Απονομιμοποίηση

Αυτή τη στιγμή υποτίθεται ότι βρίσκεσαι κάπου κλεισμένος, μόνος ανάμεσα σε τέσσερις τείχους και διαλογίζεσαι τι θα πας να ψηφίσεις αύριο, στις “πιο κρίσιμες, μέχρι τις επόμενες, εκλογές της Μεταπολίτευσης”.

Έχεις βάλει κάτω τι έχει πει ο καθένας, τι προβάλλουν δυο χρόνια τώρα από όσα έχει πει ο καθένας, τι πιστεύουν αυτοί που προβάλλουν όλα όσα έχει πει ο καθένας και τι θα πάθεις αν πεις ναι ή όχι σε όλα όσα έχουν πει πως έχει πει ο καθένας.

Πριν από τρία σχεδόν χρόνια, μάθαμε ότι ο κατήφορος που με αρρωστημένη ταχύτητα κατεβαίναμε τα τελευταία σαράντα χρόνια βρήκε τοίχο. Η μετωπική σύγκρουση με τη φόρα που είχαμε πάρει μας ταρακούνησε συθέμελα.

Οι υποσχέσεις πάντα ήταν το όπλο στα χέρια του αντιπολιτευόμενου κάθε φορά που ο “κυρίαρχος λαός” καλούνταν να νομιμοποιήσει καινούρια προεκλογικά “θα” μόνο και μόνο για να τα δει να γίνονται αντεπιχειρήματα δημαγωγίας για τον επόμενο χαμένο.

Μια πλάνη που ξεκινούσε πάντα από ένα παρασιτικό δίκτυο βολέματος, συμβιωτικό στο σώμα της κοινωνίας, που τρέφονταν μέσα από έναν πολωμένο ταξικό ανταγωνισμό και μια κανιβαλιστική διαμάχη για τα πρωτεία του μεγαλύτερου επαναστάτη, του σημαντικότερου φιλανθρώπου, του πιο πατριώτη.

Ποτέ κανείς δεν μπήκε σε λεπτομέρειες πέρα από τα κλισέ μιας Ελλάδας για τους Έλληνες, μιας φαντασμαγορικής επανίδρυσης του κράτους, μιας ευρωπαϊκής ονείρωξης στην αγκαλιά του ισχυρού νομίσματος, μιας σακούλας με λεφτά για όλους.

Το πολύ μεγάλο λάθος δεν είχε γίνει, γιατί κάποια άυλα συμφέροντα ξυπνούσαν τον αρχηγό από το όνειρο μιας αυτοκυριαρχίας που ποτέ δεν της έφταναν τα τέσσερα χρόνια για να τη διεκδικήσει. Γι΄αυτό κι ερχόταν πάντα πίσω σε σένα για να σε πείσει ότι οφείλεις να δώσεις περισσότερο χρόνο σε κείνον, γιατί αυτό είναι για το δικό σου το καλό. Το “λάθος”, όμως, ήταν ζήτημα χρόνου να γίνει. Κι όταν έγινε, ήταν θεματικό.

Η “πάσει θυσία αποφυγή του αιμοσταγούς ΔΝΤ”, η “έξοδος στις αγορές το 2012”, η “πλήρης απαγγίστρωση κάθε είδους φορολογίας από την πληρωμή του ηλεκτρικού ρεύματος”, η “πλήρης προστασία μισθών συντάξεων του δημοσίου”, η “κατάργηση των άχρηστων οργανισμών”, η “ανεξαρτητοποίηση του ιδιωτικού τομέα από την κρίση χρέους των δημοσίων ταμείων”, η “προστασία του δικαιώματος της ιδιοκτησίας” δεν ήταν ούτε η Ελλάδα των Ελλήνων, ούτε το χιλιοεπανιδρυμένο ελληνικό κράτος. 

Δεν χρειάζεται να γίνει άλλη χρονική αναδρομή όσων έμαθα κι εγώ μαζί με σένα τα δύο τελευταία χρόνια. Δεν ήξερα πριν. Δεν πίστεψα αυτούς που ξέραν πριν. Δεν με ενδιέφερε να ακούσω αυτούς που έλεγαν ότι ξέραν πριν. Έπαθα κι έμαθα. Έπαθες κι έμαθες. Πάθαμε και μάθαμε. 

Αυτήν την ώρα κάπου κάθεσαι και σκέφτεσαι αν θα πρέπει να πας αύριο να νομιμοποιήσεις το σύστημα τους. Δεν θα σου πω εγώ τι να κάνεις. Χέστηκες στην τελική και να σου πω. Το μόνο που μπορώ όμως να πω είναι ότι τώρα ξέρεις. Βρίσκεσαι στο σημείο μηδέν και αυτήν ειδικά τη φορά γνωρίζεις τι θα γίνει από δω και μπρος. 

Τη Δευτέρα δεν τελειώνει τίποτα. Τη Δευτέρα αρχίζουν όλα. Ξέρεις και τη μία και την άλλη πλευρά. Ξέρεις τι θα γίνει. Ξέρεις πως αυτό που θα αποφασίσεις τώρα, δεν θα είναι προϊόν καμίας πλάνης, κανενός ψευτοδιλήμματος, καμιάς εθνικοφρονιστικής λοβιτούρας. Είναι αυτό που θες εσύ για σένα. Εφόσον αποφάσισες να το νομιμοποιήσεις, μάθε ότι θα μείνεις εκεί που επέλεξες. Γιατί η νομιμοποίηση εκείνων που σε φέραν ως εδώ, απονομιμοποιεί κάθε δικαίωμα σου στην αντίδραση. Δέξου το και μην έρθεις αύριο να πεις κουβέντα. Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα.