εξοχικού στην άλλη πλευρά του νησιού.

Πολλές οικονομικές τρύπες αλλά και αμέτρητες ενδοοικογενειακές διαφορές λύθηκαν από το μοσχοπουλημένο οικοπεδάκι ή την αποθήκη πλάι στο κύμα που γύρω της χτίστηκε μέσα σε λίγους μήνες μπανγκαλόου με πισίνα και τζακούζι.

Κάπως έτσι ακούγονται οι παράγοντες της νέας κυβέρνησης όταν αναφέρονται στις κομψά διατυπωμένες “αποκρατικοποιήσεις”. Η εντύπωση η οποία δημιουργείται σε κάποιον όταν βλέπει τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ και τους υπουργούς τους να μιλάνε για το πόσο καταπληκτικά θα πορευθεί η χώρα όταν πουλήσει την ακίνητη περιουσία της, θυμίζει την ξύλινη ταμπέλα με λαδομπογιά “ΠΩΛΕΙΤΑΙ” μπροστά από το αγροτεμάχιο με θέα την παραλία, που θα απαλλάξει τη φαμίλια από το καταναλωτικό των περασμένων Χριστουγέννων για τις Αυστριακές Άλπεις. 

Ας μην δώσουμε βάση ούτε στα 50 δισ. ιδιωτικοποιήσεων που γίνανε 19 και με το ζόρι πριν από μερικούς μήνες, μέχρι να τα ξεχάσει ο Λουκάς και να τα ξαναθυμηθεί σήμερα ο Αντώνης, ούτε και στην χρηματιστηριακή εκτίμηση των εισηγμένων δημόσιων επιχειρήσεων που φτάνει στην αξία μισής εγκατάστασης σε ένα από τα Χ εργοστάσια/κτήρια που βρίσκονται στην κατοχή της.

Άλλωστε, ούτε και οι ίδιοι οι κυβερνώντες δεν δίνουν σημασία σε όλα αυτά. Εκτός κι αν κάποιος άκουσε από τα χείλη του Αντώνη Σαμαρά να μιλά για συγκεκριμένα ποσά ή προσφορές για το χιλιομακετοποιημένο Ελληνικό ή τα σάπια κτήρια του κέντρου της Αθήνας, ή τον ΟΠΑΠ, την ΔΕΗ ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο έχει αυτή η λίστα της “εκμετάλλευσης της δημόσιας περιουσίας”.

Αλλά είπαμε. Όλα αυτά είναι το οικοπεδάκι μπάι δε μπιτς που μας το άφησε εκεί χάμω να κάθεται ο πατερούλης μας και ο πατερούλη του πατερούλη μας, όταν ο κόσμος μοίραζε τα χωράφια και τις ρίζες τις ελιές δια του λόγου και με χειραψία και τα ‘γραφε στα παιδιά του σε μια χαρτοπετσέτα λίγο πριν πεθάνει.

Φτάνει να φύγει ο βραχνάς κι ας πάει στο διάολο το σκατοχώραφο. Πάω που πάω δέκα μέρες το χρόνο στο κωλόνησο που πρέπει να σκάσω κι ένα κάρο λεφτά για να περάσω το αμάξι με το φέρι και καμιά δεκαριά διόδια μέχρι να φτάσω στο λιμάνι που θα περάσω το αμάξι με το φέρι, και δεν θα το πουλήσω για να κλείσω την τρύπα της ξηλωμένης μου τσέπης;

Ευκαιρία να βρω κανένα ζάμπλουτο “κορόιδο” που θα τσιμπήσει το οικοπεδάκι μου μιας και έχει ήδη καπαρώσει και όλα τα γύρω, για να σηκώσει τέσσερις μαντρότοιχους και να τα κάνει περιφρουρούμενο θέρετρο με τις ολυμπιακές πισίνες δίπλα από τα γαλαζοπράσινα νερά του Ιόνιο-Αιγαίου.

Και εκείνος λύνει το πρόβλημα του με τα πήγαινε έλα στα Ριτζ και τα Φορ Σίζονς και εγώ κάνω μια χαρά τα κουμάντα μου για πέντε έξι χρόνια, μέχρι να φάω τα λεφτά από το οικόπεδο και να ξαναρωτήσω τον συμβολαιογράφο μήπως μου άφησε τίποτα άλλο ο κωλόγερος, μπας και το σκοτώσω κι αυτό.

Μια μεσιτική μανία της μακέτας που δεν είναι πλέον μακέτα αλλά ευθείες γραμμές με τον χάρακα πάνω στα γκουγκλ μαπς της Αττικής και της υπόλοιπης Ελλάδας και λίστες στο Εξέλ με μονάδες παραγωγής από τον Έβρο μέχρι τη Γαύδο, υπό την ψυχολογία της άμεσης αποπληρωμής του καταναλωτικού δανείου της εποχής των υπέρβαρων αγελάδων. 

Με τη μόνη διαφορά ότι η ψήφος που σε έκανε διαχειριστή όλων αυτών, δεν έχει καμία σχέση με τη διαθήκη της γιαγιάς για το χωραφόνησο.

Όσο πιο γρήγορα καταλάβεις κι εσύ κι εγώ, ότι η δημόσια περιουσία δεν είναι κληρονομιά που αλλάζει κάθε τέσσερα χρόνια με μια ψήφο, τόσο πιο εύκολα θα καταφέρεις να την γυρίσει στα χέρια των πραγματικών δικαιούχων της, που δεν είναι ούτε οι συνδικαλοπατέρες της και τα ταξίδια αναψυχής τους, ούτε τα γκόλντεν μπόις και τα μπόνους τους, αλλά όλοι οι μαλάκες που την χρυσοπληρώνουν εδώ και πενήντα και βάλε χρόνια.

Τώρα βέβαια θα μου πεις όλα αυτά τα λέγαμε για δυο χρόνια αλλά εσύ πάλι εκείνους πήγες κι έβγαλες, γιατί φοβήθηκες. Εκεί δεν έχω να σου πω κάτι, παρά μόνο αυτό. Αν άφησες ακόμη τίποτα απούλητο, τράβα στο χωριό και μην ξαναπατήσεις το πόδι σου στην κάλπη μπας και μείνει στο τέλος τίποτα όρθιο.