Ψήφος διπλωματίας

Έχοντας διαβάσει δεκάδες περιγραφές και χαρακτηρισμούς για το περίφημο πια “μήνυμα” που έστειλε η κάλπη στα δύο μεγάλα κόμματα και στους εταίρους- δανειστές της Ελλάδας, ας μου επιτραπεί να περιγράψω το αποτέλεσμα της απόφασης της κάλπης απλά ως μια “ψήφο διπλωματίας”.

Καταρχήν πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι ο κόσμος στις κάλπες της 6ης Μαΐου δεν έδωσε μήνυμα. Απόφαση πήρε. Μηνύματα κύριοι και κυρίες που μας λέτε ότι βγήκαν από τα πλαστικά κουτιά με τα φακελάκια, έδινε ο κόσμος τα δύο τελευταία χρόνια. 

Οι δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές στους δρόμους ήταν μήνυμα. Οι τόνοι χημικών και η ατιμώρητη αστυνομική βία ήταν μήνυμα. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα "σκουπίσματα" ανθρώπων ήταν μήνυμα. Η δημόσια διαπόμπεμψη των εκτός του συστήματος παρανόμων και εξαρτημένων γυναικών ήταν μήνυμα. Οι δύο και πλέον χιλιάδες αυτοκτονίες ήταν μήνυμα. Ο Χριστούλας ήταν μήνυμα. Οι κάλπες ήταν μια απόφαση.

Την είπαν ψήφο διαμαρτυρίας, ανοχής, φόβου, οργής, αγανάκτισης, αποδοκιμασίας και πολλά πολλά ακόμη. Κάθε ψήφος, όμως, έτσι δεν είναι; Το 2009 δεν ήταν ψήφος οργής στην καμμένη “επανίδρυση του Καραμανλικού κράτους”; Το 2007 δεν ήταν ψήφος οργής στο οργιώδες φαγοπότι του χρηματιστηρίου; Κάθε ψήφος αγαπητοί ταμπελοφόροι, έχει κομμάτια από όλους τους χαρακτηρισμούς που της αποδώσατε χωρίς όμως να αλλοιώνουν τη μοναδικότητα της. Επιτρέψτε μου λοιπόν να τη βαφτίσω κι εγώ με ένα δικό μου χαρακτηρισμό. Θα την πω ψήφο διπλωματίας.

Νόμος στην αέναη ιστορία των διπλωματικών διαπραγματεύσεων ολόκληρης της ανθρώπινης ιστορίας είναι η επιδίωξη του ακατόρθωτου. Κάθε στιγμή που καλείσαι να διαπραγματευτείς για κάτι, γνωρίζεις πολύ καλά τι είναι αυτό που θες, τι είναι εκείνο που οι άλλοι είναι διατεθειμένοι να σου δώσουν και πιο είναι το μαγικό νούμερο που θα σε κάνει να σηκωθείς από το τραπέζι ευχαριστημένος.

Για να το πω ακόμη πιο απλά. Όταν πας σε μια διαπραγμάτευση ζητάς 10. Ξέρεις ότι οι άλλοι σου δίνουν το πολύ 3 -συμβολικό- κι εσύ θα ήσουν απόλυτα ευχαριστημένος με 5. Ατέλειωτες συζητήσεις μεταξύ εύστροφων και εκπαιδευμένων  ανθρώπων, καταλήγουν στο τέλος της μέρας με ένα εξαιρετικό 4, με ευχαριστημένους τους μεν που δεν ξεφύγανε από τις αρχικές τους απαιτήσεις, ευχαριστημένος όμως κι εσύ που πήρες σχεδόν ότι ήθελες πριν καθίσεις μαζί τους γύρω από το ίδιο τραπέζι. 

Γιατί όσο κι αν θεωρείσαι αδύναμος και εξαρτημένος, η ύπαρξη σου και μόνο σε ένα διαπραγματευτικό τραπέζι κι όχι στο πρωθυπουργικό σου μέγαρο να περιμένεις εντολές, είναι το πρώτο διπλωματικό σου αβαντάζ, η πρώτη μικρή διαπραγματευτική σου νίκη.

Αιώνες αιώνων, ένα τέτοιο παιχνίδι διπλωματίας παίζεται σε αμέτρητες αίθουσες από εκατομμύρια διπλωμάτες. Κάτι που όπως χαρακτηριστικά δημοσιεύτηκε πριν από μερικούς μήνες, ποτέ, μα ποτέ δεν συνέβη εδώ.

Οι διπλωματικοί χειρισμοί του 2010, κατά τη διαπραγμάτευση του πρώτου μνημονίου και της εισόδου της Ελλάδας στο ΔΝΤ, όχι μόνο δεν αποτέλεσαν απόρροια συγκεκριμένου εθνικού σχεδιασμού, αλλά μετατράπηκαν σε ραπανάκια των ορέξεων των “δανειστών και εταίρων” μας, για όλα όσα ακολούθησαν ως την κυβέρνηση Παπαδήμου.

Όπως πολύ γλαφυρά περιέγραψαν “ανώτατα κυβερνητικά στελέχη” της κυβέρνησης Παπανδρέου και έγραψε η εφημερίδα “το Βήμα” στις 16.10.2011, “ήμασταν σαν τις πόρνες μετά την πρώτη τους φορά”. Αναφέρονταν φυσικά στην 5η Μαΐου 2010 και την “σκληρή παπανδρεϊκή και παπακωνσταντινική διαπραγμάτευση” του Μνημονίου Ι.

“Από τότε έχουμε εκπορνευτεί τελείως. Έχουμε κάνει τα ίδια πράγματα πολλές φορές χωρίς να νιώθουμε ίχνος ντροπής” για ένα μνημόνιο που “συντάχθηκε στο πόδι” όπως άλλο ένα “υψηλόβαθμο κυβερνητικό στέλεχος” ομολογεί, μετά από μια “άρπα κόλα διαπραγμάτευση”.

Όχι τα ουτοπικά 10, ούτε τα προσδοκώμενα 4 πήγε ποτέ να ζητήσει η “σκληρή ελληνική διπλωματική γραμμή”. Ένα ολοστρόγγυλο μηδέν ήταν ο στόχος, ο όρος και το αποτέλεσμα της “πατριωτικής διαπραγματευτικής της γραμμής”.

Δεν ξέρω αν μας παίρνει ποτέ να πάμε σε ένα τραπέζι με 5 νεκροθάφτες έτοιμους να μας πάρουν τα μέτρα και να ζητήσουμε εκείνα τα ουτοπικά 10 που λέγαμε. Αν δούμε πίσω στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, ίσως και να μην το κάναμε ποτέ. Αυτό όμως που ξέρω είναι ότι σε εκείνη τη ρημάδα την απόφαση της 6ης Μαΐου, που μετατράπηκε σε “μήνυμα”, ο κόσμος είπε βγείτε επιτέλους να διεκδικήσετε τα δικαιώματα μας. Κάντε πια αυτό που οφείλετε να κάνετε. Ασκείστε για πρώτη -και ίσως και τελευταία φορά- στη ζωή σας πραγματική διπλωματία. Γι΄αυτό σας ψήφισα, αυτό σας ζητάω. 

(“Ήμασταν σαν τις πόρνες μετά την πρώτη τους φορά” είναι ο τίτλος του άρθου του Βήματος του Παύλου Παπαδόπουλου, στις 16.10.2011. Έχω αναφερθεί μία ακόμη φορά στο ίδιο άρθρο, στις 18.10.2011, στο κείμενο με τίτλο “Γενίτσαροι, προδότες και πόρνες”.)