Η Μεταπολίτευση ζει

Είπα να ξεκινήσω μπαίνοντας στη λούπα του γνωστού κλισέ πολιτικής, δημαγωγικής, μιντιακής και "αγανακτισμένης" άποψης ότι η μεταπολίτευση, μετά την κατάρρευση πασοκονουδού, πέθανε. Κι όμως, η μεταπολίτευση ζει και σήμερα μόλις γιγαντώθηκε.

Η δεύτερη θέση του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, οι δύο στους δέκα νεοδημοκράτες της κάλπης, τα ποσοστά της δεκαετίας του '70 στο ΠαΣοΚ, ένα γενικό και αόριστο "αντιμνημονιακό 65%" δεν τέλειωσε καμία "περίοδο της Μεταπολίτευσης".

Και δεν την τέλειωσε γιατί στην επόμενη βουλή των πενήντα βουλευτών μπόνους, του νεοφιλελεύθερου παραδομένου εκτρώματος των τέως μεγάλων κομμάτων, ενός αρτηριοσκληρωτικού ΚΚΕ που μόνος προεκλογικός του στόχος είναι η δημιουργία ενός "όμορφου πολιτικού κενού" φτάνει να διασφαλιστεί πάσει θυσία η "ιδεολογική του καθαρότητα", θα δούμε να στεγάζονται νοσταλγοί και ιδεολογικοί συνεχιστές του Γ´ Ράιχ. Θα δούμε τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής.

Μια γραμμή που όλοι νόμιζαν πως ήταν ευθεία, αποδεικνύεται πως δεν ήταν τίποτε άλλο από τον γνωστό σε όλους μεταπολιτευτικό κύκλο. Ένας κύκλος που σύμφωνα με τα βιβλία της ιστορίας ξεκίνησε το μακρινό 1974 και σήμερα μας βαράει καμπάνες ολάκερες ότι δεν παραδίνεται.

Τα δεδομένα είναι τόσο απροκάλυπτα και τόσο ευανάγνωστα που όποιος κάνει πως δεν τα βλέπει δεν είναι ούτε ιδεολόγος, ούτε πατριώτης, ούτε φιλάνθρωπος. Είναι επικίνδυνος.

Μια στρεβλωμένη ευθεία σαράντα ετών που πέτυχε να μετατρέψει στην αυγή του 21ου αιώνα την "ευρωπαϊκή προοπτική" από προνόμιο και δικαίωμα, σε μια έννοια συνυφασμένη με το απόλυτο εργαλείο δημοσιονομικών ελέγχων και εξαθλίωσης, λαμβάνοντας και τα δύο, ως μία και αδιαίρετη οντότητα.

Μια πορεία προς την "απελευθέρωση", που η πρόσκαιρη ιστορική της περιγραφή θα τη θεωρήσει απλά σαν ένα ακόμη παραμύθι από τα παλιά, αφήνει μια παρακαταθήκη αίνιγμα για το μέλλον. Μια παρακαταθήκη που δεν είναι τίποτε άλλο από ένα απλό ξέπλυμα, ένα αύριο που μόνο ανασφάλεια και αναπάντητα ερωτήματα μπορεί να μας γεμίσει.

Ναι το ΠαΣοΚ πληγώθηκε. Ναι η Νέα Δημοκρατία χτυπήθηκε. Η κληρονομιά των δύο όμως, δεν αφήνει μόνο το σάπιο τους οργανισμό που ακούει στο όνομα ελληνικό κράτος, την οργισμένη ελληνική κοινωνία, το πάντοτε καθορισμένο από τρίτους ελληνικό μέλλον, βγαλμένο μέσα από ένα καπηλευμένα εκτρωματικό εκλογικό σύστημα. Αφήνει και μια διχαστική πολιτική ιδεολογία που οι εξαρτήσεις από το δημιουργημένο από τους ίδιους αρρωστημένο παρελθόν, της δίνει ελάχιστα περιθώρια να προχωρήσει.  

Αφήνει όμως και μια προίκα ανατριχιαστική. Μας κληροδοτεί νεοναζί με βουλευτική ασυλία. Μια προίκα που δεν προήλθε μόνο από μια εγκληματική μεταναστευτική πολιτική, βασισμένη στην εξαθλίωση και την εκμετάλλευση της ανθρώπινης ανάγκης. Μια προίκα που βγήκε μέσα από μια μανιώδη απειλή με στόχο της την πόλωση, το φανατισμό και κυρίως την αφέλεια και την παντελή έλλειψη στοιχειώδους γνώσης της οδυνηρής πραγματικότητας.

Κανένας από τους θιασώτες της εκδίκησης δεν είδε ποτέ πέρα από το συμφέρον του αφεντικού. Δεν έμαθε τι σημαίνει εξαθλίωση, απελπισία, ανάγκη. Δεν είδε ποτέ τι συμβαίνει εκεί έξω, παρά μόνο όσα έπρεπε, κι αυτά μόνο μέσα από φυλλάδες, ραβασάκια, δελτία τύπου και τηλεοπτικά μόνιτορ. 

Χλεύασε και ισοπέδωσε τον κόσμο που στον βιασμό της ζωής του, της καθημερινότητας του, της αξιοπρέπειας του, της προσωπικής και οικογενειακής του ασφάλειας επέλεξε να αποξενωθεί, να παίξει παιχνίδια συμφερόντων, να καταδικάσει κάθε αντίδραση μεταφέροντας τα λόγια των από πάνω.

Η μεταπολίτευση είναι εδώ. Γεννήθηκε, γιγαντώθηκε και μεταλλάχθηκε μέσα από φονικά διλήμματα. Καραμανλής ή τανκς. Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα. Ευρώ ή δραχμή. Μνημόνιο ή καταστροφή. Κι όλα αυτά μέσα από ένα μωσαϊκό, πλεγμένο από τα κάγκελα του Έβρου και της Αμυγδαλέζας, αρρωστημένο από τον απροφύλακτο διασυρμό εξαθλιωμένων ανθρώπων, που τα κτηνώδη ένστικτα ευυπόληπτων πολιτών το συντηρούν εδώ και δεκαετίες.

Οι ναζί στη βουλή δεν είναι τίποτε περισσότερο από το στερνοπούλι της περιβόητης πλέον μεταπολίτευσης. Τα νούμερα των σημερινών εκλογών δεν έχουν ακόμη μετρηθεί μέχρι τέλους. Δείχνουν όμως ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι θέμα τοπικό, δεν είναι ζήτημα του Αγίου Παντελεήμονα και του αραχνιασμένου ιστορικού κέντρου της Αθήνας. Το βλέπουμε παντού. Σε όλη την Ελλάδα. 

Όταν έρθει η ώρα που οι δύο σχεδόν ντουζίνες χρυσαυγιτών πάρουν τη θέση τους στο κοινοβούλιο της εκλογικής εκτροπής, παρακολουθήστε το με προσοχή. Δεν είναι μια νέα αρχή. Είναι η αρχή του τέλους. Τι ειρωνεία που ήρθε μια Κυριακή που όλοι τη θυμούνται ως την παγκόσμια μέρα γέλιου...