Παρεμβάσεις

Η νέα προεκλογική μας περίοδος περνά σε άλλο επίπεδο. Μιας και το εγχώριο δόγμα του μαστιγίου δεν απέφερε τα αναμενόμενα, το παιχνίδι φαίνεται να περνά εξ ολοκλήρου στα ξένα καρότα.

Ο αμφισβητούμενος από τις πρόσφατες εξελίξεις πόθος του Τσίπρα να δει τον φρεσκοεκλεγμένο Ολάντ, έπεσε –δικαιολογημένα- πάνω στον τοίχο του πρωτοκόλλου που θέλει τον πρόεδρο να μην μιλά με αρχηγό κόμματος, και πόσο μάλλον με κάποιον που δεν αποτελεί καν συγγενικό πολιτικό σχηματισμό.

Το μήνυμα δεν φάνηκε να περνά και τόσο έντονα στον Έλληνα ψηφοφόρο-αποστάτη του δικομματισμού, οπότε τη σκυτάλη πήραν τα πιο βαριά όπλα. Εκείνα με την κλασσική γερμανική αγαρμποσύνη που από την αρχή ήταν καταδικασμένη να ρίξει το εγχείρημα στα βράχια.

Η δημοψηφισματική προτροπή της Μέρκελ στον Παπούλια, πακέτο με την επίσκεψη του γερμανοσοσιαλιστή Σουλτς στον πρόεδρο της δημοκρατίας, αντί να επιστρέψει τα πρόβατα στο λήθαργο, μας βρήκε στο τέλος της μέρας να ψαχνόμαστε για ποιος θα κάνει την πιο βαρύγδουπη διάψευση.

Ένα δημοψήφισμα που όχι μόνο μετατράπηκε σε μυθικού επιπέδου μπούμερανγκ, αλλά έβαλε και τον προφανή του στόχο αναπαυτικό στην πολυθρόνα με ένα μπολ ποπ κορν στο χέρι, να παρακολουθεί τους θιασώτες του ευρωπαϊκού μετώπου να τρέχουν να μαζέψουν την ασυμμάζευτη Ανατολικογερμανίδα φράου.

Αλλά μιας και οι δύο πρώτες απόπειρες δεν έδειξαν καμία δημοσκοπική ανάσταση, στο παιχνίδι μπήκαν τα απευθείας τετ α τετ αλλά και ένα επικού μεγέθους αδιάφορο για τους ενδιαφερόμενους, φούσκωμα.

Ο «Ολανδρέου» του Μελανσόν, που πολύ φοβάται ο Τσίπρας πως σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα θα κολλήσει το σοσιαλιστικό ιό που κουβαλούν τα πρόσφατα παραδείγματα πολιτικής και προσωπικής «ευφυΐας» Παπανδρέου και Στρος Καν, ήταν το πάτημα που έκανε τον κίνδυνου του «αντιευρωπαϊσμού» σημαία. Και πολύ καλά έκανε.

Φυσιολογικά, η μπαρούφα του Τσίπρα μπροστά στις κάμερες δεν υπήρχε περίπτωση να πέσει κάτω για τα γαλλικά μέσα και κέντρα ελέγχου και φυσικά ούτε από τον ίδιο τον σοσιαλιστή πρόεδρο.

Φευ. Όχι μόνο πήγε χαμένη, αλλά λίγες ώρες μετά, και βαδίζοντας στα πρότυπα της παπανδρεϊκής βλακοαθωότητας, έσπασε την παρθενιά του προεδρικού πρωτοκόλλου και κάλεσε τον Βαγγέλη Βενιζέλο για να εκπροσωπήσει –όπως ο ίδιος είπε- τον ελληνικό λαό στα Ηλύσια Πεδία. Βλέπεις στη Γαλλία δεν έχουν τα σπινθηροβόλα ΜΟΥ ΜΟΥ Ε μας, που σκαλίζουν την είδηση και βγάζουν τα πάντα στη φόρα με μόνο σκοπό την αντικειμενική μας ενημέρωση.

Κι όλα αυτά με τα τσιράκια του Μπένυ να βγάζουν φωτογραφίες και να τις ανεβάζουν στο τουίτερ για να μην έχει κανείς αμφιβολία πως μπήκε τελικά στα γαλλικά παλάτια. Φρέσκο είναι ακόμη το δούλεμα του Αντώνη με τη χαμένη φωτογραφία από τον Πούτιν, μην πάθει κι ο νέος αρχηγός τα ίδια.

Μαζί με το μαστίγωμα για το σφάλμα να προσβάλλει κάποιος τον ανύπαντρο Γάλλο πρόεδρο μέσα στο ίδιο του το σπίτι αποκαλώντας τον Παπανδρέου –ναι ήταν βαρύ αυτό κύριε Τσίπρα, καλύτερα να του ‘βριζες τη μάνα του ανθρώπου-, είδαμε και τον Ιταλό διορισμένο Μόντι, κατά την συνάντηση του με τον Αντώνη στα πλαίσια της συνεδρίασης του λαϊκού κόμματος, να σπάει κι αυτός το πρωθυπουργικό του πρωτόκολλο και να βγαίνει μαζί του για κοινές δηλώσεις.

Τώρα θα μου πει κάποιος ότι φυσικά και θα περίμεναμε από τους νεοεκλεγμένους να κάνουν τα γλυκά μάτια στους χρηματοπιστωτικούς βαθμολογητές τους αλλά και τους παλιούς, τους διορισμένους, να συνεχίσουν απτόητοι το έργο των αφεντικών.

Έλα όμως που δεν έφτανε αυτό. Έτσι, μετά το τρομερό ενδιαφέρον για τα εγχώρια ζόμπι της αριστεράς, πέσαμε πάνω στους Αλαβάνους του εξωτερικού. Λίγο πράσινοι, λίγο σοσιαλιστές, λίγο οικολόγοι και με μια βαθιά δόση αριστεροσύνης, βλέπουμε να ξεπετάγονται Αλέκοι από παντού.

Δεν είναι κακό να προβάλλεται μία διαφορετική άποψη. Αλίμονο. Το κακό είναι να προβάλλεται μόνο αυτή. Κι εκεί είναι που ποντάρει τα ρέστα του το εγχώριο κύμα εκφοβισμού.

Αλλά φυσικά κανείς δεν πρόκειται ποτέ να ασχοληθεί με τις δηλώσεις της ασπρομαλλούσας του ΔΝΤ, ότι όποιος και να βγει την 18η Ιουνίου, εμείς θα κάτσουμε μαζί του να μιλήσουμε για τα πάντα. Ποιον συμφέρει άλλωστε κάτι τέτοιο;