Γαμημένος κανιβαλισμός

Ψάχνεις από κάπου να ξεκινήσεις. Να πεις αυτά που θες, όσα έχεις στο μυαλό σου. Κι εκείνη τη στιγμή ξεπετάγεται κάτι καινούριο, μόνο και μόνο για να σε κάνει να πειστείς ακόμη πιο βαθιά, ότι η μόνη λέξη που μπορεί να σε βοηθήσει να περιγράψεις όσα συμβαίνουν γύρω σου, είναι ο κανιβαλισμός.

Η κουβέντα για το AIDS και τα ηθικά όρια μπροστά στην “προστασία της δημόσιας υγείας” έχουν γεμίσει εκατομμύρια σελίδες. Σελίδες 30 ολόκληρων ετών. Από εκείνες τις μακάβριες διαφημίσεις της δεκαετίας του ’90 με το Χάρο να παραφυλά στη γωνία να σου πάρει το κεφάλι, τα σικ κλιπάκια και πόστερ και το κόκκινο κορδελάκι μια φορά το χρόνο δίπλα στο λογότυπο του αγαπημένου σου καναλιού.

“Υγειονομικές βόμβες” που το ’80 και το ’90, ήταν οι “ομοφυλόφιλοι” που το μεγαλύτερο κομμάτι του -μέχρι σήμερα- άρρωστα συντηρητικού κόσμου, πίστευε με πάθος ότι ο “HVI ήταν η τιμωρία του Θεού για τους ανώμαλους”.

“Υγειονομικές βόμβες” που στην περίπτωση μας μετέτρεψαν την κοινή γνώμη σε σιωπηλό επικροτητή των νοσταλγών του Αδόλφου, υψώνοντας συρματοπλέγματα γύρω από τους προφανείς αποδέκτες κάθε αμαρτήματος μας, τους “λαθρομετανάστες”. Λέξη που πολλοί γλωσσομαθείς πασχίζουν να επιβάλλουν προς τέρψιν της αγάπης τους για την πλούσια μας ελληνική γλώσσα.

“Υγειονομικές βόμβες” που μια Κυριακή πρωί έκαναν έναν άνθρωπο, μια παράνομη πόρνη, πρωτοσέλιδο σε ηλεκτρονικό τύπο και τηλεοράσεις γιατί πηδιότανε χωρίς προφυλακτικό με ευυπόληπτους και μη, “νόμιμους” πολίτες.

Μια -πολιτική- τάξη, που δεν διστάζει να παίξει προεκλογικά παιχνίδια συρματοπλεγμάτων και τειχών εις βάρος ανθρώπων που η ίδια καλοδέχθηκε, μετέφερε, στέγασε κι εκμεταλεύτηκε οικονομικά, πολιτικά και μεσιτικά, θα πίστευε ποτέ κάποιος πως θα δίσταζε να κάνει το ίδιο και με μια παράνομη Ρωσίδα φορέα;

Κουτή ερώτηση. Όταν στην κουβέντα μπαίνει η πολύτιμη δημόσια υγεία, τα δικαιώματα πηδάνε απ‘ το παράθυρο. Κι όταν μαζί με τη δημόσια υγεία προχωράμε ένα βήμα παρακάτω, τότε συναντάμε μπροστά μας και την άλλη ακόμη πιο σημαντική σε όλους τους “ταξικά ταγμένους”: Την ιδεολογική μας καθαρότητα.

Σε μια κοινωνία που ο βιαστής παιδιών προστατεύεται από το νόμο σε περίπτωση άμεσης δημοσίευσης της ταυτότητας του, σε μια χώρα που η αντιδικία αναδύει από τα ξυρισμένα της κεφάλια μια μπόχα φασισμού και όψιμου ναζισμού, μια κοπέλα βλέπει στο πρόσωπο της να συγκεντρώνεται το μίσος, η εκδικητικότητα, η ξενοφοβία, η ομοφοβία κι ότι ακόμη στρεβλό και άρρωστο ανέδειξε η “Ελλάδα που ανήκει στους Έλληνες” από το 1981 μέχρι και σήμερα.

Διαβάσαμε για “σωτηρία” νέων που μόλις έμαθαν για την πάθηση της πόρνης έσπευσαν να λάβουν το “φάρμακο των επόμενων ωρών”. Ακούσαμε για το χρέος της αστυνομίας να προβάλλει τα άτομα εκείνα που με “την αμαρτωλή αρρώστια, φυτεύουν το θάνατο στα πουλιά των παιδιών μας”. 

Ότι έκανε η ίδια ήταν απαράδεκτο. Και να ‘ταν η μόνη καλά θα ήταν. Υπάρχει όμως κάτι που πολλούς θα κάνει να τρομάξουν. Ειδικά εκείνους, που βαθιά μέσα τους πιστεύουν ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο οφείλουν να φοβούνται σήμερα, είναι το άρρωστο αίμα μιας Ρωσίδας πόρνης και τα βρώμικα δωμάτια μιας πολυκατοικίας στην Πατησίων. Είναι το δέλεαρ “χωρίς καπότα”.

Αν τους μιλήσεις για το πόσοι καυλώνουν με αυτό, ένας Θεός ξέρει πώς θα το πάρουν. Πιθανότατα σαν ψέμα. Δεν με νοιάζει όμως να πείσω κάποιον που έτσι κι αλλιώς έχει πάρει την απόφαση του να μην με πιστέψει. Ας πάει να ρωτήσει τα “νέα παιδιά που σώθηκαν από το άρρωστο μουνί της Ρωσίδας” -που πολύ θα ήθελαν κάποιοι να το γράψουν έτσι, αλλά η δημοσιοκαφρική τους ιδεολογία τους εμποδίζει- κι ίσως τότε μάθαιναν την αλήθεια για το “ελεύθερο αγοραίο γαμήσι”. 

Ως τότε, με το νερό να έχει ξεχειλίσει το αυλάκι και να μας έχει ήδη μουσκέψει ως το λαιμό, απαιτώ εδώ και τώρα να μάθω ποια είναι αυτά τα παιδιά που τους σηκώθηκε στο άκουσμα “χωρίς καπότα”. Ποιοι είναι αυτοί που αύριο μπορεί να πουν στην αδερφή μου, στην κόρη μου, στην εγγονή μου “αν μ’ αγαπάς τότε θα με εμπιστευτείς”. Έτσι όπως με μεγάλη ευαισθησία έπραξαν με τη Ρωσίδα πόρνη.

Αλλά ξέχασα. Στις “εγχώριες υγειονομικές βόμβες”, τα εκλογικά τους δικαιώματα λειτουργούν ιαματικά, σκοτώνοντας την αμαρτωλή αρρώστια και εξαφανίζοντας κάθε ίχνος απροφύλακτης σεξουαλικής παραβατικότητας.

(Δεν πρόκειται να παίξω κανένα παιχνίδι ηθικής. Ότι θέλει να κάνει το πουλί, τον κώλο ή το μουνί της ο καθένας κι η καθεμιά είναι δικό τους θέμα. Όταν απειλεί όμως τη ζωή μου τότε πρέπει να το ξέρω. Όχι όμως από τη γαμημένη την τηλεόραση. Όχι μέσα από το πρόσωπο ενός κοριτσιού. Ο κανιβαλισμός έχει και τα όρια του. Κι εδώ τα όρια έχουν γαμηθεί προ πολλού. Στεγνά. Χωρίς προφυλακτικό.)

(Όποιος θέλει μπορεί να διαβάσει και το "Στείλτε τις πόρνες διακοπές". Όπως φαίνεται, δεν απέχουμε και πολύ από αυτό)