Η Ευρώπη των λαών ΙΙ

Λίγες ώρες πριν μετρηθεί η άποψη και του τελευταίου ψηφοφόρου, αυτό που όλοι θα συζητούν από δω και μπρος είναι πως ένας στους πέντε Γάλλους που πήγε να ψηφίσει, έριξε ακροδεξιά.

Τη στιγμή που το ισλαμοφοβικό συγκυβερνών κόμμα του Γκερτ Βίλντερς στην Ολλανδία, τρίτο στις εκλογές του 2010, ρίχνει την μειοψηφική κυβέρνηση για τα μάτια του ελλείμματος μιας κατά τα άλλα υγιούς και εύρωστης ευρωπαϊκής οικονομίας, η κόρη Λεπέν μετά το 17% του πατέρα της μπορεί να ελπίζει ακόμα και σε νίκη στην επόμενη ή τη μεθεπόμενη εκλογική αναμέτρηση.

Κι όλα αυτά με έναν στους πέντε Φινλανδούς να έχουν εμπιστευτεί την ψήφο τους στον επίσης ακροδεξιό Τίμο Σόινι του κόμματος “Αληθινοί Φινλανδοί”, στις εκλογές του 2011, όταν το Μάιο της χρονιάς αυτής η Δανία αποφάσιζε να απέχει από τη περιβόητη συνθήκη Σένγκεν υπό το φόβο της “παράνομης μετανάστευσης από την Ανατολική Ευρώπη”.

Μια συζήτηση όπου ο, απελπισμένος να μαζέψει ψήφους, Σαρκοζί αλλά και πολλές εκδικητικές γερμανικές φωνές ζητούν να επανατοποθετηθεί στην πολιτική ατζέντα μετά τις γαλλικές εκλογές, είτε ως απειλή προς όλους τους “κακόπιστους” φρουρούς των συνόρων τους -βλ. Ελλάδα- είτε ως τη μερική άρση της από πλευράς των “πολιτισμένων” Ευρωπαίων στοχοποιώντας κάθε ταξιδιώτη με αφετηρία τις “άτακτες” αυτές χώρες.

Τη στιγμή που η οικονομική καρδιά της Ευρώπης, η αιώνια ουδέτερη Ελβετία, αποτελεί τη χώρα με τη μακροβιότερη παρουσία ακροδεξιάς κυβέρνησης -του Ελβετικού Λαϊκού κόμματος- από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ως και το 2007, χρονιά που επιτυγχάνει τα μεγαλύτερα ποσοστά στην ιστορία του ελβετικού κοινοβουλευτισμού, χωρίς όμως να καταφέρει να πετύχει τις κατάλληλες συνεργασίες.

Η περίφημη ποινικοποίηση των αστέγων που από το Μάρτιο του 2012 προωθεί η βρετανική κυβέρνηση Κάμερον, αντιμετωπίζοντας κάθε κατάληψη χώρου από ανθρώπους που έχουν βρεθεί στο δρόμο ως ποινικό αδίκημα με τιμωρία ως ένα χρόνο φυλάκισης ή πρόστιμο πέντε χιλιάδων λιρών και η “θρησκευτικοφοβία” του Νικολά Σαρκοζί για τα χριστιανικά, μουσουλμανικά και κάθε λογής άλλα αντικείμενα που φέρει κάποιος πιστός, χαράζουν την πολιτική πορεία της Ευρώπης του 21ου αιώνα και πασχίζουν να φτάσουν σε μακαβριότητα το περίφημο, πια, Δουβλίνο ΙΙ. 

Η ευρωπαϊκή κοινότητα, σαν να αιωρείται κάτι υπερφυσικό στην ατμόσφαιρα κάθε φρέσκου αιώνα, φαίνεται να κλείνει τακτικό ραντεβού με τον κανιβαλισμό. Από τις Σταυροφορίες των αρχών του 11ου, του 12ου και του 13ου αιώνα, την αρχή της Μεγάλης Πανώλης του 14ου αιώνα, την σταδιακή πτώση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τα πρώτα χρόνια του 15ου αιώνα ως και τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και την άνοδο του φασισμού και του Εθνικοσοσιαλισμού στον 20ο αιώνα, η "Γηραιά Ήπειρος έχει κάνει το “κάθε αρχή και δύσκολη” να μοιάζει με κακόγουστο αστείο.

Απ' ότι φαίνεται, η αρχή του 21ου αιώνα έχει μέχρι στιγμής σημάνει την άνοδο της εκδίκησης του χρηματοπιστωτικού εθνικισμού. Ο κόσμος κάποτε ήταν πολύ μεγάλος για όλους, όσο φυσικά η μειοψηφία των “όλων” ζούσε παρασιτικά σε βάρος των υπόλοιπων “πολλών”. Αυτή η παρασιτική ζωή που πασχίζει εδώ και χρόνια να τελειώσει, τροφοδοτεί τώρα τη γη των πολιτισμένων με τα ζωντανά παραδείγματα των πράξεων και των πολιτικών τους.

Ο ανεπτυγμένος κόσμος τους μισεί, οι οργανωμένες κοινωνίες τους εκμεταλλεύονται, η δημοκρατική ψηφοθηρία που μέχρι πρότινος εθνικοποιούσε την ψήφο τους τους στοχοποιεί και η απειλή των γκέτο τους έγιναν “κομματική ατζέντα”, “εκλογικό πρόγραμμα”, “πολιτικός λόγος”, “πρόθεση ψήφου”.

Αυτά φέρνουν κι εδώ, τη δική μας ακροδεξιά, με ένα ποσοστό κοντά στο 20% -Χρυσή Αυγή, ΛαΟΣ και πολλά κομμάτια των Ανεξάρτητων Ελλήνων και της Νέας Δημοκρατίας-. Με την εφιαλτική προσμονή των φασιστικών χαιρετισμών νεοναζί που θα ουρλιάζουν τον “Ύμνο εις την Ελευθερίαν” κατά τη βουλευτική του ορκωμοσία να πλησιάζει απειλητικά τους δέκτες της πολυαγαπημένης μας τηλεόρασης.       

(Στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις αρχές Δεκεμβρίου του 2011 αποφασίστηκε ο πολυπόθητος “δημοσιονομικός έλεγχος” των μελών της ένωσης, μια απόφαση που ξεπερνά πλέον κάθε έννοια ουσιαστικής πολιτικής ελευθερίας. Για τους τσακωμούς μεταξύ των Ευρωπαίων ηγετών και την εξόφθαλμη προσπάθεια να υπερασπιστούν αποκλειστικά και μόνο τα εγχώρια οικονομικά τους συμφέροντα, είχα γράψει τότε το “Η Ευρώπη των λαών”. Μια Ευρώπη που είδε σε μερικούς μήνες, ένα Όσλο, μια Φλωρεντία, μια Τουλούζη και τόσα πολλά ακόμη άγνωστα σε όλους μας, ρατσιστικά και φυλετικά εγκλήματα)