Ένας από μηχανής θεός υπάρχει πάντα στην ελληνική κουλτούρα εδώ και χιλιάδες χρόνια. Ένας Ρομπέν των δασών που θα γλιτώσει την τελευταία στιγμή τον ταλαίπωρο ελληνικό λαό από τα δεινά που τον βασανίζουν και θα βγάλει τη χώρα από τη δύσκολη θέση αναζητείται σε περιόδους έντονης κρίσης, για να δώσει τη λύση που κανείς δεν έχει τη δύναμη και τη θέληση να βρει.
Κάπως έτσι η αδιαλλαξία του “Σούπερ Μάριο” του ιταλικού κοινοβουλίου αντιμετωπίστηκε από μέσα ενημέρωσης αλλά και από τις καθημερινές συζητήσεις πολιτών και αναλυτών.
Ως συνέχεια της αγαλλίασης της εκλογής Ολάντ, του σοσιαλιστή που θα άρει το δίδυμο Μερκοζί της λιτότητας, των δημοσιονομικών περιορισμών και των ελλειμμάτων, η “αποφασιστικότητα του Μάριο Μόντι απέναντι στις απαιτήσεις της Άνγκελας Μέρκελ που μόνο νεκρή θα άφηνε την Ευρώπη να λύσει ως κοινότητα τα προβλήματα των κρατικών της χρεών” έγινε δεκτή από την εγχώρια κοινή γνώμη ως η λύση σε όλα τα ελληνικά προβλήματα.
Οι περιγραφές για την απομόνωση της άλλοτε κραταιάς Ανατολικογερμανίδας από το ζευγάρι Μόντι - Ραχόι, με αβαντάρισμα Ολάντ και ιρλανδική στήριξη, πέρασαν το όριο του μύθου και των βαθύτερων ενδόμυχων κόμπλεξ εκδικητικότητας απέναντι στους εξευτελιστικούς χλευασμούς της Ελλάδας από τα φιλικά προσκείμενα μέσα ενημέρωσης των Χριστιανοδημοκρατών.
Η αλήθεια βεβαίως δεν βρίσκεται κάπου στη μέση, αλλά ίσως ακόμη και να ακουμπά την άλλη άκρη. Σύμβουλοι της Μέρκελ αλλά και αυτόπτες μάρτυρες των συναντήσεων στα πλαίσια της τελευταίας συνόδου κορυφής μετέφεραν της εικόνα μιας καθόλα “ήρεμης” συνόδου, όπως ακριβώς ήταν και οι περισσότερες από εκείνες που προηγήθηκαν τα δύο τελευταία χρόνια και σίγουρα πολύ πιο ομαλή από εκείνη των G20 στις Κάνες, τον Νοέμβριο του 2011.
Η “καταβεβλημένη και με μερικά παραπανίσια κιλά Άνγκελα Μέρκελ” που πολύ εύστοχα παρατήρησαν οι Έλληνες ρεπόρτερ, ήταν η εικόνα που έδωσε την τελευταία μπουκιά στο γευστικότατο ιταλικό γεύμα φρούδων ελπίδων που με επικοινωνιακή μαεστρία σέρβιρε η ιταλική πολιτική ηγεσία.
Το ιταλικό δίδυμο των “Σούπερ Μάριο”, εκείνο του λευκού ασπρομάλλη πρωθυπουργού και αυτό του μαύρου σέντερ φορ της Σκουάτρα Αντζούρα, που πέταξαν Άνγκελα Μέρκελ και Μπάστιαν Σβάινστάιγκερ στα ευρωπαϊκά τάρταρα των παγκόσμιων εξελίξεων έδωσε στον Έλληνα τον δικό του Ρομπέν των Δασών. Τον από μηχανής θεό των αρχαίων τραγωδιών που την στιγμή της ύστατης απελπισίας ήρθε εξ ουρανού να αποδώσει δικαιοσύνη στην ιστορία και κάθαρση στον απελπισμένο θεατή.
Μακάρι ο Μάριο Μόντι, ο Ραχόι και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ηγέτες να διαπίστωσαν πως το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι και τόσο ελληνικό και στην ύστατη αυτή προσπάθεια, να δοκιμάσουν έστω κι από σπόντα να απαλλάξουν από τις πλάτες της κυβέρνησης το βάρος της πραγματικής διαπραγμάτευσης σε καθαρά πολιτικό επίπεδο, θα έλεγε κάποιος και τα λόγια του θα ακούγονταν πολύ λογικά και όμορφα.
Ευχολόγια για ανάληψη των δικών μας ευθυνών από τρίτους, με μοναδικό σκοπό την αντικατάσταση της ελληνικής ανυπαρξίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο από ήρωες και μάγκες που επειδή λατρεύουν τον ελληνικό ήλιο, τη φέτα, τον Ζορμπά δε Γκρικ και τον Αριστοτέλη, θα συμπονέσουν τον καημένο Έλληνα που υποφέρει.
Η Ελλάδα ως φυσική παρουσία αλλά και ως ειδικό πολιτικό βάρος απέχει από την ίδια ακριβώς μέρα που εξέλεξε τη νέα της κυβέρνηση. Ήρωες από σπόντα, δεν είναι ήρωες αλλά κατά λάθος ευεργέτες και την ευεργεσία τους αυτή είναι δεδομένο ότι θα την εξαργυρώσουν.
Είτε ως εγγυητές του ελληνικού θέματος, με ότι κι αυτό συνεπάγεται, είτε μέσω της εκμετάλλευσης της χρυσής ευκαιρίας που παρουσιάστηκε μπροστά τους και που τόσο επιθυμούσαν: μια νέα χρεοκοπημένη ευρωπαϊκή Λέμαν Μπράδερς που θα δώσει μια σπρωξιά στην υπόλοιπη Ευρώπη για να τσουλήσει ξανά στο δρόμο της “ανάπτυξης”, της “σταθερότητας” και της εφήμερης “ευημερίας”.
0 comments:
Post a Comment