Περπατώντας τη Βακτριανή

Συγκινητική είναι η μανιώδης προσπάθεια ανάδειξης ως μέγιστο ζητήμα της ελληνικής προεκλογικής κοινωνίας το “πρόβλημα των λαθρομεταναστών του κέντρου της Αθήνας”.

Ελληνικά μέσα και πολιτική σκηνή παραμιλούν για το δράμα του πρόσφυγα, που μέσα στη βρώμα και τη δυσωδία εμποδίζει το έργο της ελληνικής αστυνομίας να ασχοληθεί με τη σύλληψη των γηγενών λαμογιών, μπροστά στο φόβο μήπως μεταδοθεί στον υγιή πληθυσμό της πόλης καμιά θανατηφόρα ασθένεια από τα βάθη του Μπαγκλαντές.

Με δακρύβρεχτες αναφορές για τις ανθυγιεινές συνθήκες διαβίωσης σε διαμερίσματα τρώγλες του κέντρου, άπαντες προσπαθούν να ενημερώσουν τον Έλληνα πολίτη για το δράμα του μικρού Χασάν που πήρε ποδαράτο όλη τη Βακτριανή και τη Σογδιανή με ένα εισιτήριο του ΚΤΕΛ Αττικής στο χέρι κι ένα δίευρω ραμμένο στη φόδρα του παντελονιού για το κεράκι του στον Άγιο Παντελεήμονα.

Θλιμμένα πρόσωπα πίσω από σάπιες πόρτες μαρτυρούν τον πόνο αυτών των κακόμοιρων ανθρώπων, που με μάτια γεμάτα απελπισία αλλά και προσμονή, αδημονούν τα εγκαίνια του πρώτου στρατοπέδου φιλοξενίας του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.

Είναι τέτοια, μάλιστα, η λαχτάρα να νοιώσουν τη ζεστή φιλοξενία του ελληνικού κράτους πρόνοιας, που με μεγάλη προθυμία τολμούν να αποκαλύψουν μπροστά στην κάμερα από το πόσες ώρες τη μέρα περιμένουν στην ουρά της κοινόχρηστης τουαλέτας για να κατουρήσουν, μέχρι πόσες πρέζες κάρυ χρειάζονται για να κάνουν τον ερωτικό σας σύντροφο να μουγκρίζει σαν πακιστανικός ταύρος.

Μαζί με τις συνταγές και τη συχνοουρία, βέβαια, αποκαλύπτονται και άλλα πιο ασήμαντα πράγματα, όπως το πώς σαν όνειρο μαυροφορεμένης θεούσας γριάς τούς καρφώθηκε στο μυαλό η ιδέα να περπατήσουν περισσότερα χιλιόμετρα κι απ’ τον Μεγαλέξανδρο για να κατέβουν στην Αχαρνών ν’ ανάψουν το κεράκι του Άγιου Παντελεήμονα, ή το ποιος είναι εκείνος ο ιδιοκτήτης του εξαώροφου των πεντακοσίων ψυχών, που παίρνει πέντε ευρώ το κεφάλι κάθε βράδυ.

Λεπτομέρειες θα πει κάποιος. Το παν είναι να είναι ευχαριστημένες οι ορδές των πολιτισμένων λευκών, που μόνη τους ανησυχία είναι το αν η φτώχεια και η εξαθλίωση κολλάνε μόνο με το φτέρνισμα ή τους πιάνει κι όταν τους ακουμπήσουν.