Το παιχνίδι χόντρυνε. Και μάλιστα χόντρυνε πολύ άσχημα. Τα λόγια της Κριστίν Λαγκάρντ στον Γκάρντιαν δεν ήταν “στιγμιαίο λάθος”, ούτε προσπάθεια εκφοβισμού. Ήταν το αληθινό πρόσωπο της αντίληψης μιας πραγματικότητας που δεν θέλει κανείς να ταρακουνά τη χρηματοπιστωτική της γαλήνη.
Το παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης που ξάφνου αναζωπύρωσε τις μικρές πνιγμένες φωνές εναντίον της στάσης των παγκόσμιων οικονομικών κέντρων στους μέχρι πρότινος “τεμπέληδες, διεφθαρμένους Έλληνες” του Γιώργου Παπανδρέου και του Θεόδωρου Πάγκαλου, έφαγε πολύ ξύλο και ακόμη περισσότερο χημικό ώσπου να δει επιτέλους κάποιες από τις εκκλήσεις του να αποτυπώνονται στις σελίδες των μεγαλύτερων καπιταλιστικών μέσων ενημέρωσης του πλανήτη.
Μια συμπάθεια που από ριάλιτι και ζωντανές συνδέσεις, μέχρι οδοιπορικά και αποκλειστικές συνεντεύξεις με πατατοπαραγωγούς Νευροκοπίου, κίνησε το ενδιαφέρον του κόσμου κάνοντας τον να αναρωτηθεί τελικά, αν αυτά που του λένε για τους “ακαμάτηδες, τους φοροφυγάδες Έλληνες”, ανταποκρίνονται όντως στην πραγματικότητα.
Αλλά το παιχνίδι είναι καλό, μόνον όταν η δημοκρατία και η λαϊκή κυριαρχία παραμένουν απλησίαστες ιδέες βιβλίων και πανεπιστημιακών αιθουσών. Γιατί η δημοκρατία είναι ένα πάρα πολύ ωραίο παιχνίδι για να παίζουν οι λαοί όσο τα πάντα κυλούν ομαλά. Όταν τα πράγματα, όμως, σοβαρέψουν, τότε θα πρέπει να κάνει στην άκρη για να αναλάβουν δράση οι πραγματικοί κυρίαρχοι.
Η μαυρισμένη ασπρομαλλούσα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου μίλησε, και είπε τα πράγματα έτσι ακριβώς όπως πριν από μερικές μέρες έστρωνε με το προεδρικό της τηλεφώνημα η Μέρκελ, για ένα δημοψήφισμα αλά ΓΑΠ: “Πλήρωνε και μη ερεύνα”.
Το δόγμα του “ελληνικού λαμόγιου” που τόσο όμορφα μέχρι πρότινος ξέπλενε τους εγκεφάλους του μέσου Δυτικού, έδειχνε να ξεφτίζει μέρα με την ημέρα. Τα χτυπήματα των αριστεριστών κυβερνώντων του κόσμου, άρχισαν να πληθαίνουν με ρυθμούς άκρως επικίνδυνους.
Με αιχμή του δόρατος τον ισπανικό πετρελαϊκό κολοσσό της Αργεντινής, που εν μία νυκτί γύρισε στα χέρια του λαού, ή της επίσης ισπανικής εταιρίας διανομής ηλεκτρικής ενέργειας της Βολιβίας που παίρνει με τη σειρά της τον ίδιο δρόμο, συμφέροντα που υποτίθεται ότι κτίστηκαν για να ωφελήσουν πρώτα τους πολίτες που πρόθυμα κλήθηκαν να τα “φιλοξενήσουν”, αρχίζουν να χάνουν το παιχνίδι.
Την ίδια, μάλιστα, στιγμή που τα νέα από τη “μαμά Ισπανία” με την υπόθεση της κρατικοποίησης της τράπεζας Μπάνκια, φέραν με κάθε επισημότητα το μήνυμα του “λοιμού των εθνικοποιήσεων” στην ευρωπαϊκή μας αυλή: Η λαϊκή πίεση που ορθώνει επιτέλους το ανάστημα της στην αμφισβήτηση τραπεζικών, ενεργειακών και μεταλλευτικών συμφερόντων τρισεκατομμυρίων μετατράπηκε από διακαής πόθος, υπαρκτή πραγματικότητα.
Η αναφορά της Λαγκάρντ στα φτωχά παιδάκια της υποσαχάριας Αφρικής δεν έγινε καθόλου τυχαία. Όταν οι βορειαφρικανικές χώρες, και κυρίως η Λιβύη, παρολίγον να γίνουν βορά στις φήμες αποσύνδεσης του μονάκριβου πετρελαίου από το πράσινο νόμισμα, η, ασύλληπτης ποσότητας φυσικού πλούτου, κεντρική και νότια Αφρική βλέπει χώρες σαν την παντοδύναμη πετρελαιοπαραγωγό Νιγηρία να εισάγουν τα ίδια τους τα αποθέματα. Όπως ακριβώς έκανε και η πτωχευμένη Αργεντινή των G20. Το ίδιο που προγραμματίζουν να γίνει και στη μικρή ηλιόλουστη Ελλάδα, του ντόπιου λαδιού από τη Γερμανία.
Το δίλημμα “χρήματα για φάρμακα του παιδιού ή φόροι για αποπληρωμή των δανείων” που χρησιμοποιήθηκε ως επιχείρημα του “payback time” της Κριστίν Λαγκάρντ, δεν αποτελεί μια απλή θέση ενός επιφανούς στελέχους. Είναι στάση ζωής. Είναι η προειδοποίηση της απερχόμενης εκδίκησης. Της εκδίκησης στη δημοκρατία. Αυτήν την κουρελιασμένη, ραμμένη στα μέτρα τους, δημοκρατία.
Η καθολική εκλογική αποτυχία των συνεργατών της Κριστίν Λαγκάρτ σε όλα τα μεγάλα -και υψηλού εκπαιδευτικού επιπέδου- ελληνικά αστικά κέντρα, έκανε το πρόσωπο της κοινωνίας των χρηματοπιστωτών να δείξει τα δόντια του. Η απέχθεια του κόσμου στην προπαγάνδα και τους ψεύτικους εκφοβισμούς, τα αντανακλαστικά των οποίων δοκίμασε η Άνγκελα Μέρκελ και το προεδρικό της τηλεφώνημα, απειλούν.
“Οι φόροι πάνω απ‘ όλα”. Ακόμη κι αν η επιβολή τους προϋποθέτει τη διακοπή ρεύματος σε μια τάξη που είδε τα εισοδήματα της να συρρικνώνονται από τις έμμεσες και άμεσες φοροεπιδρομές πάνω από 50% σε δύο μόλις χρόνια.
“Αλληλεγγύη μέσω των φόρων” ακόμη κι αν η ίδια πηγή σταθερής πληρωμής των, είναι η μόνη που έχει την αποκλειστικότητα να υποφέρει. Μια πρόταση-διαταγή, από έναν άνθρωπο, που από τις 500 και πλέον χιλιάδες δολάρια εισοδήματος, η δική του φορολογική συνεισφορά περιορίζεται σε ένα ολοστρόγγυλο μηδέν.
0 comments:
Post a Comment